Πολιτική δήλωση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου, για τη νέα απόπειρα αιχμαλωσίας της συντρόφισσας Πόλας Ρούπα.

Είμαστε αιχμάλωτοι γιατί οι πράξεις μας – προέκταση του λόγου μας – στάθηκαν εμπόλεμα, απέναντι σε ένα Κράτος-Τρομοκράτη και τους λακέδες του. Ένα Κράτος – πολιτικό εκφραστή των σαδιστικών προσδοκιών και συμφερόντων της Γνωστής Οικογένειας που θέλει μια κοινωνία σε λήθαργο, παραιτημένη από κάθε δικαίωμα στη ζωή, φοβισμένη και τρομοκρατημένη. Μια κοινωνία υποταγμένη, που εξυμνεί τη συλλογική εξαθλίωση και τον καθημερινό αυτοεξευτελισμό.

Είμαστε αιχμάλωτοι γιατί οι πράξεις μας μίλησαν τη γλώσσα του πολέμου, απέναντι σε ένα Κράτος που θεσμοθετεί το τσάκισμα της λαϊκής θέλησης για αυτοδιάθεση, χτίζοντας τα πολιτικά και οικονομικά του συμφέροντα στα θεμέλια της συντετριμμένης αξιοπρέπειας. Και αυτή η γλώσσα αντικρίζει την ιστορία, γεμάτη ευθύνη, χωρίς συστολές και διαπραγματεύσεις. Δεν παζαρεύεται το δίκιο της, δεν χάνει το σθένος της, δεν νικιέται.

Το Κράτος οικοδομεί μεθοδικά ένα περιβάλλον εκμετάλλευσης, παρακμής και αλλοτρίωσης για μια κοινωνία που θα χειροκροτεί στωικά το χαμό της και για να το πετύχει πρέπει να τσακίσει αμείλικτα την ανατρεπτική θέληση κάθε επαναστατικής πρωτοπορίας που, με πράξεις, αμφισβητεί τις νεοφασιστικές προσδοκίες. Και όσοι δεν είναι νεκροί από τις σφαίρες της δικαιοσύνης του, θέλει να δολοφονηθούν πολιτικά, να ξεφτυλίζονται ως μεταμελημένοι για να εξαγοράσουν τη ζωή τους. Αρκεί μια στιγμή αποκήρυξης, για να ακυρώσει την ιστορία του αγώνα για την Επανάσταση και την Ελευθερία.

Η συντρόφισσα Πόλα είναι ένα κεφάλαιο αυτής της ιστορίας. Ως αναρχική αγωνίστρια, ως αντάρτισσα, ως αμετανόητη αιχμάλωτη, έζησε και ζει την εποχή της, παραθέτοντας το ατομικό και συλλογικό της ανάστημα μπροστά στο ύψος των περιστάσεων που οι ίδιοι οι καιροί ορίζουν. Σήμερα βρίσκεται εκ νέου αντιμέτωπη με την αιχμαλωσία αφού μισθώθηκε ένας λακές της αστικής δικαιοσύνης για να ασκήσει έφεση στην, προ ολίγων εβδομάδων, υφ’ όρον απόλυσή της. Η υπεράσπιση της Πόλας, είναι η πολιτική υπεράσπιση της αμετάπιστης επαναστατικής πρόθεσης, είναι η πολιτική υπεράσπιση της αναγκαιότητας ο αναρχικός επαναστατικός αγώνας να έχει συνέχεια. Σήμερα που τα σημάδια προμηνύουν την έμπρακτη δήλωση της ιστορικής αναμέτρησης που έχει η ένοπλη αστική Τρομοκρατία με την προλεταριακή Δικαιοσύνη, η υπεράσπιση της Πόλας είναι η συλλογική υπεράσπιση της κοινότητας των αμετανόητων αιχμαλώτων του ταξικού πολέμου, είναι η συλλογική υπεράσπιση της Επανάστασης.

Κανένα δίκιο δεν κερδίζεται με σκυμμένο κεφάλι
Ανυποχώρητη αλληλεγγύη στην αναρχική συντρόφισσα Πόλα Ρούπα

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
27/12/2023

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου για τη δολοφονία των τεσσάρων συντρόφων του Λαϊκού Μετώπου από τον φασιστικό στρατό του ΑΚΡ στα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας.

Έβλεπα το φως να σιγοσβήνει και συ να απομακρύνεσαι. Θύμωνα που μεγάλωνε η απόσταση. Νόμιζα πως με εγκαταλείπεις. Κι όμως εσύ χαμογελούσες. Πάντα χαμογελούσες. Μετά κατάλαβα πως είμαι εγώ αυτός που μένει πίσω. Και εσύ χαμογελούσες. Τα μάτια σου γεμάτα χρώματα και στα απλωμένα σου χέρια άνθιζαν λουλούδια. Τώρα δεν υπάρχει πια φώς. “Άφησέ τους να πιστέψουν πως νίκησε το σκοτάδι” μου ψιθύρισες. Όσο κι αν φοβάμαι, σε ζηλεύω που τώρα πια είσαι ελεύθερη. Νικήσαμε…

Είναι τώρα που τα σύρματα της φυλακής γίνονται θηλιά στο λαιμό και σε πνίγουν. Είναι που κάθε δάκρυ που κυλά, δάκρυ οργής και περηφάνιας, προμηνύει τις καταιγίδες που έπονται. Είναι η βαρβαρότητα των κολαστηρίων, που σου στερεί ακόμα και το δικαίωμα να θρηνείς τον χαμό των συντρόφων σου. Είναι που και οι λέξεις ηχούν με δυσκολία, γιατί τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το μεγαλείο της αντίστασης.

Στις 30 Οκτώβρη, οι επαναστάτες Harika Kizilkaya, Burak Agarmis, Erdogan Cakir και Ozkan Guzel δολοφονούνται στα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας από τους ένστολους φασίστες του AKP. Οι 4 σύντροφοι, που τίμησαν την ιδιότητα του επαναστάτη-κομμουνιστή μέχρι το τέλος, έπεσαν μαχόμενοι για το δίκαιο των λαών και την πάλη ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Έχοντας την τιμή να μοιραστώ κοινές στιγμές αντίστασης με τους συντρόφους Harika και Burak, αν είναι κάτι που θυμάμαι, είναι πως κάθε μας συνάντηση, κάθε κοινό βήμα στον αγώνα, κάθε χειρονομία γεμάτη ήθος, συνέπεια και αποφασιστικότητα ήταν γεμάτη χαμόγελα που, δίχως οίκτο, γκρέμιζαν συθέμελα τη φυλακή. Σήμερα που ο θάνατος θεριεύει σαν σύνορο προσπαθώντας να μας χωρίσει, όποιος κουβαλάει μέσα του το επαναστατικό δίκαιο της ανάγκης για αντίσταση, κουβαλάει μέσα του και τον καθένα από αυτούς. Στην κοινωνία των νεκρών θεατών ο φυσικός θάνατος των συντρόφων μας είναι το πέρασμα προς την αθανασία.

Τιμάμε τον χαμό όσων αφιέρωσαν τη ζωή τους στην πάλη ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, οικοδομώντας στα δυτικά κέντρα τον αντιιμπεριαλιστικό εμφύλιο πόλεμο.

Με ένα χαμόγελο και υψωμένη γροθιά φωνάζουμε Harika Kizilkaya, Burak Agarmis, Erdogan Cakir, Ozkan Guzel, ΑΘΑΝΑΤΟΙ.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
3/11/2023

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου για τις τυφλές εκδικητικές μεταγωγές κρατουμένων, που συμμετέχουν σε κοινότητες αγώνα εντός των τειχών. 

“Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα να κάνουμε πάλι θόρυβο. Θόρυβο ενάντια στην στρατιωτικοποίηση των φυλακών και στις συνεχόμενες εφόδους των ξεφτυλισμένων ΕΚΑΜ. Θόρυβο για την ιερή εξέταση των συμβουλίων των φυλακών, που οι εισαγγελείς και οι διευθυντές δηλητηριάζουν με ελπίδες τους κρατούμενους, την ίδια στιγμή που οι απορριπτικές αποφάσεις τους για άδειες και αναστολές στοιβάζονται η μία πάνω στην άλλη. Θόρυβο για όλους αυτούς τους ασήμαντους που φορώντας τη στολή του δεσμοφύλακα νομίζουν ότι έγιναν εξουσία και δίνουν εντολές. Θόρυβο για την τρομακτική σιωπή της πλειοψηφίας των κρατουμένων που έχει ανταλλάξει από καιρό την ελευθερία και την αξιοπρέπεια με μία δόση πρέζας, με μεροκάματα, με μια πιο “ευνοϊκή” μεταγωγή, με ένα καινούργιο κινητό. […]Ξέρουμε πως ποτέ δεν νυχτώνει εκεί στις φυλακές σας. Εκεί μέσα οι αναμνήσεις γδέρνουν και λησμονεί κανείς πως είναι ο ουρανός δίχως τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα. Αν ο θάνατος είχε το δικό του χρώμα, με αυτό θα έπρεπε να είναι βαμμένες οι φυλακές σας. Γιατί εκεί είναι το βασίλειο του αργού θανάτου που τον νιώθεις κάθε μέρα. Κρέμεται από τους τοίχους στους διαδρόμους, ακούγεται στο κλείδωμα της πόρτας, κλαίει σιωπηλά στα πειθαρχία.

“Συνομωσία Πυρήνων Της Φωτιάς – Σχέδιο Φοίνικας, πράξη 1η

Μέσα στη βία και τον ολοκληρωτισμό των φυλακών και του γενικευμένου εγκλεισμού, για τους ανθρωποφύλακες η εργασία είναι το μέσο εκπλήρωσης της προσωπικής προσδοκίας. «Εργάζονται» επιδιώκοντας να θάψουν αντιστάσεις, να κάμψουν το φρόνημα της αμφισβήτησης, να σιγήσουν οποιαδήποτε διαλεκτική ανυπακοής στο μονοπώλιο της επικυριαρχίας τους.

Στη φυλακή, το φυσικό και ορατό σύνορο δύο κόσμων είναι το κάγκελο, που ορίζει τους δέσμιους από τους δεσμώτες τους. Όμως στην πραγματικότητα αυτό που μας χωρίζει, είναι η σιγή και η ακαμψία του καθενός μπροστά στο δίκαιο των εντός των τειχών. Και αυτό το δίκαιο μέρα με τη μέρα βαθαίνει όσο κάποιοι ξεπουλιούνται για κάποια προνόμια, παζαρεύοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Όσο οι φυλακές γεμίζουν χρήσιμους ρουφιάνους και υπηρεσιακούς συνομιλητές, κωλογλύφτες δίχως αναστολές κάθε ένστολης πατσαβούρας, ειρηνοποιούς και διαμεσολαβητές πυροσβεστήρες. Ο καθένας μας ζει με τις αντιφάσεις του, όμως όταν αυτές ξεπερνούν ακόμα και τα προσχήματα, γίνεται παράσιτο στα σώματα όσων δίνουν και τη ζωή τους για να διαφυλάξουν λίγες αμόλυντες στιγμές αξιοπρέπειας μέσα στην έγκλειστη παρακμή.

Μιλώντας για προσχήματα, το συνώνυμο που μπορεί να συναντήσει κανείς στο λεξικό του ψέματος είναι το όνομα Μαρία Στέφη. Αυτή η τσιφλικού, που αν κυκλοφορούσε σε αποκριάτικη μάσκα θα ήταν αυτή του δημοκρατισμού, έχει στήσει την επιχείρησή της στο δίπτυχο υποταγή – εκδίκηση. Με πρίγκηπα στο πλευρό της τον αρχιφύλακα Κώστα Λαμπρόπουλο και γελωτοποιό στην αυλή της βασίλισσας τον αρχιφυλακεύον Γιώργο Μαρκάκο, χτίζει το ανάχωμα της δειλίας της πίσω από πειθαρχικές μεταγωγές ανυπότακτων κρατουμένων, στερήσεις ευεργετημάτων και αδειών, αρνητικές εισηγήσεις για αποφυλακίσεις κτλ. Έτσι από το κολλέγιο του Κορυδαλλού αποφοιτείς με το δίπλωμα του “επικίνδυνου για την κοινή διαβίωση και τη διατάραξη της ομαλής λειτουργίας της φυλακής”, ταξιδεύοντας για μεταπτυχιακό σε άλλο ίδρυμα, αυξημένης ασφάλειας.

Μέσα σε μία φυλακή πνιγμένη στα φάρμακα, όπου ακόμα και οι υπάλληλοι «γίνονται» από μέσα, το πρόβλημα δεν είναι τα ναρκωτικά αλλά τα δικαιώματα των κρατουμένων. Και προφανώς δεν είναι τα ναρκωτικά, γιατί κατευνάζουν οποιαδήποτε θέληση για αντίσταση δημιουργώντας εξαρτημένες οντότητες, λειτουργούν ως μέσο αποσυμφόρησης καθώς δεκάδες κρατούμενοι πεθαίνουν κάθε μήνα, εισφέρουν στην οικοδόμηση του απόλυτου ελέγχου καθώς το πανοπτικόν ασφυκτιά από ζωντανούς-νεκρούς που περιφέρονται σαν φαντάσματα και τέλος και πιο βασικό γεμίζουν τις τσέπες τόσο της τσιφλικού και του πρίγκηπα όσο και του γελωτοποιού. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς…

Φυλακή σημαίνει (εκτός των άλλων) μίζα, ρεμούλα, διαφθορά, οικονομικές συμβάσεις και off the record συμφωνίες στις πλάτες των κρατουμένων, εξαγορά συνειδήσεων, παζάρεμα αξιοπρέπειας… Για όλα αυτά έχεις τρείς επιλογές: μπορείς να σιωπείς και να αποδεχτείς τα πάντα ως αυτονόητα – επωφελούμενος το ευεργέτημα της προσωπικής σου ασφάλειας, μπορείς να βάλεις πλάτη φορώντας το στέμμα του ρουφιάνου – πιστεύοντας ότι θα βουτήξεις και εσύ το χέρι σου στο βάζο με το μέλι ή μπορείς να ψάξεις τους τρόπους και τους δρόμους της κάθε συγκυρίας για να αντισταθείς, να διεκδικήσεις, να υπάρξεις τουλάχιστον με τους δικούς σου όρους, αντικρίζοντας το κόστος κατάματα. Και εγώ προσωπικά αυτό το κόστος το γνωρίζω πολύ καλά, έχοντας βρεθεί αντιμέτωπος τόσο με τις πολιτικές όσο και με τις φυσικές (ιατρικές, σωματικές, ψυχολογικές) συνέπειες της επιλογής μου να μην διαπραγματεύομαι το ατομικό και συλλογικό δίκιο μου εδώ μέσα.

Πιστή στη μεθοδολογία του «ό,τι δεν λύνεται, κόβεται», η τσιφλικού πρόσφατα διέταξε την εκδικητική μεταγωγή ακόμη 7 κρατουμένων που ανήκαν στις επιτροπές αγώνα των φυλακών Κορυδαλλού και τη διασπορά τους σε 7 διαφορετικά κολαστήρια με σκοπό τη πειθάρχηση κάθε φωνής ανυπακοής και την τρομοκρατία κάθε υπόνοιας αμφισβήτησης. Απέναντι σε αυτήν τη μεταχείριση, ο συγκρατούμενός μας Στέργιος Καλαϊτζίδης απαντά ρητά με την ίδια επιμονή προχωρώντας σε απεργία πείνας, απαιτώντας την επιστροφή του στον Κορυδαλλό από τις φυλακές Διαβατών όπου μετήχθη εκδικητικά.

Όλο αυτό το διάστημα εκατοντάδες αγωνιζόμενοι κρατούμενοι έχουμε ενώσει τις φωνές μας μέσα από αρνήσεις κλειδώματος και καταμέτρησης, αποχές συσσιτίου και απεργίες πείνας στις φυλακές Δομοκού, Λάρισας Κορυδαλλού, Πάτρας, Μαλανδρίνου και Χανίων, για να σπάσουμε τη σιωπή και την αποδοχή του υπέρμετρου εγκλεισμού ως όρου ζωής. Ανάμεσά μας υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι, των οποίων η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια, οι σκέψεις, οι πράξεις και η συνείδηση, βρίσκονται ένα βήμα μπροστά. Για όλους εμάς αρκεστείτε στην προσωρινή κράτηση. Το εξεγερμένο δίκαιο δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση.

Δύναμη στον απεργό πείνας Σ. Καλαϊτζίδη

Η καταστροφή της φυλακής είναι η τιμωρία της τιμωρίας

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας

31/10/2023

Χαιρετισμός του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνου Χατζηαγγέλου στη συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από την πρεσβεία της Γαλλίας για τον σύντροφο George I. Abdallah. 

Τι μένει αλήθεια να λεχθεί που δεν έχει ειπωθεί για την πιο μακροχρόνια πολιτική αιχμαλωσία ενός επαναστάτη στην καρδιά των ιμπεριαλιστικών κέντρων της Ευρώπης; Τι μένει να λεχθεί για 39 χρόνια αμετάπιστης προσήλωσης στην ιδεολογική συνέπεια και την πολιτική στράτευση ενός συντρόφου μας, που το οξύ του βλέμμα λυγίζει κάθε μέρα τη νεκρική ακαμψία του τσιμέντου ολοένα και πιο πολύ;

39 χρόνια, που για κάποιους μπορεί να συνθέτουν μια ζωή αστάθειας και υποταγής, γεμάτη αντιφάσεις, πισωγυρίσματα, συμβάσεις και διαπραγματεύσεις, για τον σύντροφο George I. Abdallah είναι μια ευθεία γραμμή αυστηρής συνέπειας χωρίς παζαρέματα και συμβιβασμούς, χωρίς ίχνος μεταμέλειας. 39 χρόνια επαναστατικής ταπεινότητας δίχως ίχνος αλαζονίας και αμετροέπειας, που δείχνουν πως το δίκαιο της πίστης ενός μαχητή ανταμώνει και συνοδοιπορεί ισόβια με την πίστη στο δίκαιο της αντίστασης.

Ο σύντροφος George Ibrahim Abdallah στρατεύθηκε στις γραμμές του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης συμβάλλοντας από νεαρός ακόμα στη μαχητική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό. Το 1980 η κατοχή του Νότιου Λίβανου από το Ισραήλ και τους συμμαχικούς μισθοφόρους της Δύσης οδήγησε τον George I. Abdallah και άλλους αγωνιστές στην οικοδόμηση της οργάνωσης Λιβανέζικες Επαναστατικές Ένοπλες Φράξιες – FARL, μεταφέροντας την ένοπλη αντίσταση στην καρδιά του ιμπεριαλισμού.

Παρότι η αρχική του σύλληψη το 1984 αφορούσε την κατοχή πλαστών εγγράφων, το 1986 παραπέμφθηκε σε ειδικό δικαστήριο κατηγορούμενος για τις εκτελέσεις του στρατιωτικού ακόλουθου της Αμερικάνικης Πρεσβείας στο Παρίσι Charles R. Ray και του Ισραηλινού μυστικού πράκτορα της Mossad Yacov Barismantov. Ενέργειες που πραγματοποίησαν οι FARL ως αντίποινα στην εμπλοκή της Γαλλίας και των ΗΠΑ στην επιχείρηση “Ειρήνη στη Γαλιλαία” από τον Ισραηλινό στρατό το 1982, για το τσάκισμα των αντιστάσεων της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης – OLP. Έκτοτε (και ενώ από το 1999 δικαιούται διακοπή ποινής) βρίσκεται αιχμάλωτος στα γαλλικά κολαστήρια 38 χρόνια. Αλύγιστος, αμετανόητος, ακούραστος, “ένας αδυσώπητος και αποφασισμένος μαχητής” όπως τον χαρακτηρίζει η απορριπτική απόφαση του εφετείου του Παρισιού το 2009. Έχοντας απέναντί του την εγχώρια και διεθνή τρομοκρατία, καθώς Ισραήλ και ΗΠΑ πιέζουν συνεχώς για την καθολική αιχμαλωσία του με τους δεύτερους να παρίστανται ακόμα και ως πολιτική αγωγή στο ειδικό δικαστήριο, ο σύντροφος αποτελεί σημαία του αμετάκλητου αγώνα για τη διεθνή επανάσταση.

Είναι τιμή για το επαναστατικό κίνημα να έχει στην κοινότητά του μαχητές σαν τον George I. Abdallah. Είναι τιμή για τον καθένα ξεχωριστά από μας τόσο μέσα στα τείχη της πολιτικής αιχμαλωσίας όσο και στη γενικευμένη φυλακή εκτός των τειχών να είμαστε σύντροφοι, πραγματικοί και ουσιαστικοί σύντροφοι, με τον αλύγιστο επαναστάτη George I. Abdallah. Και είναι σήμερα, που η αναγκαιότητα της Παλαιστινιακής αντίστασης να σταθεί αλώβητη στο προσκήνιο της σφαγής που εξαπολύει η ιμπεριαλιστική τρομοκρατία των Ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών και των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων, το συλλογικό πολιτικό και επαναστατικό καθήκον του καθενός να δικαιώσει την αιχμαλωσία του συντρόφου George I. Abdallah.

Η σημερινή μέρα αποτελεί ορόσημο στην ένοπλη μνήμη για το ηθικό υπόβαθρο και την πολιτική συμβολή του επαναστατικού κινήματος στην οικοδόμηση του αντάρτικου αντιιμπεριαλιστικού εμφύλιου μετώπου. Στις 20 Οκτώβρη του 1977 η σφαγή των αιχμάλωτων ανταρτών της RAF Jan-Carl Raspe, Gudrun Ensslin και Andreas Baader στη λευκή πτέρυγα του Hammheim και του παλαιστινιακού κομμάντο διεθνιστικής αλληλεγγύης “Μάρτυρας Χαλιμέ” στο Mogadism της Σομαλίας συναντά τη δολοφονία του συντρόφου Χρήστου Κασίμη σε ενέργεια-αντίποινα επαναστατικής αλληλεγγύης του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα. Σήμερα, που η Λωρίδα της Γάζας φλέγεται από τα πυρά του ισραηλινού στρατού κατοχής και των ΝΑΤΟϊκών συμμάχων της Δύσης, η απόλυτη έκφραση αλληλεγγύης στο πρόσωπο όσων έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον επαναστατικό αγώνα είναι η όξυνση της αντίστασης. Να ενισχύσουμε το μητροπολιτικό αντάρτικο οικοδομώντας το μαχόμενο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο στα Δυτικά Κέντρα. Να εφεύρουμε ξανά την αναγκαιότητα της επανάστασης μέσα σε μια εποχή πολιτικής απαξίας, γενικευμένης παραίτησης και υποταγής.

Ο επαναστάτης George I. Abdallah ανήκει στις όχθες των πιο αδάμαστων ποταμών αντίστασης

Επαναστατική αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
20/10/2023

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Αναρχικής Δράσης Θ. Χατζηαγγέλου για την επαπειλούμενη σφαγή στη Λωρίδα της Γάζας και τη συνένοχη ευθυγράμμιση του ελληνικού κράτους.

“Ποιοι είναι οι τρομοκράτες; Είναι αυτοί που σκοτώνουν έναν νεαρό της Δυτικής Όχθης επειδή αντιστέκεται στην προσάρτηση της χώρας του από το Ισραήλ, είναι αυτοί που βομβαρδίζουν τους άμαχους πληθυσμούς του Νότιου Λίβανου, είναι αυτοί που σκοτώνουν τυφλά και τολμούν να επικαλούνται μία δήθεν “κατάπαυση πυρός”. Εμείς χτυπάμε αυτούς που οργανώνουν τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Εμείς διασφαλίζουμε τη ζωή των αθώων, ακόμα και με κίνδυνο της δικής μας ασφάλειας.(…) Είναι δικαίωμά μας να αμυνθούμε. Είναι επίσης δικαίωμά μας να χτυπάμε τον ιμπεριαλισμό παντού όπου ενσκήπτει και ειδικότερα εκεί όπου επωφελείται από την πολιτική στήριξη της υπάρχουσας κυβέρνησης”.
FARL

Τις τελευταίες ώρες η Δυτική προπαγάνδα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων βρηχεί για τρομοκρατικά χτυπήματα της Χαμάς σε βάρος του Ισραήλ, με σκοπό να ανοίξουν το δρόμο για τις νέες θηριωδίες που θα δρομολογηθούν από τις Ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες και τις συμμαχικές δυνάμεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Η ελληνική κυβέρνηση, πιστή στα οφέλη της τριμερούς συμμαχίας με το Ισραήλ και την Κύπρο, αναπαράγει το αφήγημα της τρομοκρατίας, με τον υπουργό εξωτερικών Ν. Δένδια να νομιμοποιεί πολιτικά μια νέα σφαγή άμαχων Παλαιστίνιων στη Λωρίδα της Γάζας, αναγνωρίζοντας επίσημα το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα – μία δήλωση σε πλήρη ευθυγράμμιση με τη θέση των ΗΠΑ. Οι ανακοινώσεις αυτές δείχνουν τις προθέσεις της Δύσης που στηρίζει κάθετα τους ιμπεριαλιστικούς συμμάχους μπροστά στον κίνδυνο επικράτησης οποιασδήποτε απόπειρας λαϊκής απελευθέρωσης και αυτοδιάθεσης.

– Η πολιτική στήριξη στο Ισραήλ σημαίνει ενεργή συμμετοχή στις στρατιωτικές επεμβάσεις και τα εγκλήματα δεκαετιών ενάντια στους Παλαιστίνιους. Σημαίνει ευθυγράμμιση με τα ιμπεριαλιστικά οφέλη, άμεση συμμετοχή και επιχειρησιακές διευκολύνσεις στις πολεμικές αιματοχυσίες και πολιτική-διπλωματική νομιμοποίηση της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού.

– Η μιντιακή στήριξη στο Ισραήλ σημαίνει τον θάνατο της αλήθειας καθώς η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα των Δυτικών κέντρων αναστρέφει το αφήγημα της τρομοκρατίας. Βαφτίζει τρομοκρατία την παλαιστινιακή αντίσταση στο σιωνισμό και αντίσταση-αυτοάμυνα τις θηριωδίες των Ισραηλινών δυνάμεων και των συμμάχων τους ενάντια σε άμαχους πληθυσμούς, νομιμοποιώντας επικοινωνιακά τα εγκλήματα πολέμου για τα οφέλη και τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού.

– Η κοινωνική στήριξη στο Ισραήλ σημαίνει κοινωνική νομιμοποίηση των πολιτικών θανάτου των ιμπεριαλιστικών κέντρων απέναντι σε κάθε απελευθερωτική πρόθεση και ελπίδα. Σημαίνει πως ακόμη και οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι εθελοτυφλούν για τον αποκλεισμό ολόκληρης της Λωρίδας της Γάζας από στοιχειώδη βιοτικές δυνατότητες και δικαιώματα, όπως η πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η τροφή και το νερό, το δικαίωμα στην εκπαίδευση και την αυτοδιοικητική χειραφέτηση. Σημαίνει ένοχη σιωπή και λευκή επιταγή στο καθεστώς εξαίρεσης, τις προληπτικές φυλακίσεις εκατοντάδων αγωνιστών χωρίς κατηγορητήριο και τις μαζικές σφαγές πληθυσμών κάτω από το αφήγημα της τρομοκρατίας.

Το ελληνικό κράτος ως ντόπιος εκφραστής των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων του ΝΑΤΟ δηλώνει, χωρίς ίχνος ασάφειας, ενεργό-μέρος οπιασδήποτε απόφασης των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, που έπειτα από ανταποδοτικά πυρά σε εδάφη της Παλαιστίνης και του Λίβανου με 350 νεκρούς και 3500 τραυματίες (η αλήθεια θα αγγίζει σίγουρα πολλαπλάσια νούμερα) προμηνύουν μια επαπειλούμενη παραδειγματική σφαγή στη Λωρίδα της Γάζας. Παράλληλα αξιοποιεί την ευκαιρία να εντατικοποιήσει το φιλοπόλεμο κλίμα με τη γείτονα χώρα, μιλώντας για ασαφή θέση της Τουρκίας που υποθάλπτει αντάρτες της Χαμάς. Ευθυγραμμίζεται πλήρως με την αιματοχυσία χιλιάδων Παλαιστίνιων προσφέροντας πολιτική και διπλωματική στήριξη, εδαφική και υλικοτεχνική διευκόλυνση καθώς και έμπρακτη στελέχωση με στρατιωτικό δυναμικό στις προθέσεις του καθεστώτος Νεντανιάχου.

Αντίποινα στην εμπλοκή του ελληνικού ιμπεριαλισμού
Το δικό μας καθήκον ως διεθνιστική έκφραση του επαναστατικού κινήματος και των απανταχού αντιστάσεων στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα οφείλει να είναι αδιαπραγμάτευτο. Έχοντας πίστη και αφοσίωση στα χνάρια των πολιτικών μας προγόνων οφείλουμε να οικειοποιηθούμε τους στρατηγικούς στόχους της Παλαιστινιακής αντίστασης μεταφέροντας εκ νέου την αντιπαράθεση στην καρδιά των ιμπεριαλιστικών κέντρων της Δύσης. Ο ταξικός επαναστατικός πόλεμος που διεξάγει η Παλαιστινιακή αντίσταση για την ένοπλη λαϊκή χειραφέτηση, είναι η αναμέτρηση με την τοπική έκφραση της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας. Η στήριξη του μητροπολιτικού αντάρτικου στα Δυτικά κέντρα είναι η έμπρακτη αμφισβήτηση της μοναρχίας που διεκδικεί το μονοπώλιο της νομιμοποιημένης και δίχως όρια βίας στα σώματά μας, η έμπρακτη δήλωση στήριξης του δίκαιου των λαών, η απόλυτη συνενοχή στο διαρκές έγκλημα της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Νίκη στο δίκαιο των πυρών της παλαιστινιακής αντίστασης

Αμέριστη αλληλεγγύη στον σύντροφο George I. Abdallah που παραμένει μακροχρόνια αμετανόητος και τους Παλαιστίνιους αιχμαλώτους του ανταρτοπόλεμου μακράς διάρκειας

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας
8/10/2023

Τοποθέτηση του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θ. Χατζηαγγέλου, στο πενταμελές εφετείο Λάρισας, που εξέτασε την αναστολή της ποινής του.

“Στα σαλόνια της διαμαρτυρίας, τα οποία είναι γεμάτα ιδεολογικές ταμπέλες τόσο μεγάλες που σέρνονται κατά γης σαν κουρέλια και απορροφούν σαν σφουγγαρόπανα τα απόνερα των υπονόμων, πάντοτε προτιμούσαν τους επαναστάτες άλλων εποχών. Ή ακόμα και εκείνους άλλων ηπείρων, ιδίως αυτούς που βρίσκονται στις τροπικές νοτιοαμερικάνικες σιέρρες. Οι ταρτούφοι μεταμφιέζονται για να μην χρειαστεί να υποστηρίξουν τους επαναστάτες που μάχονται εδώ, για να μην χρειαστεί να διακινδυνεύσουν ποτέ τίποτα, για να παρακάμψουν τα ερωτήματα σχετικά με τη δική τους παραίτηση, την αιώνια χλιαρότητα τους, την ύπουλη προδοσία τους που στάζει δηλητήριο.”

Jean-Marc Rouillan

Μέσα σε αυτά τα λόγια που γράφτηκαν δεκαετίες πριν, λόγια αιχμηρά που κόβουν τις σκέψεις σαν λεπίδες, βρίσκονται οι αλήθειες του κόσμου όλου. Όποιος δεν τιμάει τα καθήκοντά του απέναντι στην ιστορία και φυλάει το τομάρι του απαξιώνοντας την επαναστατική πάλη, δεν αξίζει ούτε το θυμό μας. Μόνο οίκτο και λύπηση για αυτούς που κάναν την ανάσα τους βρωμιά, για όσους πτώχυναν από συνείδηση, για όσων η ζωντάνια κυοφορεί τον θάνατο κάθε ίχνους αξιοπρέπειας.

Το παρόν είναι ένα σημείο στη γραμμική εξίσωση του χρόνου. Είναι το στίγμα συνάντησης των διαστάσεων του παρελθόντος και του μέλλοντος. Μέχρι σήμερα υπερασπίστηκα δίχως αναστολές και ενδοιασμούς την αιχμαλωσία μου. Μια περήφανη αιχμαλωσία γεμάτη πάθος και ειλικρίνεια για το φυσικό δίκαιο και τις επιταγές της κοινωνικής απελευθέρωσης. Μια περήφανη αιχμαλωσία που για μένα αποτελεί γνήσιο τέκνο της αμετάβλητης ηθικής αρετής και της απρόσκοπτης επαναστατικής αφοσίωσης. Με λίκνο την προσήλωση, υπερασπίστηκα την οργάνωσή μου, τα καθήκοντά μου στο πέρασμα του χρόνου, το ηθικό μου χρέος απέναντι στους συντρόφους μου και την ανάγκη όλος αυτός ο συλλογικός κόπος να έχει φωνή και υπόσταση. Σήμερα είναι η στιγμή που το χρέος μου προς την ιστορία πρέπει να συναντήσει το μέλημά μου για όσα έπονται στο μέλλον. Σήμερα είναι η στιγμή να υπερασπιστώ την ελευθερία μου, για να ξαναβρεθώ εκεί όπου ανήκω πραγματικά, δίπλα σε όσους και όσα έχω και με έχουν ανάγκη.

Η κοινωνική πραγματικότητα έχει τόσα πρόσωπα όσα και τα συμφέροντα που διέπουν τις τάξεις που τη συνθέτουν. Για αυτό γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι δικές μας εξατομικευμένες αλήθειες δεν θα συναντηθούν ποτέ. Και αυτό το λέω με βεβαιότητα γιατί αν είναι κάτι που έμαθα στη ζωή μου, είναι να υπερασπίζομαι τις επιλογές μου και την ευθύνη που διέπει το κόστος τους, χωρίς να προσποιούμαι κάτι που δεν είμαι. Σε τούτες τις αίθουσες δεν συγκρούονται πρόσωπα αλλά πολιτικές αλήθειες. Συγκρούεται πολιτικά η μέρα με τη νύχτα. “Αγαθόν και νυκτί πειθέσθαι” λέει ο Όμηρος, ενώ ο αστρονόμος Hubble συμπληρώνει αιώνες αργότερα πως “Ίσως το φώς θα είναι μια νέα τυραννία, ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει;”. Έχω συγκροτημένη άποψη για όσα βλέπω και όσα αισθάνομαι και ο πολιτικός χώρος που ανήκω και υπερασπίζομαι μου έμαθε να την εκφέρω και να μην σιωπώ ακόμα κι αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους. Γιατί σε αντίθεση με τους πολιτικούς που τάζουν χρυσό και σκορπούν λάσπη, εμείς μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας που ξεγυμνώνει την υποκρισία και τη ψευτιά.

Για αυτήν την οξύτητα προς την ειλικρίνεια και την ένδεια προς την παθητικότητα κατηγορούμαστε καθημερινά και αδιάλειπτα απ ́ τους εχθρούς μας και όσους διαβάλλουν την υπόστασή μας: τρομοκράτες, εμπρηστές, κουκουλοφόροι, θερμόαιμοι μπαχαλάκηδες, καταληψίες, περιθωριακές ομάδες, ταραχοποιοί, γνωστοί-άγνωστοι… και καθημερινά αναρωτιέμαι το ίδιο πράγμα, “όλοι αυτοί τί σκατά είναι;”. Τι προσδιορίζει τον κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα της παρασιτικής τους ύπαρξης στις πλάτες όλων μας; Ποια ήθη και ποιες αρχές υπερασπίζονται μέσα από τις πράξεις τους; Ποιες αξίες συνθέτουν την εκμεταλλευτική τους δραστηριότητα που γεννά και αναπαράγει μόνο δούλους και υποταγμένους στην ανηθικότητά τους; Κρυμμένοι πίσω από πολυτελή γραφεία, πίσω από κουστούμια σε τηλεοπτικά πάνελ, άλλοι βιδωμένοι στον καναπέ έχοντας κάνει καταφύγιο τη σήψη της απραγίας, μας κουνάνε το δάχτυλο γεννώντας και αναπαράγοντας την πολιτισμένη βρωμιά και την κοινωνικοπολιτική αθλιότητα.

Και πάνω απ ́ όλους οι διώκτες μας. Έχω δηλώσει αρκετές φορές πως όσοι μας καταδιώκουν και μας αιχμαλωτίζουν πάνω απ’ όσους εγκληματικούς προσδιορισμούς τους χαρακτηρίζουν, είναι κατάφωρα δειλοί. Δειλοί γιατί δεν έχουν το πολιτικό θάρρος και την ευθύτητα να ομολογήσουν τους πραγματικούς λόγους των διώξεων και των φυλακίσεών μας. Δεν μιλούν για την εκδικητική τους μανία, για τη ρεβανσιστική τους διάθεση, για την τιμωρητική τους δίψα και τα νοσηρά τους αισθήματα απέναντί μας. Δεν λένε ανοιχτά πως θέλουν να μας δούνε να σαπίζουμε θαμμένοι στα κάτεργα της τυραννίας, για να μην υπάρχει πολιτικός αντίλογος στη γενοκτονική πολιτική τους. Δεν λένε τη δική τους αλήθεια απέναντι σε ανθρώπους που το μόνο που δεν παζαρεύουν είναι η φλογισμένη αλήθεια της ανατροπής. Μιλούν με αφηρημένα νομοθετήματα και υπαινιγμούς για την τρομοκράτηση της κοινωνίας, για να ντύσουν το ψέμα τους με τη θεσμοθετημένη βρωμιά της αστικής δικαιοσύνης.

Σε μια δίκη που κράτησε δύο μήνες μέσα σε μιντιακές κορώνες συκοφαντίας για την δράση και το χαρακτήρα μας, δεν βρέθηκε ούτε ένας απλός πολίτης να έρθει και να καταθέσει πως τρομοκρατήθηκε. Πως στο πρόσωπό μας βλέπει εχθρούς και όχι συμμάχους. Αν εξαιρέσουμε τους θιασώτες της Αντιτρομοκρατικής που παρουσιάστηκαν για να θεσμοθετήσουν το ψέμα των μεθοδεύσεων της υπηρεσίας, ακόμα και η έδρα που μας δίκαζε κατέρριψε το αντιτρομοκρατικό αφήγημα και τις λοιδορίες προς το πρόσωπό μας, αποδεχόμενη πως μπροστά της στέκονται συγκροτημένα πολιτικά υποκείμενα που δεν διώκονται για τις πράξεις τους αλλά για την απελευθερωτική και αντιστασιακή κατεύθυνση που αποπνέει η σκέψη και η συνείδησή τους. Αντίθετα, αυτό που αποκαλούμε κοινωνία ήταν στο πλευρό μας αδιάλειπτα. Σύντροφοι, συγγενείς και φίλοι, απλοί καθημερινοί άνθρωποι βρίσκονταν συνεχώς στην αίθουσα, αηδιασμένοι από την κρατική τρομοκρατία και τα νομοπαρασκευαστικά ψεύδη για να μας πουν πως δεν είμαστε μόνοι, πως είναι στο πλευρό μας. Για να δείξουν στην πράξη πως στο πρόσωπό μας το κράτος επιχειρούσε να δικάσει και να καταδικάσει το κοινωνικό δίκαιο και πως οι αγώνες μας είναι η κοινή αγωνία της προλεταριακής ελπίδας για αντίσταση στην κρατική και καπιταλιστική τρομοκρατία. Με λίγα λόγια, για να δικαιώσουν την αιχμαλωσία μας. Να νιώσουμε πως τόσος κόπος και πόνος δε πήγαν χαμένοι.

Σήμερα στέκομαι ενώπιόν σας για να θέσω ξανά το ίδιο ερώτημα: ποιόν και τί εξυπηρετεί η παράταση της αιχμαλωσίας μου; Τα συμφέροντα ποιάς τάξης ανθρώπων με κρατούν φυλακισμένο, για να στέκομαι σιδεροδέσμιος, μα όχι απαθής, μπροστά σε μια πραγματικότητα που σκληραίνει μέρα με τη μέρα; Ποιό δίκαιο μου στερεί τη δυνατότητα να δηλώνω παρών στις κοινωνικές ανάγκες και στα εποχικά καθήκοντα και βρίσκει ηθικό κορεσμό στην κράτησή μου; Είναι το δίκαιο των μειοψηφικών ελίτ που γεννούν και θρέφουν την ανισότητα και την εκμετάλλευση. Που κανονικοποιούν τον θάνατο για τα κέρδη τους. Είναι το δίκαιο που δεν αναγνωρίζει πολιτικές ευθύνες στις δολοφονίες 57 παιδιών στα Τέμπη, στη μεθοδευμένη καταστροφή χιλιάδων στρεμμάτων δασών και τον θάνατο χιλιάδων ζώων και ανθρώπων από τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες – όταν μιλάει για την καταστροφική δύναμη της φύσης και όχι του καπιταλισμού, στους εκατοντάδες δολοφονημένους μετανάστες σε “ναυάγια” και οδικές καταδιώξεις, στις πλάτες των μισθοφορικών στρατών των ΠΑΕ που αλληλοσκοτώνονται για τα συμφέροντα των προέδρων και των προϊσταμένων στις κρατικές υπηρεσίες. Είναι το δίκαιο που αποδέχεται πως 150 φασίστες από την Κροατία φτάσαν χωρίς συνοδεία στην Νέα Φιλαδέλφεια υπό την διακριτική επιτήρηση δέκα μπάτσων, την ίδια στιγμή που στα Εξάρχεια θα υπήρχαν πάνω απο δέκα διμοιρίες υπό το διαρκή φόβο των επεισοδίων από αναρχικούς. Και κάθε φορά πρέπει να παριστάνουμε τους έκπληκτους όταν η αλήθεια μας κοιτάει κατάματα στάζοντας αίμα.

Η αστική δικαιοσύνη είναι τόσο ανεξάρτητη όσο και δίκαιη. Η σύμφυση και εξάρτηση των δικαστικών μηχανισμών από τα επιχειρηματικά τραστ και την ελίτ των επιφανών προσώπων είναι μια συνθήκη αδιαπραγμάτευτη. Αθωώνει διεφθαρμένους πολιτικούς και μπάτσους δολοφόνους, βιαστές της ελληνικής σόου μπιζ και μεγαλοναρκέμπορους, θάβοντας στη φυλακή ανθρώπους σαν εμάς που οξύνουν συνεχώς τη διαλεκτική αμφισβήτηση στον κρατικό τρόμο και τη ληστρική εκμετάλλευση του καπιταλισμού, ξεμπροστιάζοντας όσους έχουν τις πραγματικές ευθύνες. Όσους έχουν τα χέρια τους βαμμένα με αίμα. Αίμα δικό μας. Δεν υπάρχουν ούτε εξαιρέσεις ούτε ατοπήματα στις ημέρες της αριστείας. Το επιφανές δίκαιο της αστικής ελίτ που χορηγεί ανασταλτικές ποινές στα σαλόνια του, όπως η υπόθεση του Αριστείδη Φλώρου της Energa Power, που καταδικάστηκε σε 13 χρόνια κάθειρξη για ηθική αυτουργία σε συμβόλαιο εκτέλεσης του δικηγόρου Γιώργου Αντωνόπουλου, βαθαίνει τον έγκλειστο ορίζοντα σε ανθρώπους σαν εμένα για να τηρήσει τα αντισταθμιστικά του οφέλη.

Θέλετε να μιλήσουμε για πραγματική τρομοκρατία; Υπάρχουν ένοχοι για τη δολοφονία των χειριστών Χρήστου Μουλά και Περικλή Στεφανίδη κατά τη συντριβή του Canadair στην Κάρυστο στις 25 Ιούλη; Για τη δολοφονία του 41χρονου κτηνοτρόφου την ίδια μέρα; Υπάρχουν ένοχοι για τη δολοφονία μιας γυναίκας στο Χοροστάσι Αλμυρού και ενός 45χρονου βοσκού στον Άγιο Γεώργιο Φερρών στη Μαγνησία στις 26 Ιούλη; Υπάρχουν ένοχοι για το νεκρό εθελοντή που κατέληξε την 1η Αυγούστου δίνοντας μάχη με τις φλόγες για 10 μέρες στη Ρόδο; Υπάρχουν ένοχοι για τη δολοφονία του 67χρονου μελισσοκόμου από την Κάτω Τιθορέα που κατέληξε στις 6 Αυγούστου; Υπάρχουν ένοχοι για τους 26 απανθρακωμένους μετανάστες στο δάσος της Δαδιάς στις 22 Αυγούστου; Υπάρχουν ένοχοι για τους τουλάχιστον 17 δολοφονημένους κατοίκους στη Μαγνησία και την Καρδίτσα κατά τη διάρκεια των πρόσφατων βροχοπτώσεων; Υπάρχουν ένοχοι για την εργατική δολοφονία ενός 38χρονου χειριστή σε καρνάγιο στο Τρίκερι Μαγνησίας, κατά τη διάρκεια εργασιών καθαρισμού από τις πλημμύρες, στις 17 Σεπτέμβρη; Υπάρχουν και κυβερνούν αυτόν τον τόπο, σπέρνοντας τον θάνατο και την εξαθλίωση κάτω από τις στάχτες και τα απόνερα της αριστείας. Golden boys της γαλάζιας οικογενειοκρατίας, μαφιόζοι σαν τον Αχιλλέα Μπέο, που χειραγωγούν τοπικές αυτοδιοικήσεις, τυφλωμένοι από την απληστία κανονικοποιούν την εκμετάλλευση γιατί στα σαλόνια τους όλα επιτρέπονται για το χρήμα. Έχουν ονόματα και δίχως ίχνος ντροπής, όχι απλά δεν σιωπούν άλλα κάνουν τον χαμό μας διαφήμιση και πολιτικάντικη φιλονικία. Σκουπίδια του πολιτικού υπόκοσμου σαν τον Βαρβιτσιώτη, που εξισώνουν τον θάνατό μας με το αστικό κόστος των ευθυνών τους. Να θυμίσω πως αυτό το τρομακτικό καλοκαίρι ξεκίνησε με την πλακίτσα του Μητσοτάκη όταν επισκέφτηκε την Αεροπορική Βάση της Ελευσίνας, την 383 Μοίρα Ειδικών Επιχειρήσεων και Αεροπυρόσβεσης και την 355 Μοίρα Τακτικών Μεταφορών λέγοντας …εκεί στη δυτική Πελοπόννησο μονίμως μας βγάζει δουλίτσα, ε;;; και κατέληξε στο συμπέρασμα της διακομματικής διαβούλευσης στη Βουλή για την υποδειγματική λειτουργία της Πολιτικής Προστασίας. Το δέος που προξενεί η ανθρώπινη βλακεία σύμφωνα με τον Βολταίρο, μπορεί να συγκριθεί μόνο με το ανθρώπινο δέος μπροστά στον έναστρο ουρανό. Αυτό είναι τρομοκρατία. Αυτό είναι πραγματικό έγκλημα. Αλλά για αυτό το έγκλημα δεν υπάρχει χώρος στις δικαστικές αίθουσες και τις φυλακές, ούτε στα τρομοπάνελ και τα δελτία των οχτώ που αναμασούν το αφήγημα της αριστείας. Με 2 νεκρούς και πάνω από 70 τραυματίες πυροσβέστες πρέπει να κουβαλάς πολύ χυδαιότητα όταν ακόμα και τα λεγόμενά σου αιμορραγούν. Και το θλιβερό είναι πως αυτός ο τόπος το μόνο που κατάφερε λίγους μήνες πριν είναι να ανανεώσει τις συμβάσεις του στις κάλπες της υποταγής. Χώρος στις φυλακές υπάρχει μόνο για εμάς που μνημονεύουμε τους νεκρούς του κοινωνικού και ταξικού πολέμου και αγωνιζόμαστε για να μην ξεχαστούν. Να μην στεγνώσει ποτέ το αίμα τους στη συλλογική μνήμη. Και όμως τα ανάκτορα της τυραννίας καταλύονται από τον φόβο κάθε φορά που συνειδητοποιούν τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε για όσα δικαιούμαστε. Τρέμουν την ιδέα του πόσο βαραίνει η περηφάνια της αιχμαλωσίας μας, γιατί στο δικό τους κόσμο μόνο αρπάζουν, ποτέ δεν μάθανε να δίνουν. Εμείς που αγαπάμε τη ζωή όσο τίποτε, τιμάμε κάθε μας ανάσα με αγώνες ακόμα και μέσα στις φυλακές. Με αντιστάσεις, με απεργίες, με απρόσκοπτη αφοσίωση μέχρι θανάτου.

Γνωρίζω πολύ καλά πως η παράταση της κράτησής μου μετά το τέλος της δίκης ήταν ξεκάθαρα μια κίνηση ισορροπιών για να μην ξεφτιλιστεί εντελώς η Αντιτρομοκρατική. Όπως τότε έτσι και σήμερα δεν τίθεται ζήτημα φυγής πριν το εφετείο, αφενός γιατί η ποινή που εκτίω είναι φαινομενικά μικρή, αφετέρου και αυτό είναι το πιο σημαντικό, είναι συνειδητή μου επιλογή και καθήκον απέναντι σε όσα είμαι και εκπροσωπώ να παρουσιάζομαι στα δικαστήρια για να υπερασπίζομαι την προπαγάνδα της πράξης. Γιατί στις πολιτικές δίκες στην πραγματικότητα δεν είμαστε εμείς αυτοί που δοκιμάζονται αλλά η ίδια η υπόσταση και τα περιεχόμενα του καθεστώτος που διώκει τον ιδεολογικό προσανατολισμό μας. Το ζήτημα είναι πως πάντα επινοείται ένα τέχνασμα που θα κρατήσει έστω και τα προσχήματα, για να μπορούν αυτοί οι σκοτεινοί “άνθρωποι” σε πολλά εισαγωγικά, να συνεχίσουν το δόλιο έργο τους απέναντι σε κάθε δύναμη πολιτικής ανυπακοής. Από την άλλη για τους ανθρώπους που γεννήθηκαν για να υπηρετούν με κάθε κόστος τη φλογισμένη αλήθεια της επαναστατικής διαφάνειας και λογοδοτούν ενώπιον της προλεταριακής ιστορίας, θα θυμίσω τα λόγια του Ζακ Μεσρίν που με έχουν συντροφεύσει μέχρι σήμερα σε κάθε αιχμάλωτο λυγμό μου … από τη φυλακή, στη ζωή…στον θάνατο, η δικαστική απόφαση με αφήνει αδιάφορο, την αληθινή καταδίκη μου θα τη διαβάζω σε κάθε επισκεπτήριο στα μάτια του ανθρώπου μου και εκεί θα γνωρίσω την θλίψη.

Αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στους “νόμους” της πολιτικής και της επιστήμης της αστροφυσικής, μπορώ να σας πω πως ό,τι μας περιβάλλει ανήκει στο απώτερο ή κοντινό παρελθόν. Από τον θάνατο ενός αστέρα στο σύμπαν που συνεχίζει να ακτινοβολεί στα μάτια μας για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μέχρι το είδωλό μας σε έναν καθρέφτη, που απεικονίζεται απειροελάχιστα νεότερο, σήμερα παρατηρούμε νωχελικά το παρελθόν μας. Παρόν είμαστε εμείς, οι συγκεκριμένες υπάρξεις και οι πράξεις μας. Το επίδικο για την ανθρωπότητα είναι ποιός μπορεί να εγγυηθεί ένα καλύτερο μέλλον. Γι’ αυτό η θέση μου είναι έξω από τις φυλακές, γιατί ανήκω στο ρεύμα των υποκειμένων, των οποίων η συνείδηση δεν επιτρέπει την αποδοχή του νόμου του φυσικού και πολιτικού θανάτου της πανανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Σήμερα δεν στέκομαι μπροστά σας ούτε για να υποκριθώ κάτι που δεν με χαρακτηρίζει, ούτε για να παρακαλέσω για τα αυτονόητα. Ποτέ μου δεν δείλιασα να υπερασπιστώ όσα και όσους αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και προσήλωσης για μένα, για να αγωνίζομαι για έναν κόσμο ουσιαστικά και αβίαστα δίκαιο και χειραφετημένο και αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που στοχοποιούμαι διαρκώς. Η ζωή μου μέχρι σήμερα μου έμαθε πως μπροστά βαδίζεις μόνο με την ειλικρίνεια. Και όσο παραμένεις Άνθρωπος σε πείσμα των καιρών γενικευμένης παρακμής, τόσο περισσότερο δικαιώνεσαι στα μάτια των συντρόφων σου, ακόμα κι αν τα αυτονόητα στερούνται κάθε δεδομένης βεβαιότητας. Στέκομαι με την ίδια αξιοπρέπεια που διέπει τις επιλογές μου, την προσωπικότητα μου και την πολιτική μου ταυτότητα για να δώσω ακόμη μια μάχη όπως πάντοτε. Για να μπορέσω να δω ένα ηλιοβασίλεμα δίχως σύρματα και κάγκελα. Γιατί ο ήλιος ανήκει σε αυτούς που μπορούν να τον αντικρίζουν κατάματα ακόμα κι αν τυφλώνονται. Για να συναντήσω τον άνθρωπό μου χωρίς να μας χωρίζουν τζάμια – να μιλάμε χωρίς δάκρυα και θλίψη. Για να ξανανιώσω τη δροσιά ενός ποταμιού. Μέσα σε έναν κόσμο που μοιάζει με φυλακή γιατί ξεχνάει να θυμάται, σήμερα μάχομαι για την ατομική μου ελευθερία, το υπέρτατο αγαθό της ανθρωπινής αξιοπρέπειας που οφείλει να τιμά κάθε άνθρωπος στο πέρασμά του από τη ζωή ως τον θάνατο. Και όπως δεν παζαρεύω την επαναστατική μου αφοσίωση, ούτε την ιδεολογική μου συγκρότηση, δεν παζαρεύω ούτε την ελευθερία μου.

Μπροστά στη λογική, να βαδίζεις αβίαστα στο παράλογο.

Στο βασίλειο της παρακμάζουσας ησυχίας να αποζητάς τον τρόμο της εκκωφαντικής βοής.

Άπνοια θα απλώνεται γύρω σου, μα εσύ να ψάχνεις απάγκιο στην ταραχή του ανέμου.

Να στροβιλίζεσαι, μέχρι η ζάλη να πνίγει το βλέμμα σου.

Στου κόσμου τα ολόσωστα, μην προδόσεις ούτε στιγμή το δικό σου μοναδικά ακλόνητο λάθος.

Να αισθάνεσαι.

Να αναπνέεις.

Να ψυχορραγείς.

Και αυτό που έχεις μέσα σου να είναι ομορφότερο απ’ ότι στέκει απέναντί σου.

Αυτό είναι συνείδηση χωρίς συμβάσεις.

Αυτό είμαι εγώ.

Συνεπής ως το τέλος.

Ελεύθερος όπως πάντα.

“Σε έναν κόσμο που τίποτα δεν είναι αληθινό, όλες οι ελπίδες επιτρέπονται”.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Γ’ Πτέρυγα, Φυλακές Λάρισας

27/9/2023