25-11 | Λευκίμμη Κέρκυρας
Κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης για το μακεδονικό ζήτημα σε ένα καφενείο του χωριού Δραγωτίνα, ο φασίστας Δημήτρης Κουρής ξεκινά να βρίζει όλους τους αλλοεθνής συγχωριανούς τους. Η λογομαχία κλιμακώνεται, όταν στη συζήτηση επεμβαίνει ο 63χρονος Petrit Zifle, που τολμάει να αντιπαρατεθεί στον μονόλογο μίσους του φασίστα Κουρή. Οι απειλές προσωποποιούνται προς τον 63χρονο, με τον φασίστα να αποχωρεί διαμηνύοντας ότι γι’ αυτόν ο καβγάς δεν έχει τελειώσει.
Λίγες ώρες αργότερα, ο Petrit πέφτει νεκρός με 3 σφαίρες από καραμπίνα, σε ενέδρα που του στήνει ο φασίστας Κουρής, ενώ το σώμα του πετιέται σε ένα χαντάκι ανάμεσα στα Δραγωτινά και τα Σπαρτερά Λευκίμμης. Το γεγονός αποκρύπτεται απροκάλυπτα από τη δημόσια σφαίρα μέχρι τη στιγμή που παίρνει θέση η πρωτοβουλία αγώνα και αλληλεγγύης Λευκίμμης, αναδεικνύοντας τη δολοφονία και τα ρατσιστικά κίνητρα πίσω από αυτή, απέναντι στην προσπάθεια των αρχών να την αποδώσουν σε προσωπικές διαφορές. Και αυτό γιατί ο Δ. Κουρής δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο: αποτελεί χρόνια τώρα δημόσιο εκφραστή της ναζιστικής προπαγάνδας μίσους της Χρυσής Αυγής, μή χάνοντας την ευκαιρία να συνοδεύει κλιμάκια πρωτοκλασσάτων στελεχών ώς συνοδός ασφαλείας στο νησί, ενώ στις τελευταίες εκλογές κατέβηκε με τους σχηματισμούς της συγκεκριμένης νεοναζιστικής οργάνωσης ως εκλογικός αντιπρόσωπος.
Η δολοφονία του Petrit Zifle, έρχεται να προστεθεί σαν απλό στατιστικό σε δεκάδες ακόμη ρατσιστικές δολοφονίες και επιθέσεις από το ακροδεξιό παρακράτος. Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες ακραίων περιστατικών ρατσιστικής βίας: από πογκρόμ σε μετανάστες, lgbtqi άτομα και αντιφασίστες, φάλλαγες σύγχρονων ταγμάτων ασφαλείας σε πλατείες και λαϊκές αγορές, μέχρι επιθέσεις σε στέκια μεταναστών και κέντρα αγώνα. Όλα αυτά σε συνάρτηση με τη δημόσια πολιτική υπεράσπιση της ναζιστικής ρητορικής από τη Χρυσή Αυγή μέσα στο κοινοβούλιο, με αποκορύφωμα την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα το Σεπτέμβρη του 2015.
Όμως η βρωμιά και η δυσωδία του μίσους δεν κρύβεται στο ιδεολόγημα των υμνητών του αλλά στην απόπειρα κοινωνικής νομιμοποίησης των εγκλημάτων του, μέσα από τον εντεινόμενο κοινωνικό εκφασισμό. Έδω έρχεται να συμπληρώσει τις ψηφίδες του μίσους, ο ρόλος των εθνικιστικών συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία. Μέσα από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια, ο εθνικισμός βρίσκει ξανά υπόσταση στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, ανασυντάσεται και αποκτά χώρο και έρεισμα. Η πόλη μας έχει γίνει κεντρικό πεδίο εξέλιξης αυτής της στρατηγικής καθώς κάτω από το μανδύα δήθεν ακομμάτιστων & αχρωμάτιστων πατριωτών που απομονώνουν ακραία περιστατικά ακροδεξιάς έκφανσης ξεπήδησαν μέχρι στιγμής επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους όπως ο ΕΚΧ Σχολείο για τη μάθηση της Ελευθερίας και η κατάληψη 111 αλλά και η κυριότερη κινηματική βολή με τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia, δεκάδες βεβηλώσεις μνημείων όπως αυτό του Ολοκαυτώματος, των εβραϊκών τάφων στο ΑΠΘ, ποκρόμ σε μετανάστες και επιθέσεις σε άτομα που οι ίδιοι πιθανολογούν οτί είναι αντιφασίστες.
Η θεσμοθετημένη συγκάλυψη της φασιστικής βίας είναι η επανάληψη του ίδιου εγκλήματος
Κεντρικό ρόλο στην κοινωνική νομιμοποίηση της φασιστικής βίας δε θα μπορούσε να έχει άλλος παρά τα ΜΜΕ. Η περίπτωση της δολοφονίας του Petrit Zifle κατέγραψε μια πρωτοφανή μεθοδευμένη συγκάλυψη όλο αυτό το διάστημα. Παράλληλα ξεδιπλώνεται και η στρατηγική απενοχοποίησης των εθνικιστικών συλλαλητηρίων: τη στιγμή που στα χέρια μας φτάνουν δεκάδες εικόνες με ναζιστικούς χαιρετισμούς, φασιστική συνθηματολογία, εθνικιστικά σύμβολα (όπως η σημαία με τον στόχο), φασιστικές επιθέσεις και παραληρήματα μίσους για την πατριδολαγνεία, οι κονδυλοφόροι της εξουσίας μιλούν για ακίνδυνους πατριώτες, που δέχονται επιθέσεις από αντιεξουσιαστές επειδή έχουν μαζί τους την ελληνική σημαία. Από τα τηλεδικεία του Αλαφούζου που δουλεύουν ανοιχτά για τα συμφέροντα της δεξιάς μέχρι την λαϊκίστικη ρητορεία του νοικοκυραίου που ξερνάει κάθε Τατιάνα, όπου δε φτάνει η κρατική προπαγάνδα επιστρατεύεται το δαιμόνιο του δημοσιογράφου.
Ο εθνικισμός είναι ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία της εξουσίας για να διασπάσει τις δυνάμεις των εκμεταλλευόμενων. Και η εθνική ενότητα είναιν το εργαλείο ενίσχυσης του εθνικισμού. Σ΄ αυτήν την εθνική ταυτότητα που καλουμαστε λοιπόν να υπερασπιστουμε με τόσο πάθος, εμείς βλέπουμε και βιώνουμε την εκμετάλλευση και την καταπίεση σε πολλές και διάφορες μορφές καθημερινά για αυτό κι επιλέγουμε να ενισχύουμε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις στρέφοντας το μίσος μας απέναντι στον αποπροσανατολισμό που επιχειρείται με όχημα τον εθνικιστικό παροξυσμό και την πατριωτική ομοψυχία. Ο δικός μας εχθρός βρίσκεται και μέσα από τα σύνορα. Μιλάει μια και μόνο γλώσσα: τη γλώσσα της υποταγής και της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της μισαλλοδοξίας.
Απέναντι στην θεσμοθετημένη βία της εξουσίας που πηγάζει μέσα από το κράτος και την εκκλησία, μέσα από τον καπιταλισμό και την πατριαρχία, που στήνει πολέμους και εθνικές σφαγές για τα συμφέροντα των αφεντικών απαντάμε μαχητικά με την ανάδυση των συλλογικών μας αντιστάσεων σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας:σε σχολεία και σχολές, στους χώρους εργασίας, σε δρόμους και πλατείες, στις καθημερινές μας σχέσεις και χειρονομίες.
Ο διαρκής πόλεμος απέναντι στον εθνικισμό, είναι καθήκον απέναντι στα θύματα της φασιστικής βίας
Δεν ξεχνάμε – Δε συγχωρούμε το θάνατο του Petrit Zifle