με αδιάλλακτους αγώνες
Από τις 2/3 οι πολιτικοί κρατούμενοι δίνουν ακόμα έναν αγώνα ενάντια στο καθεστώς του εγκλεισμού. Συγκεκριμένα τα μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων Τ.Θεοφίλου, Α.Ντάλιος, Φ.Χαρίσης, Α.Σταμπούλος, Γ.Καραγιαννίδης καθώς και οι σύντροφοι Δ.Κουφοντίνας, Κ.Γουρνάς και Ν.Μαζιώτης ξεκινούν απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Από τις 9/3 συμμετέχει και ο Γ.Σαραφούδης(μέλος Δ.Α.Κ.), ενώ από τις 11-3 συμμετέχουν με κυλιόμενη απεργία πείνας και οι Τούρκοι πολιτικοί κρατούμενοι. Μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα θα εντάσσονται στην απεργία πείνας και άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι.
Οι σύντροφοί μας, βάζοντας ως τελευταίο ανάχωμα το σώμα τους μέσα στην ασφυκτική συνθήκη του εγκλεισμού, διεκδικούν:
• Την κατάργηση του «τρομονόμου» 187
• Την κατάργηση του «τρομονόμου» 187Α
• Την κατάργηση του «κουκουλονόμου»
• Την παύση της βίαιης λήψης DNA και της ανάλυσης δειγμάτων που εμπεριέχεται μίγμα γενετικού υλικού άνω των 2 ατόμων όπως επίσης και την πρόσβαση και ανάλυση του γενετικού δείγματος από πραγματογνώμονα βιολόγο της εμπιστοσύνης του κατηγορουμένου
• Την κατάργηση των φυλακών τύπου γ’
Και απαιτούν:
Την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού για λόγους υγείας.
Αντιτρομοκρατικός νόμος 187, περί εγκληματικής οργάνωσης
Κατά τη διάρκεια έκτακτης συνόδου στις Βρυξέλλες, στις 20 Σεπτεμβρίου 2001 και μέσα σε ένα κλίμα τρομοϋστερίας μετά και την επίθεση στους δίδυμους πύργους, ψηφίζεται ο πρώτος «τρομονόμος». Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που αυτός τίθεται σε εφαρμογή, καθώς η πρώτη απόπειρα του ελληνικού κράτους να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό εχθρό (εκείνη την περίοδο στον ελλαδικό χώρο δραστηριοποιούνταν οι επαναστατικές οργανώσεις 17Ν και ΕΛΑ) χρονολογείται από το 1978. Τότε είχε θεσμοθετηθεί ο αντιτρομοκρατικός νόμος 774/1978 «περί καταστολής της τρομοκρατίας και προστασίας του δημοκρατικού πολιτεύματος» που εισηγήθηκε η τότε κυβέρνηση Καραμανλή και ήταν προσαρμοσμένος στα πρότυπα της γερμανικής και ιταλικής νομοθεσίας. Καταργήθηκε το 1983 μετά από αντιδράσεις κομμάτων της αντιπολίτευσης. Η δεύτερη απόπειρα έγινε το 1990 επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, με το νόμο 1916/1990 «για την προστασία της κοινωνίας από το οργανωμένο έγκλημα». Εκείνη την εποχή είχε προηγηθεί η δολοφονία του Μπακογιάννη. Με το νόμο αυτό, η κυβερνητική νομοθετική πλειοψηφία, θέλησε να ενοποιήσει την επαναστατική δράση με τη δράση των συμμοριών του κοινού οργανωμένου εγκλήματος υπό τον γενικό όρο «οργανωμένο έγκλημα». Η εγκληματική οργάνωση θα μπορούσε να είναι πλέον είτε «πολιτικά τρομοκρατική» είτε μία οργάνωση του κοινού ποινικού δικαίου (π.χ. μαφία) – ταύτιση που συμβαίνει για πρώτη φορά. Καταργήθηκε το 1993 πάλι μετά από αντιδράσεις κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Αντιτρομοκρατικός νόμος 187Α, περί τρομοκρατικής οργάνωσης
Το 2010 το κράτος αναβαθμίζει τον «τρομονόμο» 187 με την προσθήκη μίας διάταξης περί τρομοκρατικής οργάνωσης, στοχεύοντας ξεκάθαρα τις οργανώσεις ένοπλης επαναστατικής δράσης και τα μέλη αυτών, με τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο να αποτελεί την κύρια δεξαμενή εκφραστών της επαναστατικής βίας. Μετατρέποντας τον σε ιδεολογικό όπλο, τιμωρεί πολιτικά ανταγωνιστικές προς αυτό ομάδες.
Κουκουλονόμος (επιβαρυντική διάταξη για πράξη που τελείται με καλυμμένα χαρακτηριστικά)
Η πρώτη φορά που στον ελλαδικό χώρο θεσπίστηκε ο κουκουλονόμος ήταν τον Απρίλιο του 1943 από τη κυβέρνηση του Ι.Ράλλη που όριζε ως κακουργήματα -τιμωρούμενα με θάνατο- τις καταλήψεις δημόσιων κτιρίων και τις επιθέσεις κατά αστυνομικών, εφόσον πραγματοποιούνταν από διαδηλωτές «επιδιώκοντες αναρχικούς ή κομμουνιστικούς σκοπούς». Οριζε, μάλιστα, ως ιδιαίτερη επιβαρυντική περίπτωση τη διάπραξη αυτών των αδικημάτων από «προσωπιδοφόρους». Στο πρόσφατο παρόν, μετά τη δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου το 2008 που είχε ως αποτέλεσμα το ξέσπασμα ενός κύματος οργής και κοινωνικής αντιβίας με αλλεπάλληλες επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους , αλλά και τη ριζοσπαστικοποίηση όλο και περισσότερων κομματιών της κοινωνίας που έβγαιναν στους δρόμους, το κράτος θέλησε να κάμψει όλη την αγωνιστική διάθεση και δράση που αναπτυσσόταν. Έτσι τον Απρίλιο του 2009, επί υπουργίας Δένδια, επανέρχεται ο «κουκουλονόμος» σύμφωνα με τον οποίο πλέον, ένα απλό πλημμέλημα μετατρέπεται σε κακούργημα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση των κατηγοριών σε περίπτωση σύλληψης κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων με κίνδυνο ακόμα και την προφυλάκιση.
Βίαιη λήψη DNA
Το κράτος χρησιμοποιώντας την επιστημονική εγγύτητα προσπαθεί να επιβάλλει στην κοινή γνώμη την άποψη ότι το γενετικό υλικό αποτελεί αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο ώστε να χρησιμοποιεί τα αποτελέσματα της ανάλυσής του με όποιο τρόπο το βολεύει. Στην πραγματικότητα όμως, το DNA είναι ένα στοιχείο εξαιρετικά επισφαλές από τη φύση του, καθώς μπορεί εύκολα τόσο να μεταφερθεί, να δομηθεί όσο και να αναμιχθεί με άλλο δείγμα γενετικού υλικού και ως εκ τούτου να βγάλει λανθασμένα αποτελέσματα. Παρ’όλη την ασάφεια που αυτό περιέχει έχουμε δει περιπτώσεις καταδίκης αναρχικών με μόναδικό αποδεικτικό στοιχείο το DNA (χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτές του Α.Σειρηνίδη, του Μπ.Τσιλιανίδη, του Τ. Θεοφίλου κ.α.).
Η εξουσία, μέσα στα πλαίσια του καθολικού ελέγχου που θέλει να επιβάλλει πάνω στις ζωές μας, έχει δημιουργήσει την τράπεζα γενετικού υλικού με ποιο πρόσφατη την περίπτωση των διώξεων στις Σκουριές Χαλκιδικής. Πλέον και με την εισαγγελική διάταξη που επιβάλλει τη βίαιη λήψη του DNA, νομιμοποιείται η συλλογή του ακόμη και από μία απλή προσαγωγή και χωρίς τη συγκατάθεση του ατόμου. Το κράτος έχει έτσι την ευχέρεια να φακελώνει και να χαρτογραφεί όλους όσους αντιδρούν απέναντι σε αυτό.
Κατάργηση των ειδικών συνθηκών κράτησης (φυλακές τύπου γ’)
Τον Ιούλιο του 2014 ψηφίστηκε, με τον τότε υπουργό δικαιοσύνης Αθανασίου, το νομοσχέδιο για την δημιουργία φυλακών “υψίστης ασφαλείας (τύπου γ’)”. Το ελληνικό γκουαντανάμο ακόμα και αν σε πρώτο χρόνο δεν εφαρμόστηκε, προέβλεπε 23 ώρες εγκλεισμό χωρίς προαυλισμό, περιορισμό στο δικαίωμα της επικοινωνίας των κρατουμένων, στέρηση κάθε δικαιώματος ή αναστολή της ποινής. Δημιουργείται, λοιπόν, μία φυλακή μέσα στη φυλακή, που θα αποτελεί το φόβητρο για όποιον κρατούμενο διεκδικήσει τα δικαιώματά του για μία πιο αξιοπρεπή επιβίωση απέναντι στην εξαθλίωση της φυλακής. Στόχος δε μπορεί παρά να είναι η κάμψη του ηθικού, ο φυσικός και ψυχολογικός εξευτελισμός των κρατουμένων, η απομόνωσή τους σε ένα ειδικό καθεστώς κράτησης και η διάλυση των σχέσεων και των δομών αλληλεγγύης που έχουν δημιουργήσει εντός και εκτός των τειχών. Πέραν όμως της απομόνωσης, επιχειρείται και η αποπολιτικοποίηση της επαναστατικής δράσης στα μάτια της κοινωνίας διαμηνύοντας πως οι φυλακές τύπου γ’ αφορούν “τρομοκράτες και βαρυποινίτες”. Όλο αυτό φυσικά έχει και εξωστρεφή χαρακτηριστικά καθώς στοχεύει και στα κομμάτια της κοινωνίας που συνεχίζουν να αγωνίζονται καθημερινά απέναντι στη λαίλαπα του καπιταλισμού, με την απειλή ότι “όποιος δε συμμορφώνεται, πειθαρχείται σε ειδικές συνθήκες”.
Άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού
Ο Σάββας Ξηρός βρίσκεται έγκλειστος στα μπουντρούμια των φυλακών από το καλοκαίρι του 2002. Το 2011 έκανε αίτηση για διακοπή της ποινής του και την μεταφορά του σε δημόσιο νοσοκομείο για μία ουσιαστική περίθαλψη της υγείας του, την οποία η δικαστική εξουσία απέρριψε χωρίς να αναφέρει κάποιο συγκεκριμένο επιχείρημα. Το 2014 ζητά εκ νέου να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του κατ’ οίκον, λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει και συγκεκριμένα με ποσοστό αναπηρίας που φτάνει το 93%. Απορρίπτεται και αυτό το αίτημά του, καταδικάζοντάς τον σε έναν αργό θάνατο μέσα στη φυλακή. Για την εξουσία όμως ο Σάββας Ξηρός δεν είναι ακόμα ένας κρατούμενος αλλά ένα από τα κοσμήματα της αντιτρομοκρατικής πολιτικής την τελευταία 15ετία. Το κράτος δεν αρκείται στην ψυχολογική εξόντωση των φυλακισμένων αλλά βλέπουμε ότι παρατείνει την κράτησή του ως ένα ακόμη βασανιστήριο, ως ένα ακόμα δείγμα εκδικητικότητας απέναντι στους αγωνιστές κρατούμενους.
∗
Διανύουμε μία εποχή έντονων πολιτικών, οικονομικών αλλά και κοινωνικών αλλαγών, όπου ο απελπισμένος ελληνικός λαός ανέθεσε τη διαχείριση της ζωής του, αυτή τη φορά σε ένα κόμμα της «αριστεράς» πέφτοντας στην παγίδα μιας «ελπίδας που έρχεται». Ο κατά τα άλλα αριστερός Σύριζα επέλεξε να συγκυβερνήσει με ένα ακροδεξιό κόμμα του 5%, τους Αν.Ελ. και το αποτέλεσμα.. μια από τα ίδια. Από τις αρχικές εξαγγελίες του Σύριζα έχουν επέλθει πολλές κωλοτούμπες και οι ψηφοφόροι του βλέπουν πλέον την ελπίδα με το κιάλι. Εμείς ως αναρχικοί δίχως να ξεχωρίζουμε κατευθύνσεις ούτε και χρώματα στην εξουσία, συνεχίζουμε με αμείωτη ένταση τον αγώνα μας μέσα και έξω από τα τείχη. Δεν ελπίζουμε σε τίποτα από όσα τάζει η καινούρια κυβέρνηση, ούτε ευφησυχαζόμαστε από τις δηλώσεις της. Στεκόμαστε εδώ όπως πάντα, αντικρατικά, αντιιεραρχικά, αντιθεσμικά και με τα αναρχικά μας προτάγματα ακέραια. Γι’αυτό και δε θα αφήσουμε κανέναν αιχμάλωτο σύντροφο μόνο του στα χέρια του κράτους, αλλά θα πολεμήσουμε όλοι μαζί για την κοινωνική επανάσταση και την αναρχία.
Αλληλεγγύη στους συντρόφους μας
που πραγματοποιούν απεργία πείνας ενάντια
στο καθεστως εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων
Ούτε βήμα πίσω
Kατάληψη Terra Incognita
Θεσσαλονίκη, Μάρτης ’15