Θ.Χατζηαγγέλου|Κάποιες σημειώσεις μέσα από τα μονοπάτια της αντίστασης(+eng)

Προσπαθώντας μέρα τη μέρα να ανακτήσω τη ψυχική και πολιτική μου συγκρότηση, η πιο ειλικρινής παραδοχή που μπορώ να κάνω είναι πως αδυνατώ να αποτιμήσω το σύνολο αυτής της διαδρομής που χάραξε η λευκή απεργία του προηγούμενου διαστήματος. Η ομηρία σε ένα καθεστώς αποστειρωμένης απομόνωσης μου στέρησε το συντριπτικό σύνολο της εξέλιξης του ίδιου μου του αγώνα. Σε πρώτο χρόνο θεωρώ από τη μεριά μου αναγκαίο να καταθέσω τις παρακάτω σημειώσεις:

1. Γνωρίζω πως η έναρξη της λευκής απεργίας ήταν κάτι ξαφνικό και χρονικά προσδιορισμένο σε μια δύσκολη συγκυρία, όμως πολλές φορές οι επιλογές μας στρατηγικά κρίνονται από την ίδια την εξέλιξη των γεγονότων. Έτσι θεώρησα πιο στοχευμένο μια οξεία και άμεση απάντηση απέναντι σε μια έκτακτη μεταγωγή με όρους απαγωγής.
2. Καθ’ όλη τη διάρκεια της απεργίας παραβιάζονταν οποιαδήποτε πρωτόκολλα και κεκτημένα. Μεταγωγές και κράτηση για ώρες στο Γενικό Νοσοκομείο Σερρών για μετρήσεις με χειροπέδες ακόμα και μέσα σε κελί, άρση οποιουδήποτε ιατρικού ή νομικού απορρήτου καθώς κάθε επίσκεψη γιατρού ή συνηγόρου πραγματοποιούνταν παρουσία της φρουράς, ρητή απαγόρευση οποιασδήποτε επικοινωνίας και επαφής με τον έξω κόσμο ή την επικαιρότητα ήταν το σύνολο των συνθηκών που οικοδομούσαν ένα απομονωτικό περιβάλλον στο λευκό πανοπτικόν.
3. Ιθύνοντα ρόλο στη βασανιστική εξέλιξη της απεργίας, πέραν της κυβερνητικής ολιγωρίας και αδιαφορίας, κατείχαν ακόμη δύο πρόσωπα, ο διευθυντής του κάτεργου της Νιγρίτας – λογιστής Οικονόμου και η βασανίστρια εισαγγελέας Στυλιανή Γιαϊλόγλου. Ο λογιστής γνωρίζοντας τι σημαίνει θάνατος απεργού μέσα στη φυλακή του διέταξε την απομόνωσή μου μέσα στο νοσοκομείο αφού πρώτα είχε την χυδαιότητα να μου προτείνει να σταματήσω την απεργία αν θέλω να μου δοθούν κάποια προσωπικά αντικείμενα που μου έφερε ο συνήγορος μου. Προφανώς σε αυτή τη ζωή για έναν λογιστή όλα ξεπουλιούνται και εξαγοράζονται. Η δε βασανίστρια Σ. Γιαϊλόγλου οικοδόμησε μια απομονωτική συνθήκη διάχυτης τρομοκρατίας στο πρόσωπο οποιουδήποτε συντάσσονταν στο δίκαιο της βούλησης μου: «προφορική» εντολή κράτησης στο νοσοκομείο, διαταγή καθήλωσης και αναγκαστικής σίτισης, απειλές για πειθαρχικά στην ιατρική κοινότητα με βάση την άρνηση εκτέλεσης των διαταγών, όλα κάτω απ’ το μανδύα του κατ’ επειγόντως, καθώς οι εντολές συνοδεύονταν μόνιμα από την έκφραση «σήμερα πρέπει να τελειώνει».
4. Αυτή η διαδρομή ξεκίνησε έχοντας μια γενική και αυθαίρετη εντύπωση για τις αντοχές του οργανισμού μου. Το πρώτο διάστημα της απεργίας είχα επιλέξει να ενυδατώνομαι εξωτερικά (συχνά μπάνια, πλύσεις προσώπου, κτλ), πράγμα που συνέβαλε σε καταπραϋντικούς λόγους καθώς η πτωτική τάση των μετρήσεων μου δεν μεταβαλλόταν. Παρόλα αυτά ανά διαστήματα οι δείκτες μου μεταβάλλονταν από το ψυχισμό και τα θυμικά μου επίπεδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η διαφορά 10 μονάδων στο ζάχαρο μέσα σε πέντε λεπτά έπειτα από ένα περιστατικό έντασης μέσα στη Νιγρίτα. Υπερασπιζόμενος πάντα την ειλικρίνεια και την ευθύτητα που οφείλει να διέπει τους αγώνες θα ήθελα να απολογηθώ για την ασυνέπεια μου κατά την πρώτη απόπειρα αναγκαστικής σίτισης. Φανερά καταβεβλημένος και σε κατάσταση σοκ από την άγνοια του τι θα αντιμετωπίσω επέλεξα να ενυδατωθώ με 2-3 γουλιές νερού για να μπορέσω να αντισταθώ σε ότι θα ακολουθούσε. Τις τελευταίες μέρες οι δυνάμεις μου και οι αντοχές μου πλέον με είχαν εγκαταλείψει, γεγονός στο οποίο συνέβαλε και η εμφάνιση ενός αποστήματος στην παρωτίδα με κίνδυνο να οδηγηθεί στον εγκέφαλο. Το οίδημα που είχε δημιουργηθεί μου προξενούσε μια μόνιμη ημικρανία και πλήρη καταβολή εγκαταλείποντας πλέον κάθε προσπάθεια και θετική προσδοκία.
5. Η ανακοίνωση της μεταφοράς μου στο Νοσοκομείο Κρατουμένων Κορυδαλλού οδήγησε ως συμβατική λύση στην άρση της απεργίας δίψας με τις συνακόλουθες ιατρικές παρεμβάσεις και η σίτιση μου ξεκίνησε έπειτα απ’ την μεταγωγή μου στην ειδική πτέρυγα, μια ακόμη διαδικασία ψυχικής και σωματικής φθοράς καθώς πέραν του ότι καθυστέρησε για πάνω από μια βδομάδα, πραγματοποιήθηκε με όρους ειδικής μεταγωγής και όχι διακομιδής απεργού πείνας.
6. Σε όλη αυτή τη διαδρομή υπήρχαν άνθρωποι που τίμησαν την ιδιότητα τους κάνοντας υπερβάσεις. Το σύνολο της ιατρικής κοινότητας του Γενικού Νοσοκομείου Σερρών μηδενός εξαιρουμένου, στάθηκε με αποφασιστικότητα στο πλευρό μου ακυρώνοντας στην πράξη τη διάχυτη τρομοκρατία και τον φόβο που έσπερνε η βασανίστρια Σ. Γιαϊλόγλου. Τρανταχτό παράδειγμα η κατάθεση της παραίτησης του διευθυντή κυρίου Θεοφίλου Καλλινικίδη μπροστά στις απειλές για πειθαρχικά προς μη συμμόρφωση για την εντολή καθήλωσης. Ένα ευχαριστώ προς το σύνολο της ιατρικής κοινότητας και της Ένωσης Νοσοκομειακών Ιατρών Σερρών στέκει φτωχό για να περιγράψει την εκτίμηση και τον σεβασμό μου. Από την άλλη ένα σύνολο θεατρίνων προχωρούσε σε προεκλογικά παρασκηνιακά παιχνίδια, εφετζίδικες κινήσεις εντυπωσιασμού ακόμη και κατάπτυστες δηλώσεις πολιτικής δειλίας από το συγγενικό μου περιβάλλον, που ακύρωναν την διαδρομή μου οδηγώντας την πολιτική του θανάτου στο θάνατο της πολιτικής. Το μόνο που έχω να πω είναι πως σε αυτή τη ζωή πορευόμαστε με τις ευθύνες για όσα είμαστε, πόσο μάλλον για όσα θα θέλαμε αλλά δεν θα γίνουμε ποτέ. Έτσι κι αλλιώς στη ρωμαϊκή αρένα υπήρχε πάντα ένας μονομάχος και εκατοντάδες επικριτικοί και δειλοί θεατές.
7. Δίχως να έχω πλήρη και λεπτομερή αντίληψη, γνωρίζω πως στο πλευρό μου συντάχθηκε ένα σημαντικό κομμάτι αλληλέγγυου κόσμου, εντός και εκτός των τειχών, αναγνωρίζοντας ένα κομμάτι του εαυτού τους μέσα στον αγώνα μου. Η πολυμορφικότητα της αλληλεγγύης δίνει πνοή, ζωντάνια και κίνηση στους αγώνες μας δείχνοντας στην πράξη πως είμαστε δύο κόσμοι σε σύγκρουση. Κι αν κάθε ενέργεια ξεχωριστά μου έδινε και έναν ακόμη λόγο για να συνεχίσω, η πρωτοβουλία των συντροφισσών και των συντρόφων να ανακαταλάβουν την Terra Incognita, ήταν η στιγμή που η καρδιά μου έσπασε την απομόνωση για να ταξιδέψω έστω και ακόμη μία φορά στα πιο γνώριμα πολιτικά και συναισθηματικά μονοπάτια της ζωής μου.

Η σημερινή συνθήκη με βρίσκει σε ένα μεταβατικό στάδιο και όχι στο τέλος αυτής της πορείας. Δεν είμαι σε θέση να μιλήσω με όρους νίκης και ήττας παρότι πιστεύω πως ήταν μια ακόμη μικρή προσπάθεια αντίστασης στην αυταρχικότητα της τυραννίας που αντιμετωπίζει τους κρατούμενους σαν κουρελόπανα. Οι αγώνες εντός των τειχών πόσο μάλλον το έσχατο εργαλείο αντίστασης της απεργίας έχουν την δική τους ξεχωριστή σημασία και αναφορά. Δεν ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον παρά συμπληρώνουν την ακολουθία αναχωμάτων αντίστασης στα καθεστώτα αιχμαλωσίας. Στέκουν ο ένας σαν φυσική συνέχεια του άλλου για να εμπνεύσουν και να τροφοδοτήσουν εκ νέου το πάθος για την ελευθερία.

Αν όμως μπορώ να μιλήσω για μια νίκη μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη φθοράς, είναι πως ακόμα και με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο ακούστηκε η φωνή των κολασμένων. Ακούστηκε πως πίσω από αυτά τα τσιμεντένια τείχη και τα κάγκελα υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τιμούν το καθήκον τους και αγωνίζονται-αντιστέκονται-ανασαίνουν ενάντια στην αυταρχικότητα, την υποτίμηση και την απαξία της έγκλειστης ζωής.

Με το βλέμμα στο μέλλον των αντιστάσεων παίρνω μία βαθιά ανάσα για όσα έρχονται.

Τίποτα δε τελείωσε όλα συνεχίζονται.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Ειδική Πτέρυγα, Νοσοκομείο Κρατουμένων Κορυδαλλού

23/01/2023

ThanosChatziangelou | Some notes through the paths of the resistance

First statement of the captive member of the Anarchist Action Organization, ThanosChatziangelou regarding his hunger and thirst strike that took place since 19/12, as a response to his transfer-abduction from Korydallos’ to Nigrita’s prison.

Trying day by day to regain my mental and political focus, what I can honestly admit is that I cannot evaluate how the white strike of the past period went in its total. Being held hostage in a regime of sterilized isolation deprived me of a great part and the development of my own struggle.  As a first step, I consider it necessary to submit the following notes to expose my perspective:

1. I know that the beginning of the white strike came as a surprise and, also, took place during a difficultjuncture, yet a lot of times our choices are strategically judged by the very development of the events themselves. Thus, I considered an acute and immediate response against an emergency transfer in terms of abduction as a more determined reaction.
2. Throughout the strike, any protocols and acquis were violated. Being transferred and held in the General Hospital of Serres for hours to get tested while still being handcuffed even when inside a cell, removal of any medical or legal confidentiality since every meeting with a doctor or a lawyer was taking place with the guards being present, direct prohibition of any contact and communication with the outside word or getting updates regarding current affairs; these are the conditions under which they built an isolating environment in a sterilized panopticon.
3. Together with the government’s oligarchy and indifference, there were two more people who played a leading role in the torturous development of the strike, the director of the Nigritaprison- accountant Oikonomou and the torturous prosecutor StylianiGiailoglou. The accountant, being aware of what a dead hunger striker would mean in his prison commanded my isolation in the hospital after he had the nerve to suggest that I end my hunger and thirst strike if I want to get back some of my personal belonging that were brought to me by my advocate. Obviously, for an accountant everything in this life can be bought and sold. Moreover, the torturer S. Giailoglou managed to build an isolating condition of widespread terror towards anyone that would support my just will: “verbal” order of detention in the hospital, order of immobilization and force-feeding, threats of disciplinary actions in the medical community because they refused to follow these orders, everything under the ”urgency”’ s excuse, since every order was always accompanied by the phrase “this must end today”.
4. This struggle began with an abstract and self-dependent knowledge of my body’s stamina. During the first days of the strike I chose to get hydrated externally (regular showers, washing my face etc) something that contributed as a soothing method as my measurements would not decrease that fast. However, at times the numbers would decrease because of my mental and psychological status. A typical example is the difference of 10 units of sugar within 5 minutes because of an incident of tension at Nigrita. Since I constantly defend and support honesty and straightforwardness that should exist in our struggles, I would like to apologize for not being consistent regarding the first attempt of force-feeding. Clearly overwhelmed and in a stake of shock, unaware of what would follow, I decided to get hydrated by drinking 2-3 sips of water to be able to resist to what was about to come. During the last days my strength and stamina could no longer support me, to which what, also, contributed was an abscess in the parotid gland which could lead to brain damage. The oedema was causing me a permanent migraine and complete debilitation, giving up all effort and positive expectation.
5. The announcement of my transfer to the Korydallos Detainee Hospital led, as a conventional solution, to the lifting of the thirst strike with the accompanying medical interventions.My feeding began after my transfer to the special ward, another process of mental and physical damage since my transfer was delayed for more than a week and it was carried out under the terms of a special transfer and not a transfer of hunger strike.
6. All along this struggle there were people who honored their status by overcoming themselves. The entire medical community of the General Hospital of Serres, without exception, stood by my side fully determined, canceling in practice the widespread terrorism and fear that the torturer S. Giailoglou was spreading.A shocking example is the filing of the resignation of the director Mr. TheofilosKallinikidis in the face of threats of disciplinary action for non-compliance with the detention order.A “thank you” to the entire medical community and the Association of Hospital Physicians of Serrescannot describe my appreciation and respect.On the other hand, a set of jokers proceeded with pre-election, behind-the-scenes games, pretentious moves to impress and even despicable statements of political cowardice from my relatives, which canceled my path by leading the politics of death to the death of politics.All I have to say is that in this life we walk carrying our responsibilities for what we are, let alone for what we would like to be but never will become.In any case, in the Roman arena there was always just one gladiator and hundreds of judgmental and timid spectators.
7. Without having a complete and detailed image, I know that a significant part of the world of solidarity, inside and outside the walls, stood by my side, identifying themselves with my struggle.The diversity of solidarity gives breath, vitality and it moves our struggles, showing in practice that we are two worlds in conflict.And if each individual action gave me another reason to continue, the initiative of comrades to resquat Terra Incognitawas the moment when my heart tore down the isolation to travel even once more to the most familiar political and emotional paths of my life.

The present condition finds me in a transitional stage and not at the end of this struggle.I am not in a position to speak in terms of victory and defeat although I believe it was one more small effort to resist the tyranny that treats prisoners like rags.The struggles within the prison walls, let alone the ultimate resistance mean of hunger strike, have their own distinct meaning and reference.They do not compete with each other but complement the sequence of berms of resistance in captive regimes.They stand as a natural continuation of each other to inspire and re-fuel the passion for liberation.

But if I can speak of a victory in the midst of this whole condition of decay, it is that even in the most unorthodox way the voice of the ones still fighting was heard.It was heard that behind these concrete walls and bars there are still people who honor their duty and struggle – resist-breathe against the authoritarianism, the depreciation and the worthlessness of an imprisoned life.

With my eyes facing the future struggles of resistance I take a deep breath for what is about to come.

Nothing is over, we keep going.

ThanosChatziangelou, captive member of the Organization Anarchist Action

Special Ward, Korydallos Prisoner’s Hospital

23/01/2023