Σχολιασμός του αιχμάλωτου μέλους της Αναρχικής Δράσης, Θάνου Χατζηαγγέλου, της ένστασης αναρμοδιότητας στη δίκη της οργάνωσης.
Θα ήθελα να σχολιάσω κάποια ζητήματα που φέρνει στην επιφάνεια η πολιτική ερμηνεία του νομικού ισχυρισμού περί αναρμοδιότητας της σύνθεσης που στρατολογήθηκε για να δικάσει τη φύση και την πολιτική υπόσταση της Αναρχικής Δράσης.
Καθ’ όλη την προανακριτική διαδικασία απείχα συνειδητά από τις δικαστικές πράξεις καθώς δεν έχω να απολογηθώ για κανένα έγκλημα. Δε νιώθω ένοχος, δε νιώθω καν κατηγορούμενος γιατί έχω διαλέξει με βαθειά συνείδηση το δρόμο του δικαίου και όχι της “δικαιοσύνης” που εκπροσωπεί η δικαστική μπουρζουαζία. Σήμερα δε βρίσκομαι εδώ γιατί πιστεύω πως η υποκειμενικότητα σας θα αποκαταστήσει το δίκαιο, όπως δε πιστεύω πως υπάρχει κάποια εναλλακτική σύνθεση που μπορεί να κρίνει και να δικάσει την ιστορική υπόσταση και το πολιτικό υπόβαθρο της επαναστατικής δράσης. Η επαναστατική δράση κρίνεται και απολογείται στην ίδια την ιστορία των προλεταριακών αντιστάσεων.
Βρίσκομαι εδώ για να υπερασπιστώ μέχρι τέλους την πολιτική υπόσταση αυτής της δίκης κόντρα στην απόπειρα να αποκοπούν οι παρεμβάσεις της Αναρχικής Δράσης από τους πολιτικούς σκοπούς και την ιστορική συγκυρία. Από τη στιγμή όμως που εσείς υποστηρίζετε ότι η δράση της Αναρχικής Δράσης δεν είναι πολιτική, προς τι το καθεστώς γενικευμένης εξαίρεσης; Προς τι τα ειδικά δικαστήρια, οι αντιτρομοκρατικές διατάξεις, η βαρύτητα των ποινών σε σχέση με το κοινό ποινικό δίκαιο;
Η νομική απεικόνιση του διεθνούς πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη ήταν η θεσμοθέτηση των αντιτρομοκρατικών νόμων. Ο πρώτος αντιτρομοκρατικός του Σταθόπουλου το 2001 εισήγαγε την εξαίρεση των πολιτικών αδικημάτων από τα Μ.Ο.Δ. Εκεί φάνηκε και η ανασφάλεια σας να κρινόμαστε και να ακούγεται η φωνή και η ιστορία μας σε απλούς πολίτες που δεν ελέγχονται, κάτω από το φόβο της κοινωνικής νομιμοποίησης και της ευμενέστερης αντιμετώπισης μας. Ακολούθησαν οι νόμοι Παπαληγούρα το 2004 και Τσιάρα το 2019 καθώς και ένα σύνολο “έγκριτων βελτιώσεων” από εξειδικευμένα μιάσματα όπως ο Χατζηγάκης κ.α. που κάναν την ερμηνεία λάστιχο στις υπηρεσίες των αντιτρομοκρατικών επιτελείων.
Επικαλείστε ως κύριο συστατικό αναρμοδιότητας τον κίνδυνο απειλής και εκφοβισμού των ενόρκων. Εγώ να σας θυμίσω πως ιστορικά, η μόνη φορά που παρατηρήθηκε κάτι τέτοιο, ήταν το μακρινό καλοκαίρι του 1975 στο Μ.Ο.Δ Χαλκίδας που ανέλαβε να δικάσει τον ηγετικό πυρήνα των βασανιστών της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών. Εκεί οι ένορκοι παραιτούνταν διαδοχικά μέσα σε ένα κλίμα διάχυτου φόβου και τρομοκρατίας που δρομολογούσε η ίδια η Ελληνική Αστυνομία που στήριζε ηθικά, πολιτικά και οικονομικά τους βασανιστές της 7ετίας. Εκεί παρέλασαν Χίτες, ταγματασφαλίτες, δωσίλογοι της κατοχής και υπάλληλοι της χούντας ως μάρτυρες υπεράσπισης εκφοβίζοντας τις οικογένειες των θυμάτων για να ξεπλύνουν τους φασιστές, την ίδια στιγμή που η ελληνική αστυνομία διεξήγαγε υποχρεωτικούς εράνους στους κόλπους της για την κάλυψη των δικαστικών εξόδων. Θυμίστε μου εσείς κάποιο άλλο περιστατικό. Συνεπώς για την τυραννία το επίδικο δεν είναι η αναζήτηση και η αποκατάσταση του περί αισθήματος δικαίου αλλά η στρατολόγηση επαγγελματιών δικαστών που θα εκτελούν τις εντολές των πολιτικών τους προϊσταμένων. Έτσι κι αλλιώς για τον καθέναν από μας είναι συνειδητή επιλογή αν θα αποτελεί τον κανόνα ή την εξαίρεση στην αλληλουχία της κανονικότητας.
Λέτε λοιπόν πως οι παρεμβάσεις της Αναρχικής Δράσης δεν είναι πολιτικές και ανήκουν στο κοινό ποινικό έγκλημα. Έχουν δηλαδή κάποιο είδος ιδιοτέλειας; Διακρίνετε κάποια υστεροβουλία; Μήπως πλουτίσαμε και δε το ξέρουμε; Εγώ τα μόνα συμφέροντα που υπηρετώ τόσα χρόνια έχουν κοινωνική και ταξική χροιά. Πράττω πρώτα και πάντα κατά το δαίμονα εαυτού και με μοναδικό γνώμονα το επαναστατικό καθήκον. Αρνήθηκα προνόμια και προσωπικές απολαύσεις με μοναδική προσδοκία την ατομική και συλλογική συμβολή στην πάλη για την ανατροπή της τυραννίας. Βρέθηκα στην φυλακή χωρίς κάποιο ουσιαστικό στοιχείο που να με συνδέει με την οργάνωση και ανέλαβα την ευθύνη γιατί πολιτική σημαίνει συνέπεια λόγου και πράξης, συνέπεια παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Αν αυτό δεν είναι πολιτική θεώρηση και στάση σε μία ζωή τότε τι είναι;
Εκτός και αν πολιτική δράση και υπόσταση θεωρείτε τη διαφθορά, τη μίζα, τη ρεμούλα, την εξαθλίωση, την παρακμή, την πτώση των αξιών, τα σκάνδαλα, τους εκβιασμούς, τις υποκλοπές και τις παρακολουθήσεις, το ναρκεμπόριο και την κανονικοποίηση της μαστροπείας. Αν πρότυπα προσωπικοτήτων με πολιτική υπόσταση είναι ο Βουλγαράκης, ο Παπαγεωργόπουλος, ο Γεωργιάδης, η Καϊλή, ο Ευστρατίου, τότε ναι εγώ σίγουρα δεν είμαι πολιτικό υποκείμενο και σίγουρα μπορούμε να μιλάμε για το τέλος της πολιτικής παραφράζοντας τις αναφορές του Φουκουγιάμα για το τέλος της ιστορίας και των ιδεολογιών εν γένει.
Όμως αν σας είναι μια φορά δύσκολο να αναγνωρίσετε τον πολιτικό χαρακτήρα αυτής της δίκης, μου φαίνεται αδιανόητο οι πολιτικοί σας προϊστάμενοι να ανεχτούν την παραπάνω παραδοχή. Έξω από τις γραφειοκρατικές σκοπιμότητες και οι δύο γνωρίζουμε την αλήθεια. Μας κοιτάει πάντα κατάματα γιατί όπως έλεγε ο Σοφοκλής κανένα ψέμα δεν αντέχει στον χρόνο.
Καθ’ όλη τη διαδρομή της η Αναρχική Δράση έστρεψε τα πυρά της προς το σύνολο του εξουσιαστικού οικοδομήματος. Σήμερα το αντιδραστικό τόξο θα συνταχθεί απέναντί μου για να συμβάλλει στη μακροχρόνια αιχμαλωσία μου. Στον αφοπλισμό μου και την ταφή εντός τον τειχών ως λάφυρο στα χέρια της δημοκρατίας. Σε αυτήν την αίθουσα θα παρελάσουν σύγχρονοι ιεροεξεταστές όπως ο Αλεξίου, ο Τσαλαπόρτας και η Βαρελά, εκπρόσωποι της ρασοφόρας αγέλης μαστροπών όπως ο Πατσάνης, δήμιοι στην γκιλοτίνα της μισθωτής σκλαβιάς όπως ο Σαββάκης και ο Σαραφιανός, ένστολα τάγματα εφόδου όπως ο Παδιώτης και η συμμορία του, ακροφασίζουσες μαριονέτες όπως ο Βαλασίδης και η Λατινοπούλου, δεκανίκια του φασισμού και του ιμπεριαλισμού όπως ο Togay, στρατοκράτορες όπως ο Δάλλας που θα έπρεπε να δικάζονται για εγκλήματα πολέμου και συνωμοσίες. Μπροστά στο υπόβαθρο των πράξεων που χαρακτηρίζουν αυτό το συνονθύλευμα σκουπιδιών -μια δράκα που ευθύνεται για την απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την γενικευμένη αποκτήνωση- η ταύτιση του επαναστατικού τερρορισμού και της αναρχικής αντίστασης με την τρομοκρατία, μόνο πολιτικές σκοπιμότητες της γνωστής υπηρεσίας και της κυβέρνησης εξυπηρετεί. Αλλά όλα αυτά θα μας τα πει και ο Γιαννίδης της Υποδιεύθυνση Αντιμετώπισης Ειδικών Εγκλημάτων Βίας Βορείου Ελλάδος που αποτελεί κατ’ επάγγελμα ενορχηστρωτή τρομοκρατικών μεθοδεύσεων και τακτικισμών καταστολής του εσωτερικού εχθρού.
Θεωρώ ντροπή, ένα ανθρωποφάγο σύστημα που ευθύνεται για πολιτικές μαζικής κοινωνικής γενοκτονίας να ονομάζει εμένα εγκληματία, ντροπή ένας μηχανισμός που ξεπλένει τις κρατικές δολοφονίες της θανατοπολιτικής να ισχυρίζεται πως οι παρεμβάσεις της Αναρχικής Δράσης θέταν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, ντροπή οι θύλακες της θεσμοθετημένης και ταξικά προσδιορισμένης βίας του κράτους και των λακέδων του να χαρακτηρίζουν εμένα τρομοκράτη και την ντροπή την τσακίζει η περηφάνια να μη σιωπώ, να μην δειλιάζω, να μην είμαι χειροκροτητής των αντιστάσεων, να μην είμαι προσκυνημένος.
Από την φυλακή μέχρι τον θάνατο όλοι μας σε αυτή τη ζωή αναμετρούμαστε με το κόστος των επιλογών μας και εμείς και εσείς.
Και για μένα το κόστος αυτό όσο κι αν βαραίνει δεν είναι φορτίο, είναι τίτλος τιμής.
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση