Πολιτικός φόρος τιμής του αιχμάλωτου μέλους της Αναρχικής Δράσης Θάνου Χατζηαγγέλου για τα 47 χρόνια απ’ τη δολοφονία της μαχήτριας της RAF Ulrike Meinhof.
“Διαμαρτυρία είναι όταν λέω πως αυτό κι αυτό δεν μου αρέσει. Αντίσταση είναι όταν φροντίζω αυτό που δεν μου αρέσει, να μην συνεχίζεται.”
Ulrike Meinhof
9 Μάη 1976
Στην απομόνωση του Stammheim βρίσκεται δολοφονημένη η μαχήτρια της RAF Ulrike Meinhof. Έχει προηγηθεί η δολοφονία του απεργού πείνας Holger Meins, που υποβαλλόταν διαρκώς σε αναγκαστική σίτιση, ενώ ένα χρόνο αργότερα θα δολοφονηθούν στα κελιά της απομόνωσης του Stammheim ο Andreas Baader , η Gudrun Ensslin και ο Jan-Carl Raspe και στο Stadelheim η Ingrid Schubert.
Η μαχήτρια Ulrike Meinhof ήταν μια επαναστάτρια, σάρκα από τη σάρκα του ένοπλου αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, που γεννήθηκε και πέθανε στα μονοπάτια της συμβολής στην πάλη για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση. Εγκατέλειψε τη νομιμότητα κατά τη διάρκεια ενέργειας απελευθέρωσης του φυλακισμένου επαναστάτη Andreas Baader και αποτέλεσε οργανωτικό στέλεχος της πρώτης γενιάς της Φράξιας Κόκκινος Στρατός.
Υπήρξε ένας χαρισματικός άνθρωπος που ισορροπούσε τη θεωρία μέσα από την πράξη, έχοντας ιθύνοντα ρόλο τόσο στη θεωρητική αποτύπωση της ιδεολογικοπολιτικής γραμμής της RAF, χωρίς ποτέ της να εγκαταλείψει το επιχειρησιακό πεδίο της ένοπλης μητροπολιτικής αντίστασης. Αποτέλεσε νευραλγικό κομμάτι εκείνων των πρωτοβουλιών που σήκωσαν στις πλάτες τους την κληρονομιά των λατινοαμερικάνικων αντάρτικων, οικοδομώντας το ένοπλο μητροπολιτικό μέτωπο στα ευρωπαϊκά κέντρα. Που μετέφεραν τις εχθροπραξίες στην “καρδιά του κτήνους”, κάνοντας πράξη την αλληλεγγύη στους λαούς του Βιετνάμ, της Παλαιστίνης και των χωρών του τρίτου κόσμου που βάλλονταν από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ.
Μέσα σε μία εποχή όπου η γερμανική καγκελαρία του Schmidt αποτελούσε ιμπεριαλιστικό κέντρο λήψης αποφάσεων και επιχειρήσεων, κουβαλώντας στους μηχανισμούς εξουσίας τα ναζιστικά σταγονίδια, η άνθιση του αντάρτικου πόλης έθεσε σε έμπρακτη αμφισβήτηση και ακύρωση τόσο την καθεστωτική παντοδυναμία όσο και την αντιπολιτευτική ανοχή στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα από τη ρεφορμιστική αριστερά. Η ιστορία της εξέγερσης και της αντίστασης γράφτηκε με το αίμα όσων βασανίστηκαν στα κολαστήρια του εγκλεισμού, όσων δολοφονήθηκαν σε ενέδρες και αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις του ειδικού τμήματος SoKo B/M της Ομοσπονδιακής Εγκληματολογικής Υπηρεσίας – ΒΚΑ και όσων εκτελέστηκαν στις νεκρές πτέρυγες αισθητηριακής απομόνωσης.
Η συντρόφισσα Ulrike ήταν αυτό ακριβώς το ανυπότακτο άστρο. Η θεωρητική και πρακτική της συμβολή στη γέννηση της ένοπλης πάλης στη Γερμανία και την ενοποίηση των αντιστάσεων σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή την κατηγοριοποίησαν ως κεντρικό στόχο προς εξουδετέρωση στα κατάστιχα της ΒΚΑ. Από τις συκοφαντίες για την πολιτική της ακεραιότητα και υπόσταση, τη διασπορά ψευδών ειδήσεων για το θάνατό της ενόσω η ίδια αγωνιζόταν σε καθεστώς παρανομίας μέχρι την εξοντωτική της μεταχείριση στον απομονωτισμό της νεκρής πτέρυγας, η σοσιαλδημοκρατική καγκελαρία δρομολόγησε την εκτέλεση της Ulrike στο κολαστήριο του Stammheim, επικαλούμενη τη φαιδρότητα της αυτοκτονίας. Μάλιστα, ο κρατικός ρεβανσισμός δεν αρκέστηκε στο θάνατο της Ulrike, βεβηλώνοντας το νεκρό της σώμα όταν και αφαίρεσε τον εγκέφαλό της υπό ρητή μυστικότητα για να πραγματοποιήσει έρευνες.
Η επαναστατική ιστορία γράφεται με αίμα και μπαρούτι. Σε αυτήν την ιστορία, προσωπικότητες σαν την Ulrike και τους υπόλοιπους συντρόφους της RAF είναι βγαλμένες από τη μήτρα της ταξικής πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση. Στέκουν αλώβητες, υπέρλαμπρες μέσα στο χρόνο σαν τα πιο ολόφωτα άστρα, με την ίδια ακεραιότητα που αμφισβητεί και απαξιώνει το μονοπώλιο της τυραννίας. Η ζωή και ο θάνατος συντρόφων και συντροφισσών σαν την Ulrike αποτελούν ιαχή στις εξεγερμένες καρδιές που αποζητούν τη διαρκή επαναστατική αναγκαιότητα, δηλώνοντας εκκωφαντικά στους διώκτες τους: Ήμουν, είμαι και θα είμαι.
Τιμή στους συντρόφους Ulrike Meinhof, Gudrun Ensslin, Holger Meins, Andreas Baader, Ingrid Schubert που δολοφονήθηκαν στις νεκρές πτέρυγες αισθητηριακής απομόνωσης από το γερμανικό κράτος.
Τιμή στους συντρόφους Petra Schelm, Georg Von Rauch, Thomas Weissbecker, Katharina Hammerschmidt, Ulrich Wessel, Siegfried Hausner, Werner Sauber, Brigitte Kuhlmann, Wilfriend Böse, Willi-Peter Stoll, Michael Knoll, Elisabeth Von Dyck, Juliane Plambeck, Wolfgang Beer, Sigurd Debus, Johannes Thimme, Jϋrgen Peemoller, Ina Zipman, Gert Albartus, Wolfgang Grams που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα για την απελευθέρωση μέσα από τις γραμμές του γερμανικού αντάρτικου πόλης.
“Πίσω απ’ όλους μας βρίσκεται μια κοινή ιστορία – θα ανταμώσουμε ξανά στα άγνωστα και περίπλοκα μονοπάτια της απελευθέρωσης”.
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
9/5/2023