Δήλωση του αιχμάλωτου μέλους της Αναρχικής Δράσης, Θάνου Χατζηαγγέλου, για την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης και την πολιτική υπόσταση της δίκης της οργάνωσης.
Αυτή η δίκη είναι μια πολιτική δίκη, είναι μια δίκη υποκειμένων που βρίσκονται στο στόχαστρο της θεσμοθετημένης τρομοκρατίας, όχι μόνο για τις πράξεις τους αλλά για την πολιτική τους συγκρότηση και τη στράτευση από τη σωστή πλευρά του ταξικού πολέμου. Όσο και να επιχειρείται να απονοηματοδοτηθεί το περιεχόμενο και τα ανιδιοτελή κίνητρα των πράξεων που δικάζετε μιλώντας για κοινό ποινικό έγκλημα, στην πραγματικότητα το ίδιο το κράτος επισφραγίζει τον πολιτικό χαρακτήρα της δίκης με τους ειδικούς νόμους, το καθεστώς εξαίρεσης και διαχείρισής μας, τα μέτρα ασφαλείας, την ερμηνεία των αντιτρομοκρατικών διατάξεων και μια ενδεχόμενη βαριά καταδίκη υπαγορευμένη από τα κλιμάκια της Αντιτρομοκρατικής.
Και όμως, αντί να δείτε ανθρώπους να λυγίζουν μπροστά στο φόβο της φυλακής και τη διάχυτη τρομοκρατία, είδατε τον καθέναν από εμάς να στέκει περήφανος για τις επιλογές και τις αξίες που καθόρισαν τη ζωή του. Και αυτό σε πείσμα των καιρών και του μονοπώλιου της μονοκρατορίας σας ελοχεύει το μεγαλύτερο κίνδυνο, αυτή η δίκη να υπερκεράσει την αποδεικτική διαδικασία και να μετατραπεί σε δίκη προθέσεων.
Απέναντι σε ένα σύστημα που δεν βρίσκει καν το θάρρος να αναλάβει τις πολιτικές του ευθύνες, εγώ ανέλαβα με περηφάνια και χωρίς δεύτερη σκέψη την πολιτική ευθύνη για τη στράτευσή μου στην Αναρχική Δράση, διότι οι όρκοι και οι δεσμεύσεις μου απέναντι στην Επαναστατική Υπόθεση δεν μου αφήναν το περιθώριο να εγκαταλείψω την πολιτική υπόσταση και την ιστορία του μορφώματος που συμμετείχα στα χέρια σας.
Μέσα σε μια εποχή πολιτικής απαξίας της επαναστατικής δράσης και σχετικοποίησης των καθηκόντων και των απαιτήσεων μπροστά στις προσωπικές προσδοκίες και απολαύσεις του καθενός, η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης είναι από μόνη της μια επιθετική κίνηση. Η ατομική πολιτική μου συγκρότηση, οι προτεραιότητές μου, η πίστη και η αφοσίωσή μου στα καθήκοντα της Επανάστασης δεν μου επιτρέπουν να αντιμετωπίζω τη ζωή μου με ελαφρότητα. Ανέλαβα την πολιτική ευθύνη για να είμαι πρώτα απ’ όλα συνεπής στον ίδιο μου τον εαυτό και στους συντρόφους μου, πλάι στους οποίους η προσήλωση στην Αναρχία ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα ένας δεσμευτικός όρκος συνοδοιπορίας. Για να υπερασπιστώ την Αναρχική Δράση απέναντι σε μια συκοφαντική αφήγηση, που θα επιχειρήσει να αποκόψει τις ενέργειες από τα κίνητρα και την ιστορική συγκυρία, για τις ανάγκες της θεσμοθετημένης και νομικά επιβαλλόμενης βίας του κράτους και των λακέδων του.
Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης είναι μια βαθιά συνειδησιακή επιλογή. Είναι μια ενιαία αφήγηση, όπου χιλιάδες στόματα μιλούν την ίδια γλώσσα ανοίγοντας το μονοπάτι της αδιαλλαξίας. Το μονοπάτι, όπου η μνήμη της φωτιάς και του μολυβιού τσακίζουν την πολιτική ήττα και την παρακμή. Και το μονοπάτι αυτό πλαταίνει όσο υπάρχουν άνθρωποι που σηκώνουν στις πλάτες τους την ιστορία για να την περιφρουρήσουν, να την τιμήσουν και να τη διασώσουν από τη διαφθορά και τη λοιδορία. Σήμερα στέκομαι ακλόνητος στις πεποιθήσεις του αναρχικού αγώνα και της επαναστατικής ανιδιοτέλειας γιατί είναι δικό μου καθήκον να διαβώ αυτό το μονοπάτι. Γιατί μόνο η σύγκρουση ανοίγει περάσματα.
Η δίκη της Αναρχικής Δράσης λαμβάνει χώρα μέσα σε μια συνθήκη ταφής της επαναστατικής κατεύθυνσης και ανάλυσης στις τάξεις των πρωτοβουλιών αντίστασης. Αγγίζοντας μια περίοδο όπου η απουσία της ουσιαστικής έννοιας ενός κινήματος με κοινά κατεκτημένες θέσεις, αξίες και στρατηγική τείνει να μετατραπεί σε μονιμότητα, η καταδίκη της επαναστατικής βίας και των μαχόμενων πρωτοβουλιών στοχοποιεί εν γένει το σύνολο του ανατρεπτικού χώρου που εργάζεται για την αποσταθεροποίηση και την επανάσταση.
Είναι ιστορική ευθύνη να εφεύρουμε ξανά τη ριζοσπαστική αναγκαιότητα για την ανατροπή του κράτους και των μηχανισμών εξουσίας και καθυπόταξης, οικειοποιώντας την επανάσταση στα χείλη της Αναρχίας. Μιας Αναρχίας που επιμένει συνειδητά να συγκρούεται, να μην λοξοδρομεί, να μάχεται αδιάλλακτα στο σήμερα χωρίς να μεταθέτει τον αγώνα για το μακρινό μέλλον. Χωρίς οπισθοχωρήσεις και ανακωχή.
Η δίκη της Αναρχικής Δράσης, για μένα προσωπικά, φιλοδοξεί να μην αποτελέσει το θεαματικό τέλος μιας συγκρουσιακής διαδρομής αλλά την αρχή μιας μακράς προσπάθειας καταγραφής και υπεράσπισης αυτής ακριβώς της ατομικής και συλλογικής αναγκαιότητας. Μέσα από μια ρηξιακή διαδρομή με την τυραννία, να συναντηθούν και να έρθουν σε τριβή και αλληλεπίδραση παλιές και νέες εμπειρίες αγώνα και αντίστασης για να προσεγγίσουμε εκ νέου τις επαναστατικές αναγκαιότητες της πιο σκοτεινής περιόδου που ζούμε.
Οι μάρτυρες υπεράσπισης της Αναρχικής Δράσης δεν θα παρουσιαστούν για να διεκδικήσουν τη νομική και ποινική ελάφρυνση κανενός. Με το ιστορικό υπόβαθρο που χαρακτηρίζει τον καθένα ξεχωριστά, παρουσιάζονται για να υπερασπιστούν τις παρεμβάσεις της Αναρχικής Δράσης, ως κομμάτι του ριζοσπαστικού μωσαϊκού αναρχικής αντίστασης και πρακτικής θεωρίας. Παρουσιάζονται για να τσακίσουν την πολιτική απαξία της επαναστατικής συγκρότησης, δίνοντας ξανά πνοή σε ένα σύνολο ασυμβίβαστων προταγμάτων όπως,
· η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης
· η αναγκαιότητα αντάρτικης συγκρότησης στον αναρχικό αγώνα
· η υπεράσπιση των νεκρών του κοινωνικού πολέμου και η μνήμη της φωτιάς απέναντι στα ένστολα τάγματα εφόδου
· η επαναστατική βία ως αναπόσπαστο κομμάτι των ριζοσπαστικών κινημάτων
· η δικαιοσύνη του δρόμου ως πολιτική απαξία της αστικής δικαιοσύνης
· η ιστορικότητα της κοινωνικής αντιβίας στον ελλαδικό χώρο
· ο ταξικός προσδιορισμός της προλεταριακής σύγκρουσης
· η κοινωνική νομιμοποίηση και εδαφικοποίηση της επιθετικής θεωρίας μέσα από την πράξη
· η διαρκή αναγκαιότητα του ένοπλου αγώνα και τέλος
· η διεθνιστική ενότητα των κινημάτων επαναστατικής αντίστασης
Με ενιαίο χαρακτηριστικό την πίστη και τη συνέπεια στον αγώνα, το μέτωπο υπεράσπισης της Αναρχικής Δράσης έρχεται να βαθύνει εκ νέου το ρήγμα δύο κόσμων που βρίσκονται σε διαρκή τροχιά σύγκρουσης. Έρχεται να δικάσει και όχι να δικαστεί. Να υπερασπιστεί την ιστορική αναγκαιότητα της επαναστατικής δράσης, να στρατολογήσει και άλλες καρδιές στα αναχώματα του αναρχικού ανταρτοπόλεμου, να εμπνεύσει, να παρακινήσει και να οπλίσει τις μαχόμενες μειοψηφίες του μέλλοντος, να οξύνει την αντιπαράθεση και την πόλωση κηρύσσοντας νέες εχθροπραξίες.
Έχοντας αναμετρηθεί με όλα μου τα όρια (πολιτικά, ψυχολογικά, σωματικά, συναισθηματικά) φτάνοντας να κοιτάω ακόμα και το θάνατο κατάματα πριν λίγους μήνες, σήμερα στέκομαι μπροστά σας με ψηλά το κεφάλι χωρίς κανένα αίσθημα ενοχής και μετάνοιας για να σας απευθύνω μια ερώτηση: Μπροστά στην αδικία, στη συλλογική παρακμή, στο μαζικό κοινωνικό και ηθικό εξευτελισμό των καιρών που ζούμε, μπροστά στην κανονικοποίηση του θανάτου δακρύζετε καθόλου; Σφίγγεται η καρδιά σας, πονάτε; Θα σας πω εγώ, όχι. Στην κοινωνία των νεκρών θεατών λοιπόν, μην κατηγορείτε όσες καρδιές από επιλογή και θέληση χτυπάνε ακόμα. Από ντροπή και μόνο θα έπρεπε να σιωπείτε.
Με μοναδικό αίσθημα αυτό της περηφάνιας, γιατί η Αναρχική Δράση θα αποτελεί για πάντα νευραλγικό κομμάτι στη ζωή μου, η καρδιά μου θα παραμείνει ταγμένη με απρόσκοπτη αφοσίωση στην ίδια σκοπιμότητα.
Η επανάσταση πρώτα και πάντα
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση