ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΧΑΡΕΣ ! ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Από την έναρξη της πανδημίας του COVID-19 η κρατική διαχείριση της κρίσης που επακολούθησε κινείται σε ένα πλαίσιο κατασταλτικό, απέναντι σε όσους επικρίνουν τα ελλιπή και σπασμωδικά μέτρα, και μείωσης του οικονομικού αντίκτυπου της κρίσης αυτής, βάζοντας την δημόσια υγεία σε δεύτερη μοίρα. Αυτό φάνηκε το καλοκαίρι με το άνοιγμα των συνόρων με ελλιπή μέτρα για την ικανοποίηση του τουρισμού αλλά φαίνεται και τώρα στον ορίζοντα μιας και, την στιγμή που επιδημιολόγοι αναφέρουν ότι άνοιγμα της αγοράς τα Χριστούγεννα θα φέρει 3ο κύμα κρουσμάτων σε ένα ήδη επιβαρυμένο σύστημα υγείας, η κυβέρνηση το προγραμματίζει αδιαπραγμάτευτα. Ουσιαστική ενίσχυση της υγείας δεν έχει υπάρξει, ο έλεγχος των μέτρων γίνεται σε ένα επίπεδο θεάματος από την κυβέρνηση, μιας και στις βιομηχανικές ζώνες δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Ακόμα και τώρα, τη στιγμή που το δημόσιο σύστημα υγείας έχει φτάσει στα όρια του, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αρνείται να κάνει ουσιαστικές κινήσεις ενίσχυσης του αλλά κινείται με ημίμετρα για την κάλυψη της εικόνας της στην κοινωνία.
Στο πλαίσιο αυτό, στις 5/11/2020 η κυβέρνηση ανακοίνωσε το κλείσιμο των γυμνασίων-λυκείων της χώρας. Την ίδια στιγμή νηπιαγωγεία και δημοτικά λειτουργούσαν κανονικά. Ο λόγος πίσω από αυτό απλός, αν τα έκλεινε και αυτά θα έπρεπε να φροντίσει για τους γονείς των παιδιών αυτών να μπορούν να βρίσκονται σπίτι και είτε να βγουν σε αναστολή είτε να δουλεύουν μέσω τηλεργασίας (κάτι που δεν είναι εφικτό για όλους), για να τα φροντίζουν λόγω της ηλικίας τους. Με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά αυτά συνωστίζονταν κανονικά, κάτι που δεν ενοχλούσε την κυβέρνηση καθώς διατυμπάνιζε με σιγουριά ότι τα στατιστικά μοντέλα επιβεβαίωναν πως ο ιός δεν μεταδίδεται εύκολα σε αυτή την ηλικιακή ομάδα. Ενώ λοιπόν στα σχολεία επικρατούσε αυτή η κατάσταση χωρίς κανένα πρόβλημα, έξω στην κοινωνία η αντιμετώπισή τους ήταν και είναι διαφορετική. Από την έναρξη του 2ου λοκντάουν προχώρησε στο σφράγισμα των παιδικών χαρών πανελλαδικά, στερώντας από τα παιδιά αυτά την οποιαδήποτε δυνατότητα εκτόνωσης, διασκέδασης και κοινωνικοποίησης, εκτός του σχολικού συγκροτήματος.
Ο λόγος; Γιατί εκεί θα κινδύνευαν οι γονείς τους να κολλήσουν από άλλους γονείς και άρα θα κινδύνευε η κυβέρνηση να χάσει εργατικό δυναμικό. Οι μαθητές, ήδη από την έναρξη της σχολικής χρονιάς, βγήκαν μπροστά και διεκδίκησαν μέσω καταλήψεων και πορειών τη λήψη μέτρων για την προστασία της υγείας τους εντός των σχολείων, γνωρίζοντας καλύτερα από οποιονδήποτε τεχνοκράτη τις ανάγκες τους. Κανένα από τα αιτήματα των μαθητών δεν έχει υλοποιηθεί μέχρι και σήμερα.
Στις 14/11 η κυβέρνηση έκλεισε και τα νηπιαγωγεία/δημοτικά. Δικαιολόγησε την κίνηση αυτή, μέσω των ανακοινώσεων της, όχι για να προστατέψει τα παιδιά αλλά γιατί οι μετακινήσεις των γονιών από και προς τα σχολεία αυξάναν τον κίνδυνο διάδοσης του ιού για τους ενήλικες, κάτι που ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να διαχειριστεί υγειονομικά. Έτσι τα παιδιά έχουν εγκλωβιστεί σπίτι, να παρακολουθούν τα μαθήματα τους από μια πλατφόρμα, που όχι μόνο δεν λειτουργεί αλλά δεν είναι προσβάσιμη για όλα λόγω οικονομικής κατάστασης. Βρίσκονται σε μια άτυπη απομόνωση και στερούνται τα πραγματικά ερεθίσματα που αποκτούν μέσω της τριβής, της γνωριμίας και του παιχνιδιού, που όλες θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια. Έτσι το πρωί του Σαββάτου 28 Νοέμβρη πήραμε την πρωτοβουλία να ανοίξουμε τις παιδικές χαρές που βρίσκονται στις γειτονιές της Άνω Πόλης σπάζοντας τα λουκέτα ενώ παράλληλα μοιράζαμε κείμενα σε μικρούς και και μεγάλους. Με χαρά είδαμε πως η κίνηση μας είχε κατευθείαν θετικό αντίκρισμα βλέποντας δεκάδες συνανθρώπους μας να ξαναπαίζουν όπως πρώτα, γι αυτό θα ακολουθήσουν και άλλες αντίστοιχες παρεμβάσεις σε άλλες γειτονιές που όμως πρέπει να είνα η αρχή για να αναλάβει και να αυτοοργανώσει ο καθένας τις ανάγκες του. Προφανώς και η πρότασή μας δεν είναι να στριμώχνονται όλα τα παιδιά σε μια μικρή παιδική χαρά. Με τα κατάλληλα μέτρα υγιεινής και αυτοοργάνωσης μεταξύ των ενηλίκων, όλα όμως είναι εφικτά. Πρέπει να πάρουμε επιτέλους τις ζωές στα δικά μας χέρια, πάντα με υπευθυνότητα και ωριμότητα, και να διεκδικήσουμε ξανά τα αυτονόητα που μας στερούν σιγά σιγά, πριν να είναι αργά.