Οι μέρες περνάνε και η κρατική διαχείριση της κατάστασης αφήνει πίσω της όλο και περισσότερα κενά. Η κρίση βαθαίνει και πλάϊ της μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς που έχουν πραγματική πρόσβαση στις κρατικές υπηρεσίες κοινωνικής μέριμνας κα σε αυτούς για τους οποίους εντείνεται ο αποκλεισμός. Την ίδια στιγμή το κράτος επιλέγει να στοχοποιήσει τις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης από τη βάση (με χαρακτηριστικό παράδειγμα το κόψιμο ηλεκτροδότησης της ΒΙΟΜΕ). Στόχος για την επομενη μέρα δεν είναι να βγούμε όλοι μαζί δυνατοί όπως λένε οι κυβερνητικοί, αλλά να επικρατήσει πανηγυρικά ο κρατισμός, απευθυνόμενος σε ακόμα πιο λίγους.
Τη στιγμή που ο κρατικός μηχανισμός αυτοπαρουσιάζεται στη διεθνή κοινότητα ως άρτιος διαχειριστής της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που έχει προκύψει, εκατοντάδες είναι αυτοί που δεν έχουν πρόσβαση ούτε στα βασικά αγαθά επιβίωσης όπως η σίτιση, η στέγαση, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ακόμα και η ατομική καθαριότητα. Για όλους αυτούς που πραγματικά βάλονται αποτελώντας τις κατεξοχήν ευπαθείς ομάδες, το κράτος σφυράει αδιάφορα. Γιατί όλοι αυτοί για το κράτος είναι αόρατοιή με άλλα λόγια θα ήθελε πάρα πολύ να τους εξαφανίσει με μια κίνηση. Ένα ασφαλές συμπέρασμα για τις διαθέσεις του αύριο μπορεί κανείς να ανάγει και από τα μέτρα πρόνοιας και τις ήδη ανακοινωνμένες παροχές: οικονομικά επιδόματα, εξυπηρετήσεις κτλ (ψίχουλα μεν αλλά υπαρκτά) για το «παραγωγικό σύνολo» και μαζικές εκκαθαρίσεις για τους μη παραγωγικούς (μαζικοποίηση του εγκλεισμού για τους μετανάστες, μαζικοί εκτοπισμοί από πλατείες για άστεγους και τοξικοεξαρτημένους).
Δεν υπάρχει πιο ποταπή συνθήκη από το να ασκείς πολιτική στις πλάτες των εξαθλιωμένων. Απέναντι σε μια συνθήκη πρωτόγνωρη για όλους μας και κρίνοντας την ως κομμάτι της κοινωνικής βάσης που πλήττεται άμεσα, ψάχνουμε να βρούμε λύσεις στις ανάγκες που να αφορούν το σύνολο της κοινωνίας και όχι κάποια προνομιακή τάξη ή μειοψηφία. Η σίτιση για παράδειγμα είναι και οφείλει να παραμείνει βασική ανάγκη και όχι προνόμιο. Και ενώ ήδη υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ανθώπων που δε μπορούν να καλύψουν αυτή τη βασική ανάγκη, ο κρατικός μηχανισμός αδιαφορεί πλήρως-γνωρίζοντας πως υπάρχουν κρατικές λύσεις. Το επόμενο διάστημα οπου θα αυξάνεται το επίπεδο φτωχοποίησης της κοινωνικής βάσης, θα αυξάνεται γραμμικά και το ποσοστό της πείνας. Δεκάδες ήταν όσοι το προηγούμενο διάστημα κατέφευγαν στη φοιτητική λέσχη του ΑΠΘ για να καλύψουν αυτή την ανάγκη. Γεγονός που, παρά τις αντιρρήσεις της διοίκησης του ΑΠΘ, είχε κερδιθεί με τους αγώνες για την υπεράσπιση της κοινωνικής σίτισης αλλά και τις καθημερινές αντιστάσεις ενάντια σε περιστατικά αποκλεισμών.
Τις τελευταίες βδομάδες το κλείσιμο των σχολών και η απαγόρευση κυκλοφορίας αποτέλεσαν δομικούς συσχετισμούς για την αδρανοποίηση κοινοτήτων αγώνα στα πανεπιστήμα κα την φυσική απουσία όσων υπερασπίζονταν στην πράξη το δικαίωμα στην σίτιση χωρίς αποκλεισμούς. Και ενώ η εξαθλίωση εντείνεται, αυξάνονται τα περιστατικά όπου φύλακες της λέσχης απαγορεύουν (εκ του ασφαλούς και δίχως αντίλογο) την είσοδο σε εξωπανεπιστημιακούς. Τη Πέμπτη 2 Απρίλη το πρωί, κατά το άνοιγμα της πρωϊνής ζώνης σίτισης πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στα είσοδο της λέσχης όπου βρίσκονται τα φυλάκια και στον όροφο όπου βρίσκονται οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, τη στιγμή μάλιστα που ήταν η βάρδια γνωστού, για τα face control, φύλακα. Ας γίνει λοιπόν ξεκαθαρο τόσο προς τη διοίκηση του ΑΠΘ όσο και προς τον τελευταίο θιασώτη της νομμότητας το εξής: όσο η κρίση βαθαίνει θα βρούμε όλους εκείνους τους τρόπους με τους οποίους θα επιβιώσουμε συλλογικά. Η λέσχη αν έπρεπε να είναι ανοιχτή όλο το προηγούμενο διάστημα για όλους, τώρα περισσότερο από ποτέ οφείλει να κοινωνικοποιηθεί. Να μετατραπεί σε χώρο μαζικής δωρεάν σίτισης όπου θα παρέχονται τα είδη ατομικής προστασίας τόσο για όσους πηγαίνουν να φάνε όσο και για τους εργαζόμενους, έτσι ώστε να τηρούνται όλα τα μέτρα πρόληψης και για όλους. Χωρίς ελέγχους, μπραβιλίκια και αποκλεισμούς.Ας σκεφτεί λοπόν ο καθένας την ατομική του ευθύνη απέναντι στις συλλογικές ανάγκες της κοινωνικής βάσης. Και ας πράξει συνειδητά, αναλαμβάνοντας και το κόστος.
Την ώρα που εμείς μιλάμε για ζωές εσείς μετράτε (και θα μετράτε αν συνεχίσετε) κόστος και ζημιές
Στηρίζουμε στην πράξη τις αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες