Το τελευταίο διάστημα οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι της Λευκίμμης δίνουν ακόμα μια μάχη ενάντια στον κρατικό και καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό. Οξύνοντας τις κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στην κατασκευή Χώρου Υγειονομικής Ταφής Απορριμάτων διεκδικούν το αυτονόητο: να ορίσουν αυτοί, και όχι ο κάθε μεγαλοεργολάβος, τους όρους ζωής τους.
Ταξιδεύοντας χιλιόμετρα μακριά απο τους τόπους που οι ίδιοι ζούμε και δραστηριοποιούμαστε τόσα χρόνια, βρεθήκαμε δίπλα σε ανθρώπους που δε γνωρίζουμε, που δε μας συνδέει τίποτε άλλο πέρα από τον αγώνα τους, που ίσως δε θα ξαναδούμε ποτέ μας. Βρεθήκαμε για ένα και μόνο λόγο. Για να επικοινωνήσουμε και να μοιραστούμε τα δικά μας αυτονόητα, συμβάλλοντας και εμείς με τις μικρές μας δυνάμεις, στην ενίσχυση του αγώνα ενάντια στην κατασκευή ΧΥΤΑ στη Λευκίμμη.
Βρεθήκαμε:
- Για να συλλογικοποιήσουμε το πρόβλημα κάποιων κατοίκων, για να μοιραστούμε κοινές αγωνίες και κοινές ανάγκες για αντίσταση στην κρατική και καπιταλιστική επέλαση.
- Για να συγκρουστούμε από κοινού με τους μηχανισμούς καταστολής, που προασπίζονται όπως πάντα τα συμφέροντα του κεφαλαίου ενάντια στις ανάγκες της αγωνιζόμενης κοινωνίας.
- Για να συνδέσουμε και να συνδεθούμε με τον αγώνα των λευκιμμιωτών και τους δικούς μας μικρούς και μεγάλους αγώνες, ενισχύοντας τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις.
Τα τελευταία χρόνια, βιώνουμε όλοι μας την ήττα των κοινωνικών αγώνων, μέσα από την ανάδειξη της ματαιοδοξίας και της δυστοπίας των κοινωνικών αντιστάσεων, μια στρατηγική που ανήκει κατηγορηματικά στην κυβέρνηση Συριζα-Ανελ. Κόντρα σε αυτή την ηττοπάθεια, οι κάτοικοι της Λευκίμμης λένε πως τίποτα δεν τελείωσε, πώς 11 χρόνια μετά όλα συνεχίζονται με αμείωτη ένταση. 11 χρόνια πρίν μια αγωνιζόμενη κάτοικος του νησιού είχε πεί πως θα πάρουμε τουφέκια και θα φάμε όσους φάμε, και ας πεθάνουμε και εμείς. Εμείς μέσα από την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αγώνα των κατοίκων στέλνουμε τη δύναμη και την πίστη μας στον αγώνα τους. Σημασία δεν έχει αν θα νικήσουμε ή αν θα νικηθούμε. Σημασία έχει αν στο τέλος αυτού του πολέμου, ο ένας στον άλλον θα πούμε με ειλικρίνεια και σθένος, με αισιοδοξία για τις μελλοντικές μάχες που θα δωθούν, με πίστη στο δίκαιο και την αναγκαιότητα του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, πως ΠΟΛΕΜΗΣΑΜΕ.
Αυτές τις μέρες βιώνουμε ακόμα μια συνήθη τραγωδία. Λίγα χιλιόμετρα μακριά μας εκατοντάδες άνθρωποι και ζώα, καίγονται ζωντανοί θυσιάζοντας τις ίδιες τους τις ζωές για τα κέρδη των αφεντικών. Δε θέλει πολύ φαντασία, ούτε συνομωσιολογικά σενάρια για να καταλάβει κανείς πως όπου οι κοινωνικές αντιστάσεις στέκονται εμπόδιο στις καπιταλιστικές βλέψεις, η εξουσία επιστρατεύει τα πιο βρώμικα και ποταπά όπλα. Με μια γρήγορη ματιά στο παρελθόν, μπορεί κανείς να δεί πως αξιοποιήθηκαν αναπτυξιακά, οι 1000δες καμμένες εκτάσεις στον ελλαδικό χώρο (πχ τα αιολικά πάρκα ένα χρόνο μετά την πυρκαγιά στο Ρίο-Αντίριο). Ας κάνουμε λοιπόν ακόμα μια εικασία: πόσο περίεργη είναι η σημερινή πυρκαγιά στα Γεράνια όρη που μέχρι προχθές ήταν ερευνητικό σημείο για εξόρυξη βωξίτη, αλλά απορρίφθηκε γιατί αποτελούσε προστατευόμενη περιοχή Natura;
Απέναντι στα αιμοσταγή σχέδια των κρατιστών οφείλουμε άμεσα να συνδέσουμε τους αγώνες ενάντια στην λεηλασία και την ολοκληρωτική καταστροφή της φύσης, ενάντια στην διαρκή υποτίμηση των ζωών μας. Ενάντια στα σχέδια για τα ΧΥΤΑ στη Λευκίμμης, τις εξορύξεις στη Χαλκιδική και τα Ιωάννινα, τα αιολικά πάρκα στη Νάξο, τη Σαμοθράκη και το Ρέθυμνο, τον ενεργειακό αγωγό (TAP) στα Τενάγη Φιλίππων στην Καβάλα, γενιούνται αντιστάσεις που αμφισβητούν ολοκληρωτικά το μονοπώλιο του κράτους και του κεφαλαίου στην κοινωνική οργάνωση.
Ένας άλλος κόσμος, είναι εφικτός
Να αγωνιστούμε συλλογικά και ακηδεμόνευτα, για να τον οικοδομήσουμε.
Πρωτοβουλία αναρχικών από Πάτρα και Θεσσαλονίκη
