Το τελευταίο διάστημα ο θάνατος του Κ. Κατσίφα έχει αναδείξει ένα πλήθος χαρακτηριστικών αντιφάσεων που αναδύει η εθνική δυσωδεία. Μέσα από ένα πλήθος ελεγχόμενων και επιλεκτικών ειδήσεων και δημοσιευμάτων ο Κατσίφας μετατρέπεται από ένας ένοπλος παραστρατιωτικός φασίστας σε εθνικός ήρωας και σύγχρονο αγωνιστή του ελληνικού ιδεώδους, «γιατί πράττει το αυτονόητο», τιμώντας το εθνικό σύμβολο. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι:
- Ο Κατσίφας δεν εκτελείται επειδή ανέβασε απλά την ελληνική σημαία στο νεκροταφείο ανήμερα της 28ης Οκτώβρη. Η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία είναι χρόνια τώρα επίσημα αναγνωρισμένη. Στις Βουλιαράτες υπάρχουν ελληνικά σχολεία ενώ γιορτάζονται οι εθνικές εορτές με παρελάσεις κτλ. Ο Κατσίφας όμως δεν αρκείται σε αυτό. Καταλαμβάνει οπλισμένος το πολιτιστικό κέντρο του χωριού, υποστέλλει την αλβανική σημαία και ανεβάζει την ελληνική. Όταν φτάνουν οι αλβανικές αστυνομικές δυνάμεις ανοίγει πυρ, γαζώνοντας ένα αστυνομικό πλήρωμα και καταδιώκεται μέσα στο χωριό. Τελικά εκτελείται από τους αλβανούς μπάτσους.
- Πως θα αντιδρούσε ο κάθε περήφανος Έλληνας αν μάθαινε το ίδιο περιστατικό στην τούρκική μειονότητα της Θράκης. Αν ένας Πομάκος ή ένας Τούρκος γάζωνε Έλληνες αστυνομικούς την ίδια στιγμή που ανέβαζε την σημαία της χώρας τους αντί της ελληνικής. Μήπως τότε οι Έλληνες αστυνομικοί θα ήταν οι ήρωες που τιμώρησαν αυτόν που βεβήλωσε το εθνικό του σύμβολο; Μήπως τότε οι εθνικιστές δε θα έβρισκαν ακόμη μια φορά χώρο και αιτία για να εμφανιστούν στη δημόσια σφαίρα;
- Την ιδια στιγμή που ο κρατικός και εθνικιστικός κορμός μιλούν για περιστατικά αλυτρωτισμού στη γειτονική χώρα της Μακεδονίας, περιθάλπτουν πολιτικά τον εθνικιστή Κατσίφα, εντείνοντας τη δημιουργία φιλοπολεμικού κλίματος με τις γειτονικές χώρες. Οι δηλώσεις καταδίκης του περιστατικού και η στοχοποίηση του αλβανικού κράτους ως υπαίτιου για το γεγονός διαδέχονται τη ρητορική μίσους για τον αλβανικό λάο μέσα από την τόνωση της εθνικής ενότητας. Έτσι η κοινή γνώμη άγεται και φέρεται μεταξύ των διακρατικών εντάσεων και της πολεμικής προετοιμασίας του ελληνικού κράτους για μια επερχόμενη εθνική σφαγή.
- Την κατοχύρωση της εθνικιστικής ρητορικής που εκφράζει μέσα από το γεγονός το ελληνικό κράτος, αποτελεί η τήρηση ενός λεπτού σιγής για τον νεκρό εθνικιστή, την ίδια στιγμή που οι χιλιάδες καθημερινοί θάνατοι της δημοκρατίας αποτελούν απλή στατιστική σε δημοσιογραφικές στήλες.
- Πόσο προκλητική και επικίνδυνη φαντάζει η προτροπή προς τον κοινωνικό εκφασισμό με αφορμή το θάνατο του Κατσίφα (πχ σχολεία προχωρούν σε κατάληψεις με αφορμή τον Κ. Κατσίφα και τη βορεια Ήπειρο βγάζοντας εμετικές ανακοινώσεις υποκεινούμενες από στελέχη φασιστικών σχηματισμών την ίδια στιγμή που καταγγέλλονται περιστατικά εκφοβισμού αλβανών μαθητών-ριών).
- Ο Κατσίφας δεν ήταν ένας απλός πατριώτης. Ήταν παρών στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, ήταν γνήσιος υποστηρικτής της εθνικιστικής οργάνωσης ΜΑΒΗ (που ευθύνεται για τον αφοπλισμό και την εκτέλεση αλβανών στρατιωτών) και νοσταλγός της επταετίας. Θάφτηκε ντυμένος με παρα-στρατιωτική παραλλαγή όπως αρμόζει σε κάθε φασίστα μέσα σε ένα κλίμα εθνικιστικής υπερηφάνιας όπου εκατοντάδες υποστηρικτές του φασισμού παρεβρέθηκαν στην κηδεία του. Σημαίες και ρούχα με εθνικιστικά σύμβολα, εθνικιστές με ναζιστικά τατουάζ βαφτίστηκαν και αυτοί απλοί πατριώτες δίπλα στον νεκρό τους ήρωα.
- Ποιά είναι άραγε η βία που καταδικάζει η κοινή γνώμη; Ο Κατσίφας γυρνάει μέσα σε ένα χωριό οπλισμένος με ένα τροποποιημένο καλάσνικοφ, με διόπτρα για ακριβή στόχευση και δεκάδες σφαίρες στην κατοχή του και γαζώνει ανάμεσα στον κόσμο.Εκτελείται και η βία του βαφτίζεται ως πράξη αντίστασης. Την ίδια στιγμή ο Ζακ Κωστόπουλος φερεται να κρατά ένα κομμάτι γυαλί (κάτι το οποίο μένει ακόμα αδιευκρίνιστο) και ενώ βαδίζει σε ημιλιπόθυμη κατάσταση από τα πρώτα χτυπήματα που δέχθηκε, λιντσάρεται μέχρι θανάτου ως νούμερο 1 δημόσιος κίνδυνος. Ποια είναι η βία που ανέχεται και στην οποία εν δυνάμει συναινεί η κοινή γνώμη, όταν νομιμοποιεί τον κρατικό και καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό την ίδια στιγμή που καταδικάζει την σθεναρή αντίσταση σε αυτόν.
- Ο Κατσίφας ήταν εθνικιστής και ο θάνατός του κάθε άλλο παρά ευχάριστος μπορεί να είναι για μας.Αυτό όμως δε σημαίνει πως νομιμοποιούμε κοινωνικά μια κρατική δολοφονία. Οι μπάτσοι και ο στρατός όποια γλώσσα και αν μιλάνε, όποιο σύνορο και άν φυλάνε είναι εκ θέσεως δολοφόνοι. Το ζητούμενο είναι η ανάγνωση του πολέμου που βιώνουμε και το μέτωπο κάτω από το οποίο θα στρατευθούμε. Απέναντι στην εθνική διδαχή, αντιπροττάσουμε τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο υπερασπιζόμενοι τις δικές μας απώλιες.
Η εθνικιστική ρητορική είναι αυτή τη στιγμή ο δούρειος ίππος ενός επερχόμενου πολέμου. Το κράτος ενισχύει τη συσπείρωση του εθνικού κορμού την ίδια στιγμή που εντατικοποιεί την εξοπλιστική του υπεροπλία και τη στρατιωτική του ισχυροποίηση. Ο θάνατος του Κατσίφα δεν είναι και δεν οφείλει να είναι τίποτε άλλο παρά ο θάνατος ενός εθνικιστή για ένα κομμάτι κουρελόπανου. Ένα κομμάτι υφάσματος που στάζει αίμα γιατί συμβολίζει όλα τα εγκλήματα του ελληνικού κράτους απέναντι στους καταπιεσμένους τόσο έξω όσο και μέσα από τα σύνορα.
Για τη σημαία και το έθνος δε θα πεθάνει κανένας και καμία από εμάς. Απο εμάς που κάθε εθνική επέτειο ασφυκτιούμε, όταν οι γειτονιές μας πλημμυρίζουν απο τον γαλανόλευκο παροξυσμό στα μπαλκόνια κάθε ασυνείδητου πατριώτη. Που ο ήχος από τον κυμματισμό τους κρύβει τη σιωπή των νεκρών της δημοκρατίας στα εργασιακά κάτεργα, στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα πάρκα και τις πλατείες, στο Αιγαίο, στον φράχτη του Έβρου. Για όλους αυτούς τους νεκρούς έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε καθημερινά ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό. Γιατί οι εθνικές ιδέες γεννούν νεκροταφεία.
Να τσακίσουμε τον φασισμό σε κάθε του έκφανση
Να μπλοκάρουμε την πολεμική προετοιμασία του ελληνικού κράτους
Κωνσταντίνος Κατσίφας: Απών