Για την συγκυρία και την ενίσχυση του ρόλου του στρατού
Μέσα σε μια συγκυρία όπου η οικονομική και πολιτική κρίση συνεχίζεται με διάφορα σκαμπανεβάσματα για σχεδόν μια δεκαετία, οι διακρατικοί ανταγωνισμοί αυξάνονται με πολύ έντονους ρυθμούς. Kράτη και αφεντικά, δημοκρατίες και δικτατορίες, αριστερές και ακροδεξιές κυβερνήσεις στήνουν σκηνικά πολέμου. Για αυτό και επιδιώκουν με λύσσα την εθνική ενότητα, την πολεμική προετοιμασία του κρατικού μηχανισμού αλλά και τη διάχυση του κλίματος της πολεμικής ετοιμότητας στο σύνολο των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων.
Στο ελληνικό κράτος η κυβέρνηση Σύριζα, δείχνοντας για ακόμη μια φόρα την ικανότητα ενσωμάτωσης της αριστεράς, κατάφερε να πετύχει την (προσωρινή) μείωση των αγώνων. Παράλληλα, οξύνει τον ανταγωνισμό με το τούρκικο κράτος για το ποιος θα είναι ο κυρίαρχος παίχτης στην ανατολική μεσόγειο και ενισχύει τις σχέσεις του με Κύπρο-Η.Π.Α-Αίγυπτο-Ισραήλ. Προχώρησε στην συμφωνία με την βόρεια Μακεδονία και στην εγκατάσταση νέων βάσεων του ΝΑΤΟ, ώστε να αποκτήσει αναβαθμισμένο ρόλο στην στρατιωτική συμμαχία.
Μέσα σε αυτό το πεδίο η σημασία του στρατού ως βασικού πυλώνα του κρατικού μηχανισμού ενισχύεται. Η κυβέρνηση το δηλώνει προς όλες τις κατευθύνσεις, διορίζοντας τον αρχηγό του στρατού για υπουργό άμυνας, βγάζοντας των στρατό στους δρόμους για την διαχείριση πλημυρών, για την επιτήρηση των μεταναστών, τιμωρώντας, ακόμα πιο σκληρά τους ανυπότακτους και τους ολικούς αρνητές στράτευσης .
Όπως όμως ενισχύεται ο ρόλος του στρατού έτσι ενισχύεται και η σημασία της σύγκρουσης μαζί του.
Τότε, τώρα και πάντα…. Eπίθεση με όλα τα μέσα στον στρατό
Όσο υπάρχει κράτος, εξουσία και εκμετάλλευση ο στρατός ήταν ο πιο βίαιος μηχανισμός που όχι μόνο πολεμούσε τον εξωτερικό εχθρό αλλά και που επιτίθονταν (πολλές φορές με πολύ μεγαλύτερη λύσσα) σε όσες και όσους αμφισβητούσαν την κρατική εξουσία και την εκμετάλλευση .
Όμως παρά την καταστολή εκατοντάδες χιλιάδες επέλεξαν μια ζωή αγώνα και επανάστασης, επέλεξαν να μην υποταχθούν αλλά να επιτεθούν στα κράτη και τους μηχανισμούς τους. Από τις εξεγέρσεις των σκλάβων και των χωρικών στην αρχαιότητα και τον μεσαίωνα έως τις επαναστάσεις της παρισινής κομμούνας, την εξέγερση της Κρονστάνδης, την ισπανική επανάσταση, τις συγκρουσιακές πορείες και ένοπλες επιθέσεις ενάντια στους πολέμους του Βιετνάμ, σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ και Αφγανιστάν.
Όταν διεξάγονταν διακρατικές σφαγές, αντί να στρέψουν τα όπλα τους στους καταπιεσμένους που έτυχε να γεννηθούν σε άλλο τόπο, αντί να λεηλατούν, να σφάζουν και να βιάζουν , αγωνίστηκαν ενάντια στον πραγματικό τους εχθρό.
Παρότι σε πολλές περιπτώσεις εν τέλει επικράτησε η κοινωνική ειρήνη, όσα μνημεία νίκης και να έστησαν οι εξουσιαστές, όσο και αν προσπάθησαν να ξαναγράψουν την ιστορία, ο αγώνας τους δεν ξεχάστηκε ούτε θα ξεχαστεί. Στο σήμερα αυτή η τεράστια παρακαταθήκη ενισχύει τον πολύμορφο αγώνα ενάντια στην πολεμική προετοιμασία των κρατών, τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό, ενάντια στον μηχανισμό του στρατού .
Άρνηση στην υποταγή στον στρατό, κατάφαση στον πόλεμο εναντίον του
Ως αναρχικός έχω επιλέξει πλευρά σε αυτήν την σύγκρουση, ενάντια σε κάθε κράτος, κάθε εκμετάλλευση και κάθε εξουσία. Δεν πρόκειται να υπηρετήσω τον στρατό ή οποιοδήποτε κρατικό μηχανισμό, δεν θα ορκιστώ να «υπερασπίζομαι την δημοκρατία», να «αμύνομαι υπέρ πίστεως και πατρίδας».
Αρνούμαι να ενταχθώ σε έναν μηχανισμό που στερεί την ελευθερία, την κριτική σκέψη και την αυτόβουλη δράση. Σε έναν μηχανισμό που προτάσσει την ιεραρχία και την τυφλή υποταγή, την πατριαρχία και τους έμφυλους διαχωρισμούς. Σε έναν μηχανισμό που προωθεί το μίσος για τους από τα κάτω που έτυχε για γεννηθούν από την άλλη πλευρά των συνόρων, που κυνηγάει, τιμωρεί και δολοφονεί μετανάστριες και μετανάστες στον Έβρο και στο Αιγαίο. Σε έναν μηχανισμό που ενώνει τους ανθρώπους κάτω από την ταμπέλα της πατρίδας, προσπαθώντας να εξαφανίσει τις ταξικές ανισότητες .
Αντιλαμβάνομαι και επιλέγω την ολική άρνηση στράτευσης ως ένα ακόμα πεδίο σύγκρουσης με τον στρατό, ως τμήμα του πολύμορφου αγώνα εναντίον του .
Δεν θέλω να υπερασπίζομαι την δημοκρατία που διαιωνίζει το κράτος και την εκμετάλλευση στο όνομα της ελευθέριας. Θέλω να δω στα συντρίμμια της να ανθίσει η πραγματική ελευθέρια στην βάση της αυτοδιαχείρισης, της αλληλεγγύης , των ανεξούσιων σχέσεων .
Δεν θέλω να φυλάω σκοπιά στα στρατόπεδα και τα υπουργεία. Θέλω να τα δω να πολιορκούνται και καίγονται.
Δεν θέλω να μάθω να οδηγώ τανκ και να καταστείλω ένοπλα διαδηλώσεις και εξεγέρσεις. Θέλω να είμαι εκεί όταν διαδηλώσεις και εξεγέρσεις θα μπορούν να απαντήσουν στα πυρά, όταν τα τανκ θα λιώνουν από τις φωτιές μας .
Για να μην μένουν όλα αυτά στην σφαίρα των ονείρων, αγωνίζομαι όσο καλύτερα μπορώ για την δημιουργία ενός αναρχικού επαναστατικού κινήματος. Ενός κινήματος που θα επιθυμεί και θα στοχεύει όχι μόνο να συγκρούεται με τους κρατικούς μηχανισμούς, τους υπηρέτες τους και το παρακράτος αλλά να επιτεθεί αποφασιστικά και να τους συντρίψει πολιτικά, ιδεολογικά και με την βία. Ενός κινήματος που δεν θα φοβηθεί το βαρύ κόστος της σύγκρουσης, που θα αρνηθεί τις παγίδες ενσωμάτωσης της δημοκρατίας, που θα τολμήσει να πιστέψει.
Ο αντίπαλος χαμογελά υπεροπτικά σε όσες και όσους αγωνιζόμαστε με σκοπό την συντριβή του. Προβάλει διαρκώς την ισχύ των οπλικών του συστημάτων, την ψυχρή και αιμοδιψή πειθαρχεία των επίλεκτων μονάδων του, την ολοένα και αυξανόμενη ικανότητα επιτήρησης και έλεγχου. Θέλει να μας πείσει πως κάθε σκληρή σύγκρουση στο τώρα, είναι καταδικασμένη σε συντριβή, πόσο μάλλον μια αναρχική κοινωνική επανάσταση και μια γενικευμένη ένοπλη αναμέτρηση με το κράτος. Ακόμα και αλήθεια να είναι κάτι τέτοιο, ο αγώνας αξίζει να δοθεί μέχρι τέλους. Όμως δυστυχώς για τους εξουσιαστές, όσο και να θέλουν να μας πείσουν δεν θα τα καταφέρουν.
Γιατί πράγματι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να τσακίσουμε έναν τόσο ισχυρό αντίπαλο, όμως η διαφορά από το ”είναι δύσκολο” στο είναι ”αδύνατον” είναι τεράστια και κρίσιμη. Ούτε το ότι θα γίνει επανάσταση, ούτε το ότι θα δημιουργηθεί μια αναρχική κοινωνία δεν είναι κάτι βέβαιο, κάτι «νομοτελειακό». Παραμένει όμως μια ανοιχτή ιστορική δυνατότητα. Μια ανοιχτή δυνατότητα, γιατί σε μια επανάσταση τα στρατόπεδα μπορούν να καταληφθούν, τα όπλα του εχθρού να στραφούν εναντίον του, χιλιάδες να αρνούνται να επιστρατευτούν ή οι ήδη επιστρατευμένοι φαντάροι να ”λιποτακτούν”. Η αλληλεγγύη, το πάθος και η ελπίδα ότι μπορεί ένας νέος κόσμος χωρίς κράτη και εκμετάλλευση να γεννηθεί, να δώσει φτερά σε όσες και όσους αγωνίζονται και να αντισταθμίσει το «μειονέκτημά» τους απέναντι στον καλύτερα εκπαιδευμένο και εξοπλισμένο εχθρό.
Οι μεγαλύτερες επαναστάσεις δεν ηττήθηκαν από την ανώτερη οπλική ισχύ του αντιπάλου αλλά από την κυριαρχία των εξουσιαστικών αντιλήψεων στο εσωτερικό τους.
Να μην μοιάσουμε ποτέ σε αυτό που πολεμάμε
Σε κάθε σύγκρουση και ειδικά όταν τα διακυβέματα είναι τεράστια, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος όσοι και όσες αγωνιζόμαστε να ξεχάσουμε…Να ξεχάσουμε ότι μπορεί ο εχθρός να είναι το κράτος, η εκμετάλλευση, η εξουσία αλλά πως και εμείς γεννηθήκαμε σε αυτόν τον κόσμο και πως κουβαλάμε μέσα μας κατάλοιπά του, τόσο ως αγωνιστές και αγωνίστριες όσο και ως κίνημα συνολικά.
Με αυτό το σκεπτικό προσπαθώ καθημερινά να αγωνίζομαι για να αποβάλλω τα κατάλοιπα της εξουσιαστικής ιδεολογίας, που μας ποτίζουν από τη στιγμή της γέννησής μας. Να εναντιώνομαι σε κάθε λογική που συμπυκνώνεται στο ρητό του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Οι λογικές της εργαλειακής χρήσης των ανθρώπων, της πεφωτισμένης πρωτοπορίας, της αποδοχής «των παράπλευρων απωλειών» μου είναι και θα μου είναι απόλυτα εχθρικές.
Είτε τα μέσα που χρησιμοποιούνται θα συμβαδίζουν με τον σκοπό, είτε ο σκοπός θα χαθεί.
Παρότι, αντιλαμβάνομαι την χρήση της βίας ως απολύτως αναγκαίο συστατικό μιας επαναστατικής στρατηγικής, αρνούμαι πλήρως την λατρεία της. Η αιμοδιψή χαρά στην θέα του αίματος, η χρήση βασανισμών στον αντίπαλο και η απόλαυσή τους, τα πρότυπα πολεμιστή που ονειρεύεται δόξα, είναι τα ευαγγέλια περί βίας του στρατού και του κράτους και θα παραμείνω πάντα αιρετικός στις διδαχές τους.
Με έναν άλλο κόσμο στις καρδιές μας
Ενάντια σε όλες τις φωνές που μας λένε πως η ιστορία τέλειωσε, ότι είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε μέσα στην υποταγή, την απελπισία, την μιζέρια. Πως είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε με νεκρή την ματιά μας.
Η ελπίδα δεν θα έρθει με κανέναν σωτήρα, με καμία κυβέρνηση. Η ελπίδα ζει όταν στεκόμαστε η μια δίπλα στο άλλον, όταν πιστεύουμε βαθιά στην αναρχία, όταν μέσα στις καρδίες μας κουβαλάμε έναν άλλο κόσμο.
Με έναν άλλο κόσμο στις καρδιές μας αγωνιζόμαστε ενάντια στην αποδοχή της ιεραρχίας, των ειδικών, των αρχηγών και των ακολουθητών. Προτάσσουμε τη συνδιαμόρφωση, τη κοινή λήψη αποφάσεων και του τρόπου υλοποίησής τους. Πολεμάμε ενάντια στους έμφυλους διαχωρισμούς και τις σεξιστικές αντιλήψεις, που θεωρούν πως μόνο όσοι πληρούν τα πρότυπα του μάγκα-άντρακλα μπορούν να πολεμήσουν.
Με έναν άλλο κόσμο στις καρδιές μας αγωνιζόμαστε με βαθύ μίσος για την εξουσία και τους εξουσιαστές αλλά με βαθιά αλληλεγγύη και αγάπη για όσες και όσους καταπιέζονται και ζουν μια ζωή μαρτύριο, για όσες και όσους αγωνίστηκαν για έναν ανεξούσιο κόσμο, για όσες και όσους δεν έχουν ακόμα γεννηθεί.
Με έναν άλλο κόσμο στις καρδιές μας αγωνιζόμαστε μέχρι τέλους για την αναρχία, για μία κοινωνία χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση, χωρίς διαχωρισμούς στην βάση του φύλου, της φυλής, του είδους. Χωρίς διαχωρισμούς με βάση την εξωτερική εμφάνιση και τη τωρινή κοινωνία του θεάματος. Χωρίς διαχωρισμούς σε έξυπνους και χαζούς, σε τρελούς και φυσιολογικούς. Μία κοινωνία που θα κινείται στην βάση της κοινοκτημοσύνης των αγαθών, της αλληλεγγύης και της αγάπης μεταξύ των ανθρώπινων και μη ζώων.
Φωτιά στα κράτη και τους στρατούς
Τώρα και πάντα στον αγώνα για την επανάσταση και την αναρχία
Βαγγέλης Γαβριηλίδης