Η πραγματική κατάσταση στο χώρο της υγείας φάνηκε περίτρανα με την εξάπλωση του covid 19. Ένα δημόσιο σύστημα υγείας που από τα οικονομικά μέτρα «λιτότητας» της προηγούμενης δεκαετίας, υπολειτουργεί βασιζόμενο πλέον κατ’ αποκλειστικότητα στο σθένος των ίδιων των εργαζομένων. Μειώσεις προσωπικού, κλείσιμο μονάδων υγείας, ελλιπής εξοπλισμός και αποχή ενίσχυσης από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι κάποια από τα βήματα των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών για την “ενίσχυση” της δημόσια υγείας.

Σε συνέχεια των παρεμβάσεων κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης σε όσους εκτίθενται ανεπανόρθωτα όλο αυτό το διάστημα, το Σάββατο 12 Δεκέμβρη πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με πανό και τρικάκια στις κεντρικές εγκαταστάσεις του ΕΚΑΒ στην Πυλαία και στις βάσεις κάλυψης της Τοπικής Μονάδα Υγείας Χαριλάου και του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Σταυρούπολης. Οι διασώστες του ΕΚΑΒ, μαζί με το υπόλοιπο υγειονομικό ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό των δημόσιων δομών υγείας βρίσκονται στην πρώτη γραμμή όσον αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας, ερχόμενοι καθημερινά αντιμέτωποι με τα προβλήματα που έχουν προκύψει από την κρατική διαχείριση της πανδημικής κρίσης.

Ήδη από το πρώτο κύμα της πανδημίας το Μάρτιο του 2020 υπήρχαν καταγγελίες για ανύπαρκτα ή περιορισμένα Μέσα Ατομικής Προστασίας (ΜΑΠ). Μέσα ακατάλληλα κάποιες φορές για την προφύλαξη τους όπως απλές μάσκες αντί για μάσκες υψηλής προστασίας. Την ίδια στιγμή εργάζονται έως και 14 μέρες χωρίς ρεπό λόγω της υποστελέχωσης, ενώ οι κανονικές άδειες έχουν κοπεί. Στο ΕΚΑΒ καμία ουσιαστική ενίσχυση με μόνιμο προσωπικό δεν έχει υπάρξει τα τελευταία χρόνια με αρκετούς που έχουν προσληφθεί τα χρόνια αυτά να βρίσκονται σε καθεστώς επισφάλειας, αφού είτε έχουν σύμβαση ορισμένου χρόνου είτε έχουν προσληφθεί ως επικουρικό προσωπικό μη γνωρίζοντας μέχρι την τελευταία στιγμή αν θα ανανεωθούν οι συμβάσεις τους ή όχι. Συχνές είναι και οι καθυστερήσεις στην καταβολή του μισθού των επικουρικών.

Ταυτόχρονα βιώνουν την ίδια “ελληνική πατέντα” που βιώνουν και άλλοι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας μιας και δεν εντάσσεται το επάγγελμα τους στα βαρέα και ανθυγιεινά. Παρότι βρίσκονται σε κάθε βάρδια έξω στο δρόμο, ασχέτως καιρικών συνθηκών, έρχονται καθημερινά σε επαφή με διάφορους κινδύνους (επιμόλυνση από βιολογικούς παράγοντες, άγνωστες συνθήκες στο τόπο του ατυχήματος κλπ), καταπονούνται σωματικά και ψυχολογικά λόγω της φύσης της εργασίας τους, δεν εντάσσονται στα βαρέα και ανθυγιεινά (παρότι η δυνατότητα αυτή υπάρχει για τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα) αλλά ούτε και προβλέπεται η συνταξιοδότηση τους νωρίτερα.

Η όποια ενίσχυση σε οχήματα τα τελευταία χρόνια (ασθενοφόρα/κινητές ιατρικές μονάδες) βασίζεται σε χορηγίες ιδιωτών με αποτέλεσμα συχνά να υπάρχουν προβλήματα με ασθενοφόρα που αντιμετωπίζουν τεχνικά προβλήματα, λόγω της συνεχιζόμενης χρήσης τους, και βγαίνουν εκτός λειτουργίας μιας και οι χορηγίες καλύπτουν την απόκτηση του οχήματος και όχι τα έξοδα συντήρησης.

Τη στιγμή που 12 εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας έχουν πεθάνει από την πανδημία, 11 ακόμα βρίσκονται διασωληνωμένοι σε ΜΕΘ, 50 νοσηλεύονται σε κλινικές κορονοϊού και 2000 νοσούν από τον ιό, φαίνεται όσο ποτέ η ανάγκη ενίσχυσης την δημόσιας υγείας. Αν νομίζετε πως θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να βλέπουμε την κοινωνική βάση να θυσιάζεται για τη διάσωση των κερδών και των συμφερόντων σας, είστε γελασμένοι. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, το παραϊατρικό προσωπικό και κάθε εργαζόμενη στον κλάδο της υγείας δεν είναι αναλώσιμες. Η προστασία της κοινωνικής βάσης απέναντι στην κρατική αδιαφορία είναι δική μας υπόθεση. Στηρίζουμε στην πράξη τους εργαζόμενους στον χώρο της υγείας, που δίνουν μάχη όλο αυτό το διάστημα, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση νομοθετεί με βάση το κρατικό και καπιταλιστικό συμφέρον, αντιμετωπίζοντάς τους ως απλή στατιστική.

Η συλλογική σωτηρία των ζωών μας είναι η μόνη ατομική ευθύνη που έχουμε

Μαδρίτη | 17/05/2015 | ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΝΤΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ; | Ψηφιακή διαμαρτυρία με 100 ολογράμματα διαδηλωτών έξω από την Ισπανική Βουλή, ενάντια σε νόμο που απαγορεύει τιςδιαδηλώσεις έξω από το κοινοβούλιο χωρίς άδεια. Οι παραβάτες τιμωρούνται με πρόστιμο μέχρι και 30.000 ευρώ.

Και τώρα τί κάνουμε με τόσα πρόστιμα παντού;

Εισαγωγή

Η συγκυρία της νόσου covid-19 που διανύουμε αποτελεί αναμφισβήτητα μία νέα περίοδο κατά την οποία η κυριαρχία, με άλλοθι έναν ιό, πειραματίζεται σε νέες μεθόδους καταστολής και ετοιμάζεται για την επόμενη μέρα της αντιμετώπισης ακόμη μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης, η οποία βρισκόταν σε φάση όξυνσης εδώ και καιρό.

Η κρατική διαχείριση της πανδημίας της νόσου covid-19 έβγαλε στο προσκήνιο νέα μοντέλα καταστολής και κοινωνικού εκφοβισμού. Σύσσωμα τα media «βομβαρδίζουν» από παντού το κοινό με την πολεμική προπαγάνδα του κράτους, σχετικά με τον νέο πόλεμο που διεξάγει το έθνος ενάντια σε έναν αόρατο εχθρό. Τα στρατιωτικά διατάγματα καθημερινά ορίζουν πλέον την νέα κανονικότητα των υποτελών : απαγορεύσεις κυκλοφορίας, ειδικές άδειες για τις μετακινήσεις (γραπτές βεβαιώσεις και ηλεκτρονικά εξοδόχαρτα σε μορφή sms), υποδείξεις συμπεριφοράς με αδιανόητες τεχνικές υπο-λεπτομέρειες που επανακαθορίζουν τις σχέσεις και τις συμπεριφορές των ανθρώπων (τήρηση αποστάσεων, χρήση μάσκας παντού, ακόμη κι αν είσαι μόνος, αποφυγή αγκαλιάς και αντικατάσταση της χειραψίας με “rap μπουνίτσες” κλπ). Η νέα κανονικότητα επιβάλλεται με άφθονο φόβο για την ίδια μας την ύπαρξη, πασπαλισμένη με το δήθεν ενδιαφέρον των κρατικών λειτουργών για την υγεία μας. Βέβαια, όπου δεν πιάνει αυτή η «καραμέλα», τα νέα κατασταλτικά και εισπρακτικά μέτρα διαχέονται στην επικράτεια με τρομερό αστυνομικό ζήλο και αφορούν στους πάντες. Η επιβολή διοικητικού προστίμου σε όποιον δεν εναρμονίζεται με τις υποδείξεις υπουργών και επιστημόνων, αποτελεί την αιχμή του δόρατος αυτής της νέας κανονικότητας. Πρόκειται για ένα νέο κατασταλτικό μέτρο που συμπληρώνει άλλα πιο παραδοσικά μέσα, όπως το μικρόφωνο του δημοσιογράφου και το γκλόμπ του μπάτσου.

Πόσο, όμως, νέο είναι άραγε; To διοικητικό πρόστιμο που απειλεί όποιον ξεμυτίζει από το σπίτι του βγήκε από τα ντουλάπια του μιλιταρισμού, καθώς εδώ και μία δεκαετία επιβάλλεται σε όποιον αρνείται τον δολοφονικότερο μηχανισμό του κράτους, σε όποιον αρνείται να καταταγεί στον ελληνικό στρατό, στους ανυπότακτους, δηλαδή, και στους Ολικούς Αρνητές Στράτευσης. Η παραβίαση της απαγόρευσης κυκλοφορίας -που συνοδεύεται από πρόστιμο- αποτελεί, ουσιαστικά, την παράβαση ενός στρατιωτικού νόμου, ο οποίος πλέον έχει πάψει να αφορά μονάχα στα στρατόπεδα κι όσους τα στελεχώνουν. Πλέον όλη η κοινωνία είναι εν δυνάμει στρατόπεδο, αφού πρώτα έγινε νοσοκομείο.

Το παρόν κείμενο είναι γραμμένο από Ολικούς Αρνητές Στράτευσης που έχουν στα φορολογικά τους μητρώα χρέη χιλιάδων ευρώ από διοικητικά πρόστιμα του Στρατού. Επιχειρεί να μεταφέρει την όποια εμπειρία υπάρχει γύρω από αυτό σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, μιας και πλέον είναι κάτι που μας αφορά όλους/ες. Σαν Ολικοί Αρνητές Στράτευσης σταθήκαμε απέναντι στα 6χίλιαρα πρόστιμα με βάση την αλληλεγγύη, κινηθήκαμε με συλλογικούς όρους και εξ αρχής αρνηθήκαμε την αποπληρωμή τους. Τα 300άρια που αφορούν στις μετακινήσεις λόγω covid, είδαμε σε δύο ημέρες με συμπυκνωμένα νοήματα (17 Νοέμβρη 2020 & 6 Δεκέμβρη 2020) να μετατρέπονται σε μέτρο καταστολής ενάντια στις διαδηλώσεις.

Αυτή η νέα κανονικότητα εκτιμούμε ότι ήρθε για να μείνει και θα αποτελέσει τη νέα πρόκληση, όχι μόνο όσων ακόμα αγωνίζονται, αλλά όσων θα επιχειρούν να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια. Ευελπιστούμε με το παρόν κείμενο να συνεισφέρουμε στον προβληματισμό “και τώρα τί κάνουμε με τόσα πρόστιμα παντού;”, προτρέποντας, ταυτόχρονα, στη συλλογική αντιμετώπισή τους.

2010: Τα εγκαίνια της οικονομικής καταστολής

Τον Σεπτέμβρη του 2010, ο τότε υπουργός εθνικής άμυνας Βενιζέλος καταθέτει στη Βουλή νομοθετική ρύθμιση (Ν.3883/2010,ΦΕΚ Α 167/24.9.2010) με την οποία καταργείται η ποινή της επιβολής πρόσθετης στρατιωτικής θητείας για τους ανυπότακτους και αντικαθίσταται με την επιβολή ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΤΙΜΟΥ. Οι Υπουργοί Οικονομικών και Εθνικής Άμυνας θα καθορίσουν στη συνέχεια κατά το δοκούν το ύψος του ποσού και τη διαδικασία είσπραξής του μέσω μίας κοινής υπουργικής απόφασης (μία διαδικασία που ολοκληρώνεται «αυτόνομα» από τους συναρμόδιους υπουργούς, δίχως το πέρασμα και την ψήφιση των ρυθμίσεων από το αρμόδιο τμήμα του κοινοβουλίου). Στις 05/04/2011 δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ Β’ 517/2011 η κοινή υπουργική απόφαση (ανακοινωμένη επίσημα από την ιστοσελίδα του ΥΠΕΘΑ από τις 10/01/11) σχετικά με τον καθορισμό του ύψους του χρηματικού προστίμου που επιβάλλεται στους ανυπότακτους και τους λιποτάκτες. Το ύψος του προστίμου καθορίζεται στα 6.000 ευρώ, με μηνιαίο τόκο προσαύξησης 1% και ρυθμίζεται η διαδικασία της επιβολής του. Η εφαρμογή του ξεκινάει άμεσα και τα στρατολογικά γραφεία ξεκινούν να αποστέλλουν το πρόστιμο στις εφορίες των ανυπότακτων, όπου η κάθε ΔΟΥ θα είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για τη βεβαίωση και την είσπραξή του. Το πρόστιμο επιβάλλεται ξέχωρα από τις όποιες μηνύσεις και στρατοδικεία μπορούν να εκκρεμούν για το πλημμέλημα της ανυποταξίας. Από τότε έως σήμερα δεκάδες εξαχίλιαρα έχουν επιβληθεί σε όσους αρνούνται να καταταγούν, με αρκετούς από εμάς να μετράμε στα φορολογικά μας μητρώα διπλή ή και τριπλή επιβολή προστίμου, μιας και η ανυποταξία θεωρείται διαρκές αδίκημα, πράγμα που επιτρέπει στον κρατικό παράγοντα να επιβάλλει επαναλαμβανόμενες κυρώσεις σε ποινικό και οικονομικό επίπεδο.

Κοινωνικό-οικονομικές επιπτώσεις

Όπως κάθε άλλο διοικητικό πρόστιμο, όπως π.χ. μια κλήση της τροχαίας, εάν δεν εξοφληθεί άμεσα, περνάει στην εφορία και από εκεί εκκρεμεί ως χρέος, με τις επακόλουθες συνέπειες που επιφέρει ένα βεβαιωμένο χρέος προς το ελληνικό δημόσιο. Γεγονός που ισχύει και με τα τωρινά Corono-Πρόστιμα. Η εφορία δεσμεύει αυτομάτως τραπεζικούς λογαριασμούς, παύει την έκδοση φορολογικής ενημερότητας και δύναται να κατάσχει περιουσιακά στοιχεία. Έτσι δημιουργείται αφόρητη πίεση στην καθημερινότητα εξαιτίας των διαφόρων εμποδίων που ανακύπτουν: άμεση κατάσχεση από τον τραπεζικό λογαριασμό ποσών άνω των 1250 ευρώ που μπορούν να δικαιολογηθούν σαν αμοιβές εργασίας, επιδόματα ή συντάξεις (εφόσον κανείς μετατρέψει τον λογαριασμό του σε ακατάσχετο)· αδυναμία έκδοσης παραστατικών για όσους/ες δουλεύουν με μπλοκάκι· άμεση κατάσχεση από τον τραπεζικό λογαριασμό κάθε ποσού (από το πρώτο ευρώ!) που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί σαν αμοιβή εργασίας, επίδομα ή σύνταξη· ουσιαστική αδυναμία αποδοχής κληρονομιάς μιας και εκκινεί αυτόματα η διαδικασία κατάσχεσης· αδυναμία μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων· αδυναμία σύναψης τραπεζικού δανεισμού· αυτόματη κατάσχεση οποιασδήποτε επιστροφής φόρου. Παρόλο που ο κατάλογος μπορεί να διευρυνθεί, δεν προβαίνουμε στην παράθεση αυτής της λίστας για να εκφοβίσουμε, αλλά για να αναδείξουμε την κρατική εκδικητικότητα προς αυτές/ούς που δε συμμορφώνονται “προς τας υποδείξεις”. Αξίζει, τέλος, να αναφερθούμε στον ξεκάθαρο ταξικό χαρακτήρα των προστίμων. Ας αναλογιστούμε ότι μόνο ένα Corono-Πρόστιμο αγγίζει στο 55% περίπου του κατώτατου μηνιαίου μισθού!

Πολιτική συγκυρία της περιόδου εμφάνισης των διοικητικών προστίμων στους ανυπότακτους

Η χρονική συγκυρία μέσα στην οποία νομοθετήθηκε και πρωτοεφαρμόστηκε ο νόμος για το εξαχίλιαρο δεν ήταν άσχετη από τις τότε ραγδαίες αλλαγές που προωθούσαν οι ελίτ σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, αλλάζοντας άρδην τον τρόπο που θα αντιλαμβανόμασταν μετέπειτα την επιβίωσή μας. Το κράτος είχε ήδη περάσει σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης και στην εποχή των απανωτών προγραμμάτων δομικής αναπροσαρμογής, με στόχο το ξεμπούκωμα του ελληνικού καπιταλισμού και την κατά το δυνατόν επιστροφή στην κερδοφορία των αφεντικών. Το πρώτο μνημόνιο είχε ήδη ψηφιστεί τον Μάη του 2010, σερβιρισμένο ως το αντίδοτο στην τότε οικονομική κρίση. Ο σχεδιασμός για την οικονομική λεηλασία των αδυνάτων περιλάμβανε από μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων και ραγδαία αύξηση φόρων, μέχρι μαζικές απολύσεις και κατασχέσεις κινητής και ακίνητης περιουσίας. Η οικονομική μας αφαίμαξη, ως μέθοδος μεταφοράς των δυσκολιών των καπιταλιστών στις πλάτες των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, συμπληρώθηκε με χαράτσια, τόκους και πρόστιμα. Οι κοινωνικοί αγώνες που δόθηκαν απέναντι σε όλα αυτά, όπως το μπλοκάρισμα πλειστηριασμών, αλλά και η συλλογική άρνηση πληρωμών σε μέσα μαζικής μεταφοράς, σε διόδια και σε χαράτσια της Δ.Ε.Η., αντιμετωπίστηκαν εξίσου εκδικητικά, με επιπλέον βία, νέα κατασταλτικά νομοσχέδια και ποινικές διώξεις. Τα ταραχώδη χρόνια του κύκλου αγώνων 2010-2012 ενάντια στην υποτίμηση και την κρατική λεηλασία, με τις συγκρουσιακές πανεργατικές απεργίες και τις μαζικές και πολύωρες καταλήψεις δρόμων και πλατειών, έδωσαν τη θέση τους σταδιακά σε μία κοινωνική παραίτηση και την αφομοίωση των όποιων τελευταίων διεκδικήσεων από την αριστερο-ακροδεξιά διαχείριση που πουλούσε ελπίδα τον Γενάρη του 2015.

Σε αυτήν την περίοδο παρατηρούμε μία συνολική αναδιάρθρωση της κυριαρχίας, η οποία συνεχώς αναβαθμίζει το οπλοστάσιο της για την πάταξη του εσωτερικού εχθρού και την επιβολή του φόβου και της συλλογικής παραίτησης. Εκτός από αναβάθμιση σε κατασταλτικό και νομικό επίπεδο (νέα κατασταλτικά νομοσχέδια, αύξηση της αστυνομοκρατίας) το κράτος επιχείρησε την αναδιάρθρωσή του σε ψηφιακό επίπεδο, κατορθώνοντας μεγαλύτερο έλεγχο των υπηκόων του. Περνώντας στη σύγχρονη ψηφιακή εποχή ελέγχου και ολοκληρωτισμού, τα περισσότερα στοιχεία μας καταγράφονται πλέον υποχρεωτικά σε ψηφιακούς προσωπικούς κωδικούς (ΑΜΚΑ, ΑΦΜ) άμεσα διασυνδεμένων σε μεγάλες υπολογιστικές πλατφόρμες (gsis, taxisnet, efka κλπ), ενώ οι περισσότερες δραστηριότητές μας (υποχρεωτική κατάθεση φορολογικής δήλωσης, υποχρεωτική μισθοδοσία και συναλλαγές μέσω τράπεζας, ψηφιακός ιατρικός φάκελος) είναι on line προσβάσιμες σε πολλούς καλοθελητές (τραπεζίτες, εφοριακοί, αστυνομικοί, εισαγγελείς, καθώς και την πρόσφατα σχηματισμένη στα χρόνια της κρίσης Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων). Με το πάτημα ενός κουμπιού μπορούν όλοι αυτοί να δεσμεύουν λογαριασμούς και περιουσιακά μας στοιχεία. Κάτι που αναπόφευκτα οδηγεί τον καθένα στην εσωτερίκευση του φόβου και της άγνοιας για το μέλλον του/της. Στο μάταιο και ατέρμονο κυνήγι αποπληρωμής δόσεων και φόρων, το ψηφιακό πανοπτικόν -που σύντομα θα διασυνδεθεί με τις νέες ψηφιακές ταυτότητες και το ψηφιακό πιστοποιητικό υγείας- μάς θέλει πειθήνιους και υπάκουους. Κυρίως, μάς θέλει εξατομικευμένους κι αδύναμους να αντιληφθούμε τις αναδιαρθώσεις που συντελούνται στο παραγωγικό/καταναλωτικό μοντέλο που επιβάλλει η 4η βιομηχανική επανάσταση.

Απαντήσεις και αντιστάσεις απέναντι στα πρόστιμα, τις απαγορεύσεις, την επιβολή

Το δίχτυ της καταστολής ήταν διαχρονικά απλωμένο γύρω από τους Ολικούς Αρνητές Στράτευσης, οι οποίοι είχαν και έχουν να αντιμετωπίσουν μια σωρεία επιθέσεων για την πολιτική τους επιλογή να μην υπηρετήσουν έναν από τους πιο δολοφονικούς μηχανισμούς του κράτους και των αφεντικών. H επιβολή του εξαχίλιαρου ήρθε, τότε, ως ένα ακόμα όπλο στην φαρέτρα των στρατοκρατών. Κι αν πριν 10 χρόνια ο μικρός αριθμός των Ολικών Αρνητών καθιστούσε την οικονομική καταστολή των πολιτικών επιλογών τους περιθωριακό ζήτημα στις παρυφές του α/α/α χώρου, σήμερα η οικονομική καταστολή της πλέον διαδεδομένης κινηματικής πρακτικής, δηλαδή της διαδήλωσης, αφορά πρακτικά όλες και όλους που αγωνίζονται. Απ’ την πλευρά μας, οφείλουμε να καταθέσουμε δημόσια τους τρόπους που επιλέξαμε να ακολουθήσουμε για να αντιμετωπίσουμε την τότε πρωτόγνωρη συνθήκη του 2010. Όλες οι απαντήσεις είχαν στον πυρήνα τους το τρίπτυχο: ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ, ΑΝΤΙΘΕΣΜΙΚΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΑ.

Εξ αρχής προτάχθηκε η ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ του διοικητικού προστίμου και η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ των συνεπειών αυτής της πολιτικής μας απόφασης. Αυτό σήμαινε την ανταλλαγή σκεπτικών, τη διερεύνηση προβληματισμών και την εξεύρεση λύσεων σε συλλογικό επίπεδο: η δυνατότητα μεταβίβασης της όποιας ατομικής περιουσίας σε κοντινά ή συντροφικά πρόσωπα, η διερεύνηση λύσεων για την τακτοποίηση εκκρεμοτήτων σε επαγγελματικά ζητήματα, συναλλαγές με τράπεζες και άλλους οργανισμούς κ.ο.κ., ήταν μόνο μερικές από τις συζητήσεις που έλαβαν χώρα, ώστε να μπορέσουν να μεταθέσουν το ατομικό βάρος της άρνησης σε συλλογικό επίπεδο. Παράλληλα, για αρκετούς αρνητές, ξεκίνησε ένας κύκλος με -ατομικές μεν, συλλογικά επεξεργασμένες δε- προσφυγές σε Διοικητικά Δικαστήρια, επιχειρώντας την αντιπαράθεση και σε νομικό επίπεδο σχετικά με την εγκυρότητα του προστίμου. Μιας και στη δική μας αντίληψη περί διεξαγωγής των αγώνων “ο δρόμος” κατέχει ανώτερη θέση, αρκετές από τις προσφυγές πήρανε δημόσιο και πολιτικό χαρακτήρα, με κείμενα και δράσεις αλληλεγγύης, δημόσια καλέσματα και συγκεντρώσεις έξω από τα δικαστήρια. Οι περισσότερες από αυτές είχαν αρνητική έκβαση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Οι λίγες θετικές πρωτόδικες αποφάσεις ακυρώθηκαν σε έφεση που άσκησε το δημόσιο. Πλέον, όμως, έχει χτιστεί ένα σύνολο επιχειρημάτων νομικής φύσης σχετικά με τον εκδικητικό, αντιδικονομικό και αντισυνταγματικό χαρακτήρα του προστίμου, ενώ κάποιες προσφυγές βρίσκονται στο ανώτατο ευρωπαϊκό επίπεδο εκδίκασης, αναμένοντας απόφαση.

Κατά κύριο λόγο οι προσφυγές αποτέλεσαν ένα πεδίο όπου επιδιώξαμε να ανοίξουμε κοινωνικά το ζήτημα των προστίμων, κι αυτό μερικές φορές έγινε σε μεγάλο βαθμό. Σε συνδυασμό με διάφορα παράλληλα στρατοδικεία που “έτρεχαν”, τα τελευταία χρόνια έγιναν δεκάδες δημόσιες παρεμβάσεις για τη νέα οικονομική καταστολή και οι περισσότερες αφορούσαν στον χώρο που υλοποιείται αυτή, δηλαδή τις εφορίες. Στις παρεμβάσεις στις Δ.Ο.Υ. επιχειρήθηκε η ανάδειξη των φυσικών αυτουργών της οικονομικής καταστολής, όπου το κάθε πρόστιμο εγκρίνεται, υπογράφεται και επιβάλλεται από συγκεκριμένους ανθρώπους που υπηρετούν σε συγκεκριμένα γραφεία. Ένα από αυτά είναι και τα γραφεία των διευθυντών των Δ.Ο.Υ.. Επίσης, στα περισσότερα κείμενα τονιζόταν το ενδεχόμενο κοινωνικό άπλωμα αυτής της ειδικής μορφής της καταστολής, προς άλλες κοινωνικές ομάδες πέραν των ανυπότακτων. Παράλληλα αναδεικνυόταν το γεγονός πως η οικονομική καταστολή είχε ήδη εφαρμοστεί ευρέως σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Με λύπη μας βλέπουμε στις μέρες μας να επιβεβαιώνονται οι φόβοι που εκφράστηκαν.

Σε αυτές τις προσφυγές αποδείχτηκε περίτρανα η συνεργασία των δικαστικών μηχανισμών με όλους τους συνεργαζόμενους που αφορούν στο πρόστιμο (στρατό, αστυνομία, εφορία). Σε κάποιες περιπτώσεις οι δικαστές δε δίστασαν να απαντήσουν μέχρι και ότι το ύψος του προστίμου δεν είναι τέτοιο ώστε να βλάπτει μη αναστρέψιμα έναν άνεργο ή έναν μισθωτό(!), τη στιγμή που τα 6.000 ήταν κάτι παραπάνω από το ετήσιο εισόδημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων. Στην ουσία επικύρωσαν με τις αποφάσεις τους τη νομική υπόσταση του προστίμου, κάτι το οποίο δεν έριξε από τα σύννεφα τους Ολικούς Αρνητές Στράτευσης. Το κοινό συμπέρασμα πως, εν τέλει, οι αποφάσεις εμφορούνταν από το ίδιο πολιτικό κίνητρο που είχαν στο μυαλό τους όσοι νομοθέτησαν το πρόστιμο, οδηγεί σε κάποια χειροπιαστά συμπεράσματα, τα οποία απαιτούν κοπιαστική προσπάθεια για την αναίρεση των αρνητικών συνεπειών τους:

• Η αδυναμία συγκρότησης ενός πραγματικά μεγάλου, με ποσοτικούς και ποιοτικούς όρους, κινήματος Ολικών Αρνητών Στράτευσης δε δημιουργούσε παρά ελάχιστη πίεση στην απέναντι πλευρά. Σήμερα το κράτος, με την ευρεία επιβολή προστίμων, χτίζει από μόνο του το μεγάλο εύρος του δυνητικού του αντιπάλου. Το αν αυτός ο αντίπαλος θα συγκροτηθεί και με ποιους όρους είναι ένα μεγάλο ζήτημα.
• Η υπαγωγή της επιχειρηματολογίας μας στη νομική σφαίρα δεν μπορεί παρά να είναι συμπλήρωμα του πολιτικού αγώνα. Η αναίρεση των κεντρικών αποφάσεων του κράτους από ένα δικαστήριο είναι, μάλλον, ουτοπικό σενάριο, ειδικά εάν η κοινωνική νηνεμία δεν ασκεί κανενός είδους πίεση σε όσους νομοθετούν και δικάζουν. Διεκδικήσεις για την ακύρωση των προστίμων που θα εξαντληθούν στον “δικαιωματισμό” έχουν εκ των πραγμάτων κοντά ποδάρια. Το ευρισκόμενο σε κατασταλτικό ντελίριο ελληνικό κράτος μπορεί και επικυρώνει μέσω αποφάσεων του ΣΤΕ την ουσιαστική αναστολή (μιας και για την τυπική θα έπρεπε να αυτοανακηρυχθεί σε κατάσταση πολιορκίας) άρθρων του Συντάγματος που αφορούν στην κυκλοφορία, στη συνάθροιση και τη διαδήλωση. Σε ένα διοικητικό πρόστιμο θα δυσκολευόταν;
• Η μετά πλήρους γνώσης και συνείδησης ανάληψη των ευθυνών που προκύπτουν από τη συμμετοχή και δέσμευση σε έναν πολιτικό αγώνα, είναι το θεμέλιο της όποιας αγωνιστικής συμπεριφοράς. Μπροστά στην απαγγελία των συνεπειών, που όλες μας γνωρίζαμε πως ήδη υπάρχουν προτού κάνουμε την πολιτική μας επιλογή, οφείλουμε να μην αφήσουμε χώρο για οπισθοχωρήσεις, παλινωδίες, μετάνοιες, ανακλήσεις και διαχωρισμούς. Στην κυριολεκτικά πολεμική συνθήκη που ζούμε, η σταθερότητα, η συνέπεια και η συνέχεια στην όποια μας επιλογή (από το απλό κατέβασμα στον δρόμο -που στις μέρες μας έπαψε να είναι απλό-, έως αυτές που σε ακολουθούν για μια ζωή -όπως η Άρνηση Στράτευσης) οφείλουμε να συγκροτούμε συλλογικά και σοβαρά το υπόβαθρο της αδιαλλαξίας μας. Οι ιδέες τύπου “θα κάνουμε ένα πάρτυ για το 6χίλιαρο/300άρι”, εμπεριέχουν άκριτα τη λογική της μετάθεσης των συνεπειών μιας δικιάς μας πράξης στις… τσέπες τρίτων. Κανένας αγώνας δε δόθηκε χωρίς συνέπειες.
• Η κινηματική αλληλεγγύη με τη μορφή της οικονομικής ενίσχυσης έχει φτάσει αρκετές φορές στα όριά της και ίσως είναι τώρα η στιγμή, αντί για ατέρμονους μεταξύ μας εράνους, να τολμήσουμε τη ΜΑΖΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ. Αντί να ψάχνουμε να βρούμε λεφτά για να πληρώνουμε στο κράτος, να ψάξουμε να βρούμε τρόπους για να διεκδικήσουμε ευρύτερα πολιτικά και κοινωνικά την ΟΛΙΚΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΙΜΩΝ, του στρατού, της αστυνομίας, της εφορίας, του δημοσίου, των τραπεζών.
• Η μη συγκρότηση σοβαρών πολιτικών σωμάτων αντίστασης και αγώνα, χωρίς διάρκεια και μαχητικότητα, που θα αναλύουν ρηχά και δε θα κατοχυρώνουν πραγματικά ανταγωνιστικές θέσεις/πρακτικές προς αυτές που εκφράζει η κρατική ιδεολογία (σε όλες τις αποχρώσεις) θα έχουν δυστυχώς να αντιμετωπίσουν έναν μελλοντικά οξυμμένο κίνδυνο αφομοίωσης και μεσολάβησης. Μη μας φανεί περίεργο εάν ο αυριανός Σύριζα, που ουσιαστικά σήμερα αναπαράγει με ροζ κορώνες την πολεμική/αναδιαρθρωτική ρητορική του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού, υποσχεθεί διαγραφή των προστίμων ώστε να ψαρέψει στα κινηματικά νερά. Το έκανε το 2015, γιατί να διστάσει να το κάνει -αυτός ή ένας κλώνος του- ξανά στο μέλλον;

Τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη και της 6ης Δεκέμβρη σε όλη τη χώρα δεν αφήνουν χώρο για παρερμηνείες. Η άκριτη αποδοχή των υγιειονομικών δογμάτων της κυριαρχίας στρώνει το έδαφος για την εφαρμογή των κατασταλτικών πολιτικών που απαιτεί ένας εν κρίση καπιταλισμός που αναδιαρθρώνεται εκ βάθρων. Οι αναρτήσεις selfie με χαρτοπανώ γραμμένα στο χέρι ή οι ψηφιακές “διαδηλώσεις” των ολογραμμάτων μας γύρω από κυβερνητικά κτίρια δεν είναι παρά ακόμα μια ακίνδυνη έκφανση της λογικής του “όλοι μαζί χωριστά”.

Το διακύβευμα σήμερα αφορά στον πυρήνα της πολιτικής μας αγωνιστικότητας: θα μπορούμε ενσώματα και συλλογικά να βρισκόμαστε στους δρόμους για να αγωνιζόμαστε; Η’ θα χαθούμε στην εκούσια ψηφιακή μας απομόνωση, παραλυμένοι από τον φόβο ενός αόρατου εχθρού και ενός προστίμου που “βγάζει μάτια”;

Ολικοί Αρνητές Στράτευσης από Χανιά, Ηράκλειο, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γιάννινα

Δεκέμβρης 2020

Σήμερα το πρωί οι 2 σύντροφοί μας, που συνελήφθησαν για τις παρεμβάσεις στο γραφείο του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Κ. Γκιουλέκα, της 4^ης Υγειονομικής Περιφέρειας Θεσσαλονίκης και της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας, οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα. Από το πρωί μέλη της συλλογικότητάς μας αλλά και άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες βρέθηκαν στο πλευρό των συλληφθέντων παρά τα ελεγκτικά μέτρα και τις απαγορεύσεις με την αστυνομία να προχωρά σε συνεχείς ελέγχους μέσα και έξω από το μέγαρο, την προσαγωγή μιας συντρόφισσας μας και την επιβολή 4 διοικητικών προστίμων.

Οι κατηγορίες που βαραίνουν τους 2 συλληφθέντες είναι η απλή φθορά για τα γραφεία της Ν.Δ. και της Υγειονομικής Περιφέρειας, διακεκριμένη φθορά για τα γραφεία της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας, απείθεια λόγω άρνησης υποβολής σε δακτυλοσκοπικό και φωτογραφικό έλεγχο και 2 διοικητικά πρόστιμα για παραβίαση των περιοριστικών μέτρων λόγω Covid-19. Οι σύντροφοι παραπέμφτηκαν σε αυτόφωρο τριμελές πλημμελειοδικείο, όπου και πήραν αναβολή.

Το κράτος καταστέλλει με τον πιο ξεκάθαρο και ξεδιάντροπο τρόπο την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη, την ίδια στιγμή που αδιαφορεί πλήρως για τη λήψη ουσιαστικών μέτρων πρόληψης και αντιμετώπισης της πανδημίας. Και αυτό καταγράφηκε με τον πιο πρόδιλο τρόπο στις συνθήκες κράτησης και μεταγωγής των συντρόφων μας, μέσα στο δικαστικό μέγαρο. Ανάμεσα στους σημερινούς συλληφθέντες που οδηγήθηκαν στην αυτόφωρη διαδικασία, υπήρχε ένας κρατούμενος που αποτελούσε επιβεβαιωμένο κρούσμα Covid-19. Η κατάσταση που επικρατούσε ήταν η εξής: την ίδια στιγμή που η εισαγγελέας υπηρεσίας καθυστερούσε τη διαδικασία αρνούμενη να δεχθεί στο γραφείο της τον συγκεκριμένο κρατούμενο λόγω προστασίας της ατομικής της υγείας, ο ίδιος βρισκόταν με όλους τους υπόλοιπους που περίμεναν έξω από το γραφείο. Χωρίς καμία τήρηση αποστάσεων, περίθαλψης και φροντίδας (και όχι απλά απομόνωσης) του ίδιου. Παράλληλα οι μπάτσοι που φρουρούσαν τους συντρόφους μας αρκούνταν σε μια τυπική εικόνα τήρησης των μέτρων φορώντας απλά μάσκες, χωρίς να έχουν γάντια, να απολυμάνουν τις χειροπέδες και να κρατούν αποστάσεις μεταξύ τους αλλά και με τους υπόλοιπους κρατούμενους. Μπορεί οι 2 συντροφοί μας να μην ηρθαν σε επαφή με το κρούσμα, όμως δεν ίσχυε το ίδιο και με όλους τους αλλους κρατούμενους που τίθενται όλο αυτό το διάστημα σε διαρκή έκθεση. Προφανώς για τους μπάτσους και τους δικαστικούς, αποκλειστική ευθύνη τους ήταν η προστασία της εισαγγελέως και κανενός κρατούμενου.

Εμείς από την πλευρά μας θα μείνουνε αμετάκλητοι στις θέσεις μας υπερασπιζόμενοι τις επλογές αγώνα. Από την αρχή της πανδημίας δε βαδίσαμε ουδέποτε ως προς το τέλος, μα προς την αρχή μια νέας κανονικότητας οικονομικής μα πάνω από όλα κοινωνικής κρίσης. Δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνη της εκτεθειμένη και αβοήθητη μπροστά στην αδηφάγο κρατική και καπιταλιστική θανατοπολιτική. Χτίζουμε δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας για να στηρίξουμε τις κοινωνικές ανάγκες, σπάμε στην πράξη τις απαγορεύσεις και τον έλεγχο, δε σιωπούμε στο μονοπώλιο της κρατικής προπαγάνδας, δε λυγίζουμε παρά τη συνεχή καταστολή που βιώνουμε, είτε μέσα από την εκκένωση της κατάληψης μας είτε από τις συλλήψεις συντρόφων μας και μένουμε ενεργές για να αναδείξουμε τις πραγματικές ευθύνες και τους πραγματικούς ενόχους. Και δεν θα ξεχάσουμε όσους σκότωσε η κρατική αδιαφορία και πολιτική: τους νεκρούς κρατούμενους στις φυλακές, τις νεκρές μετανάστριες στα κέντρα κράτησης, τους νεκρούς εργάτες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς και όλους όσους άφησαν τη ζωή τους επειδή δε μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν σε αυτή συνθήκη. Μια συνθήκη που δημιούργησε το ίδιο το κράτος και ο καπιταλισμός, έτσι ώστε κάποιες από μας να μη χωράμε.

Η συλλογική σωτηρία των ζωών μας είναι η μόνη ατομική ευθύνη που έχουμε

Στον πόλεμο του κράτους και των αφεντικών απαντάμε με πόλεμο

Αν νομίζετε πως θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να βλέπουμε την κοινωνική βάση να θυσιάζεται για τη διάσωση των κερδών και των συμφερόντων σας, είστε γελασμένοι. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, το παραϊατρικό προσωπικό και κάθε εργαζόμενος στον κλάδο της υγείας δεν είναι αναλώσιμοι. Η προστασία της κοινωνικής βάσης απέναντι στην κρατική αδιαφορία είναι δική μας υπόθεση. Στηρίζουμε στην πράξη τους εργαζόμενους στον χώρο της υγείας, που δίνουν μάχη όλο αυτό το διάστημα, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση νομοθετεί με βάση το κρατικό και καπιταλιστικό συμφέρον, αντιμετωπίζοντάς τους ως απλή στατιστική.

Το απόγευμα της Τρίτης 1 Δεκέμβρη πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με μπογιές και τρικάκια

• στο γραφείο του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Κ. Γκιουλέκα που αποτελεί εκφραστή της κυβερνητικής θανατοπολιτικής με στόχο την νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού.
• στα γραφεία της 4^ης Υγειονομικής Περιφέρειας Θεσσαλονίκης που ευθύνοται για τις αυθαιρεσίες και τα ανύπαρκτα μέτρα πρόληψης και αντιμετώπισης της πανδημίας στον κλάδο της Υγείας με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις επιτάξεις υγειονομικού προσωπικού του ΕΣΥ με σκοπό την ενίσχυση των αναγκών ιδιωτικών κλινικών.
• στα γραφεία της Εθνικής Αρχής Διαφάνειας, τον θεσμικό συντελεστή που ξεπλένει το έγκλημα που συντελείται από την οικονομική πολιτική και τον καπιταλιστικό προσανατολισμό που αυτή έχει, την ίδια στιγμή που τα ταμεία του κράτους γεμίζουν απο την οικονομική καταστολή των εκμεταλλευόμενων μέσω των διοικητικών προστίμων.

Κατά τη διάρκεια των παρεμβάσεων 2 σύντροφοι μας έχουν συλληφθεί και κρατούνται στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης, ενώ θα οδηγηθούν αύριο το πρωί στον εισαγγελέα κατηγορούμενοι μέχρι στιγμής για φθορές και άρνηση υποβολής σε δακτυλοσκοπικό και φωτογραφικό έλεγχο (απείθεια). Κανένα χτύπημα δε θα σταθεί ικανό να ανακόψει τις κοινωνικές αντιστάσεις. Στεκόμαστε δίπλα στους συντρόφους μας και καλούμε την κοινωνική βάση να ορθώσει ένα μαχητικό ανάχωμα αντίστασης στην ταξική εκμετάλλευση και τη διαλογή της κυβερνητικής πολιτικής, ενάντια στον φόβο, τους αποκλεισμούς και τις απαγορεύσεις που επιβάλλει η κρατική τρομοκρατία.

Οι μέρες περνάνε και η κρατική διαχείριση της κατάστασης αφήνει πίσω της όλο και περισσότερα κενά. Η κρίση βαθαίνει και πλάι της μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς που έχουν πραγματική πρόσβαση στις κρατικές υπηρεσίες κοινωνικής μέριμνας κα σε αυτούς για τους οποίους εντείνεται ο αποκλεισμός. Βασικός υπεύθυνος είναι το ίδιο το κράτος ως μηχανισμός και όχι μεμονωμένα η διαχείριση. Θεσπίζει μέτρα και σταθμά αντιμετώπισης της κατάστασης που στοχεύουν στην προστασία των κρατικών και καπιταλιστικών συμφερόντων, θυσιάζοντας καθημερινά την κοινωνική βάση. Δεκάδες καταγγελίες δημοσιεύονται από γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, που στρέφουν τα πυρά τους ενάντια στον ΕΟΔΥ για τις κατάπτυστες οδηγίες που εκδίδει όλο αυτό το διάστημα, τόσο προς τους εργαζόμενους στον κλάδο της υγείας, όσο και προς την ίδια την κοινωνική βάση.

Οι εργαζόμενοι στον χώρο της υγείας μάχονται καθημερινά απέναντι στην διασπορά του ιού, χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα αυτοπροστασίας, έλλειψη που αντί να καλυφθεί (ενώ υπάρχει η δυνατότητα), θεσμοθετείται άλλοτε και ως ακίνδυνη. Εξαντλούνται καθημερινά με βάση τα ωράρια εργασίας και τις κενές θέσεις με το Υπουργείο, αντί να προβεί στις απαραίτητες προσλήψεις να νομοθετεί την άρση συμβάσεων, οδηγώντας εκατοντάδες εργαζόμενες σε απολύσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η επίκληση δεκάδων άλλων ακαδημαϊκών, επιστημόνων αλλά ακόμα και τελειόφοιτων της ιατρικής να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση του ιού (με δωρεάν διαγνωστικά τεστ, εξετάσεις, παροχή υπηρεσιών κτλ) για να στηρίξουν τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης, που αδυνατούσε οικονομικά να ανταπεξέλθει στη νοσηλεία. Όμως η κυβέρνηση που σκόπιμα εκφυλίζει το ΕΣΥ είχε έτοιμο το σχέδιο ενίσχυσης του ιδιωτικού τομέα, υπογράφοντας δεκάδες συμφωνίες με ιδιωτικές κλινικές και μεγαλοεπιχειρηματίες για να αυξήσει τα κέρδη στις τσέπες του κράτους και τον αφεντικών. Νοικιάζει ιδιωτικές κλινικές με διπλάσιο κόστος, ευαγγελιζόμενη ένα εικονικό καθεστώς επίταξης, στήνει μονοπώλια με φαρμακευτικές εταιρίες κτλ.

Ο εμπαιγμός και η υποκρισία της κρατικής διαχείρισης που υπογράφει συμβόλαια θανάτου για όλους και όλες εμάς που δεν έχουμε τη δυνατότητα, όχι μόνο να νοσηλευτούμε σε ιδιωτικές κλινικές αλλά απλά να διαθέσουμε και τα χρήματα για διαγνωστικά τεστ, βιοψίες και μέτρα αυτοπροστασίας, δεν έχει τελειωμό. Αντί να επιτάξει όλες τις ιδιωτικές κλινικές για τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης, η κυβέρνηση παραχωρεί κονδύλια εκατομμυρίων στις τσέπες των αφεντικών.

Όμως η διαχείριση στον κλάδο της υγείας είναι μια μικροκλίμακα της θανατοπολιτικής του ελληνικού κράτους. Έξω από εκεί υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που βιώνουν καθημερινά τον πραγματικό αποκλεισμό και τη συνθήκη διαλογής στην ασθένεια της κοινωνικής βάσης. Τα μέτρα προφύλαξης και αποσυμφόρησης αφήνουν έξω όλες τις εργαζόμενες που συνωστίζονται καθημερινά στα εργασιακά κάτεργα, την ίδια στιγμή που θεσμοθετείται η ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης με νέα εργασιακά νομοσχέδια που προσβάλλουν ακόμα και τα στοιχειώδη συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες. Το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο καταστρατηγεί και τα στοιχειώδη απεργιακά δικαιώματα, παρανομοποιώντας τους συνδικαλιστικούς αγώνες, κανονικοποιεί την απλήρωτη εργασία αυξάνοντας το ετήσιο πλαφόν στις υπερωρίες και επεκτείνει την κυριακάτικη εργασία σε ακόμα περισσότερους κλάδους.

Αφήνουν έξω όλους τους φυλακισμένους που στοιβάζονται στα κέντρα κράτησης και τις φυλακές,  πλήρους απουσίας υγειονομικής περίθαλψης, καθαριότητας και μέτρων αυτοπροστασίας, όπως και τις κρατούμενες στις αποθήκες ψυχών. Εκατοντάδες κρούσματα βλέπουν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες με τους πρώτους νεκρούς να καταγράφονται σε φυλακές όπως τους 2 πρόσφατους θανάτους στα Διαβατά, τον αναβρασμό που υπάρχει στις φυλακές Λάρισας αλλά και τη γενικευμένη θανατοπολιτική στα κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών. Όμως για το κράτος, πρόκειται για ανθρώπους β διαλογής. Όπως και για τους αστέγους, τους τοξικοεξαρτημένους και κάθε άλλη που έχει αφεθεί στην τύχη του όλο αυτό το διάστημα.

Εμείς από την πλευρά μας, γνωρίζοντας πως από την αρχή της πανδημίας δε βαδίσαμε ουδέποτε ως προς το τέλος, μα προς την αρχή μια νέας κανονικότητας οικονομικής μα πάνω από όλα κοινωνικής κρίσης, δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνη της εκτεθειμένη και αβοήθητη μπροστά στην αδηφάγο κρατική και καπιταλιστική θανατοπολιτική. Χτίζουμε δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας για να στηρίξουμε τις κοινωνικές ανάγκες, σπάμε στην πράξη τις απαγορεύσεις και τον έλεγχο, δε σιωπούμε στο μονοπώλιο της κρατικής προπαγάνδας, δε λυγίζουμε παρά τη συνεχή καταστολή που βιώνουμε, είτε μέσα από την εκκένωση της κατάληψης μας είτε από τις συλλήψεις συντρόφων μας και μένουμε ενεργές για να αναδείξουμε τις πραγματικές ευθύνες και τους πραγματικούς ενόχους. Και δεν θα ξεχάσουμε όσους σκότωσε η κρατική αδιαφορία και πολιτική: τους νεκρούς κρατούμενους στις φυλακές, τις νεκρές μετανάστριες στα κέντρα κράτησης και όλους όσους άφησαν τη ζωή τους επειδή δε μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν σε αυτή συνθήκη. Μια συνθήκη που δημιούργησε το ίδιο το κράτος και ο καπιταλισμός, έτσι ώστε κάποιες από μας να μη χωράμε.

Η συλλογική σωτηρία των ζωών μας είναι η μόνη ατομική ευθύνη που έχουμε

Στον πόλεμο του κράτους και των αφεντικών απαντάμε με πόλεμο

Κάτω τα ξερά σας από τους 2 συντρόφους μας

Το κράτος καταστέλλει την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη για να επιβάλλει τον καπιταλιστικό προσανατολισμό στη διαχείριση της πανδημίας. Τα μέτρα που λαμβάνει εντείνουν τους ταξικούς διαχωρισμούς και τον αποκλεισμό ολοένα και περισσότερων κομματιών της κοινωνικής βάσης. Οι φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ασφυκτιούν απο τον υπερπληθυσμό, οι εργαζόμενες εκτίθενται καθημερινά στις εγκληματικές (για τη συνθήκη που ζούμε) συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς (συνωστισμός στις βιομηχανικές μονάδες, κανένα μέτρο πρόληψης κ.α.), τα ποσοστά φτώχειας και εξαθλίωσης εκτοξεύονται καθημερινά ελλείψει κρατικής μέριμνας και πρόνοιας… Και όλα αυτά τη στιγμή που το ΕΣΥ σκόπιμα υποβαθμίζεται καθημερινά για την ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα.

Η ψήφιση του νέου αντεργατικού νομοσχεδίου αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της νεοφιλελεύθερης ανασυγκρότησης του κρατικού σχεδιασμού. Καταστρατηγεί και τα στοιχειώδη απεργιακά δικαιώματα, παρανομοποιώντας τους συνδικαλιστικούς αγώνες, κανονικοποιεί την απλήρωτη εργασία αυξάνοντας το ετήσιο πλαφόν στις υπερωρίες και επεκτείνει την κυριακάτικη εργασία σε ακόμα περισσότερους κλάδους.

Εκατοντάδες εργαζόμενες όλο αυτό το διάστημα έρχονται αντιμέτωπες με την εντατικοποίηση της ταξικής εκμετάλλευσης και την ελαστικοποίηση της εργασίας. Εργαζόμενες στον κλάδο της υγείας, της καθαριότητας, της βιομηχανικής παραγωγής, του επισιτισμού, των διανομών και του εμπορίου τροφίμων όλο αυτό το διάστημα εκτίθενται σε συνεχή υγειονομικό κίνδυνο, πολλές φορές χωρίς την παροχή και των στοιχειωδών μέτρων ατομικής προστασίας. Το κράτος και ο καπιταλισμός θέτουν ως άμεση προτεραιότητα το αλώβητο πέρασμα του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού μέσα από τη πανδημική κρίση, αδιαφορώντας για το κόστος που θα επιφέρει η επιλογή αυτή στις τάξεις των εκμεταλλευόμενων.

Στον αντίποδα τα αφεντικά συσπειρώνονται για να περιφράξουν τα οικονομικά και πολιτικά τους συμφέροντα. Στην πόλη μας, κάτω από τη δράκα του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, οι εκφραστές της ταξικής βίας απέναντι στην εκμεταλλευόμενη βάση, συγκροτούν ένα κοινό μπλόκ δυνάμεων για να περισώσουν τις επενδύσεις και τη παραγωγική δραστηριότητα των επιχειρήσεων τους. Θα αναφέρουμε ενδεικτικά πως πρόεδρος του ΕΒΕΘ αυτή τη στιγμή είναι ο Ιωάννης Μασούτης, ένας από τους πιο επιφανείς επιχειρηματίες και επενδυτές στη βόρεια Ελλάδα. Ο ίδιος διευθύνει 264 καταστήματα λιανικής πώλησης τροφίμων και ποτών, υφαρπάζοντας την εργατική δύναμη χιλιάδων εργαζόμενων που εξοντώνονται καθημερινά κάτω απόεντατικοποιημένους ρυθμούς εκμετάλλευσης με ανύπαρκτα μέτρα πρόληψης, μέριμνας και προστασίας. Ως συνέχεια των παρεμβάσεων κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης σε όσους εκτίθενται καθημερινά για τα κέρδη των αφεντικών, την Δευτέρα 30 Νοέμβρη πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με μπογιές και τρικάκια στο κτίριο του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Η μόνη ατομική ευθύνη που έχουμε, είναι η μαχητική υπεράσπιση της συλλογικής σωτηρίας των ζωών μας και η οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης στον κόσμο των αφεντικών. Στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις και τους αγώνες των εργαζομένων, ενισχύοντας στην πράξη τις αντιστάσεις τους,  γιατί η τρομοκρατία του κράτους και των αφεντικών σπάει στους δρόμους του αγώνα, της κοινωνικής συνείδησης και της ταξικής αλληλεγγύης.  

Άμεση λήψη μέτρων ουσίας για όλους

Πόλεμος σε κράτος και αφεντικά

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΧΑΡΕΣ ! ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Από την έναρξη της πανδημίας του COVID-19 η κρατική διαχείριση της κρίσης που επακολούθησε κινείται σε ένα πλαίσιο κατασταλτικό, απέναντι σε όσους επικρίνουν τα ελλιπή και σπασμωδικά μέτρα, και μείωσης του οικονομικού αντίκτυπου της κρίσης αυτής, βάζοντας την δημόσια υγεία σε δεύτερη μοίρα. Αυτό φάνηκε το καλοκαίρι με το άνοιγμα των συνόρων με ελλιπή μέτρα για την ικανοποίηση του τουρισμού αλλά φαίνεται και τώρα στον ορίζοντα μιας και, την στιγμή που επιδημιολόγοι αναφέρουν ότι άνοιγμα της αγοράς τα Χριστούγεννα θα φέρει 3ο κύμα κρουσμάτων σε ένα ήδη επιβαρυμένο σύστημα υγείας, η κυβέρνηση το προγραμματίζει αδιαπραγμάτευτα. Ουσιαστική ενίσχυση της υγείας δεν έχει υπάρξει, ο έλεγχος των μέτρων γίνεται σε ένα επίπεδο θεάματος από την κυβέρνηση, μιας και στις βιομηχανικές ζώνες δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Ακόμα και τώρα, τη στιγμή που το δημόσιο σύστημα υγείας έχει φτάσει στα όρια του, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αρνείται να κάνει ουσιαστικές κινήσεις ενίσχυσης του αλλά κινείται με ημίμετρα για την κάλυψη της εικόνας της στην κοινωνία.

Στο πλαίσιο αυτό, στις 5/11/2020 η κυβέρνηση ανακοίνωσε το κλείσιμο των γυμνασίων-λυκείων της χώρας. Την ίδια στιγμή νηπιαγωγεία και δημοτικά λειτουργούσαν κανονικά. Ο λόγος πίσω από αυτό απλός, αν τα έκλεινε και αυτά θα έπρεπε να φροντίσει για τους γονείς των παιδιών αυτών να μπορούν να βρίσκονται σπίτι και είτε να βγουν σε αναστολή είτε να δουλεύουν μέσω τηλεργασίας (κάτι που δεν είναι εφικτό για όλους), για να τα φροντίζουν λόγω της ηλικίας τους. Με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά αυτά συνωστίζονταν κανονικά, κάτι που δεν ενοχλούσε την κυβέρνηση καθώς διατυμπάνιζε με σιγουριά ότι τα στατιστικά μοντέλα επιβεβαίωναν πως ο ιός δεν μεταδίδεται εύκολα σε αυτή την ηλικιακή ομάδα. Ενώ λοιπόν στα σχολεία επικρατούσε αυτή η κατάσταση χωρίς κανένα πρόβλημα, έξω στην κοινωνία η αντιμετώπισή τους ήταν και είναι διαφορετική. Από την έναρξη του 2ου λοκντάουν προχώρησε στο σφράγισμα των παιδικών χαρών πανελλαδικά, στερώντας από τα παιδιά αυτά την οποιαδήποτε δυνατότητα εκτόνωσης, διασκέδασης και κοινωνικοποίησης, εκτός του σχολικού συγκροτήματος.

Ο λόγος; Γιατί εκεί θα κινδύνευαν οι γονείς τους να κολλήσουν από άλλους γονείς και άρα θα κινδύνευε η κυβέρνηση να χάσει εργατικό δυναμικό. Οι μαθητές, ήδη από την έναρξη της σχολικής χρονιάς, βγήκαν μπροστά και διεκδίκησαν μέσω καταλήψεων και πορειών τη λήψη μέτρων για την προστασία της υγείας τους εντός των σχολείων, γνωρίζοντας καλύτερα από οποιονδήποτε τεχνοκράτη τις ανάγκες τους. Κανένα από τα αιτήματα των μαθητών δεν έχει υλοποιηθεί μέχρι και σήμερα.

Στις 14/11 η κυβέρνηση έκλεισε και τα νηπιαγωγεία/δημοτικά. Δικαιολόγησε την κίνηση αυτή, μέσω των ανακοινώσεων της, όχι για να προστατέψει τα παιδιά αλλά γιατί οι μετακινήσεις των γονιών από και προς τα σχολεία αυξάναν τον κίνδυνο διάδοσης του ιού για τους ενήλικες, κάτι που ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να διαχειριστεί υγειονομικά. Έτσι τα παιδιά έχουν εγκλωβιστεί σπίτι, να παρακολουθούν τα μαθήματα τους από μια πλατφόρμα, που όχι μόνο δεν λειτουργεί αλλά δεν είναι προσβάσιμη για όλα λόγω οικονομικής κατάστασης. Βρίσκονται σε μια άτυπη απομόνωση και στερούνται τα πραγματικά ερεθίσματα που αποκτούν μέσω της τριβής, της γνωριμίας και του παιχνιδιού, που όλες θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια. Έτσι το πρωί του Σαββάτου 28 Νοέμβρη πήραμε την πρωτοβουλία να ανοίξουμε τις παιδικές χαρές που βρίσκονται στις γειτονιές της Άνω Πόλης σπάζοντας τα λουκέτα ενώ παράλληλα μοιράζαμε κείμενα σε μικρούς και και μεγάλους. Με χαρά είδαμε πως η κίνηση μας είχε κατευθείαν θετικό αντίκρισμα βλέποντας δεκάδες συνανθρώπους μας να ξαναπαίζουν όπως πρώτα, γι αυτό θα ακολουθήσουν και άλλες αντίστοιχες παρεμβάσεις σε άλλες γειτονιές που όμως πρέπει να είνα η αρχή για να αναλάβει και να αυτοοργανώσει ο καθένας τις ανάγκες του. Προφανώς και η πρότασή μας δεν είναι να στριμώχνονται όλα τα παιδιά σε μια μικρή παιδική χαρά. Με τα κατάλληλα μέτρα υγιεινής και αυτοοργάνωσης μεταξύ των ενηλίκων, όλα όμως είναι εφικτά. Πρέπει να πάρουμε επιτέλους τις ζωές στα δικά μας χέρια, πάντα με υπευθυνότητα και ωριμότητα, και να διεκδικήσουμε ξανά τα αυτονόητα που μας στερούν σιγά σιγά, πριν να είναι αργά.

Το κράτος καταστέλλει την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη για να επιβάλλει τον καπιταλιστικό προσανατολισμό στη διαχείριση της πανδημίας. Τα μέτρα που λαμβάνει εντείνουν τους ταξικούς διαχωρισμούς και τον αποκλεισμό ολοένα και περισσότερων κομματιών της κοινωνικής βάσης. Οι φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ασφυκτιούν απο τον υπερπληθυσμό, οι εργαζόμενες εκτίθενται καθημερινά στις εγκληματικές (για τη συνθήκη που ζούμε) συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς (συνωστισμός στις βιομηχανικές μονάδες, κανένα μέτρο πρόληψης κ.α.), τα ποσοστά φτώχειας και εξαθλίωσης εκτοξεύονται καθημερινά ελλείψει κρατικής μέριμνας και πρόνοιας… Και όλα αυτά τη στιγμή που το ΕΣΥ υποβαθμίζεται καθημερινά σκόπιμα για την ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα.

Εκατοντάδες εργαζόμενες όλο αυτό το διάστημα έρχονται αντιμέτωπες με την εντατικοποίηση της ταξικής εκμετάλλευσης και την ελαστικοποίηση της εργασίας. Εργαζόμενες στον κλάδο της υγείας, της καθαριότητας, της βιομηχανικής παραγωγής, του επισιτισμού, των διανομών και του εμπορίου τροφίμων όλο αυτό το διάστημα εκτίθενται σε συνεχή υγειονομικό κίνδυνο, πολλές φορές χωρίς την παροχή και των στοιχειωδών μέτρων ατομικής προστασίας. Το κράτος θέτει ως άμεση προτεραιότητα το αλώβητο πέρασμα του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού μέσα από τη πανδημική κρίση, αδιαφορώντας για το κόστος που θα επιφέρει η επιλογή αυτή στις τάξεις των εκμεταλλευόμενων.

Η ψήφιση του νέου αντεργατικού νομοσχεδίου αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της νεοφιλελεύθερης ανασυγκρότησης του κρατικού σχεδιασμού. Καταστρατηγεί και τα στοιχειώδη απεργιακά δικαιώματα, παρανομοποιώντας τους συνδικαλιστικούς αγώνες, κανονικοποιεί την απλήρωτη εργασία αυξάνοντας το ετήσιο πλαφόν στις υπερωρίες και επεκτείνει την κυριακάτικη εργασία σε ακόμα περισσότερους κλάδους.

Με σημείο αναφοράς τις απεργιακές κινητοποιήσεις της 26ης Νοέμβρη, πραγματοποιήσαμε όλες αυτές τις μέρες μια σειρά παρεμβάσεων κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης σε γειτονιές της πόλης και εργασιακούς χώρους με τρικάκια, πανό, στράτσα και αφίσες. Συγκεκριμένα πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις

• στη Βιομηχανική Περιοχή της Σίνδου ενάντια στο καθεστώς εξόντωσης των εργαζομένων στις βιομηχανίες παραγωγής, εκεί οπού οι λέξεις συνωστισμός και έλλειψη μέτρων αποτελούν κανόνα και όχι απαγόρευση. Όλοι μας θυμόμαστε το θάνατο εργαζομένου στο κάτεργο της HB Body από την αδιαφορία του αφεντικού της επιχείρησης.

• σε εργοτάξια του Μετρό, σε χώρους εργασίας και στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης ενάντια στις εργοδοτικές δολοφονίες και την εξόντωση των εργαζομένων, ενάντια στις απολύσεις προτάσσοντας την γενικευμένη απεργία και το μπλοκάρισμα της κίνησης του εμπορεύματος και της παραγωγής.

• σε τράπεζες, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, λαϊκές αγορές και γειτονιές προτάσσοντας τις αρνήσεις πληρωμών, τις αυτομειώσεις ενοικίων και τις καταλήψεις σπιτιών για την κάλυψη των στεγαστικών μας αναγκών αλλά και την εναντίωση στη συναίνεση στον γενικευμένο ελέγχο και την επιτήρηση των μετακινήσεών μας και της κυκλοφορίας προπαγανδίζοντας παράλληλα το Δίκτυο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας που στεγάζεται στον εκχ “Σχολείο για τη μάθηση της Ελευθερίας”.

• σε σούπερ μάρκετ για τη λήψη μέτρων και την αλληλεγγύη στις εργαζόμενες που όλο αυτό το διάστημα βρίσκονται σε συνεχή έκθεση και εξαντλητικά ωράρια, προτάσσοντας παράλληλα την οργάνωση συλλογικών απαλλοτριώσεων αγαθών και χρημάτων για την κάλυψη των αναγκών μας.

Η μόνη ατομική ευθύνη που έχουμε, είναι η μαχητική υπεράσπιση της συλλογικής σωτηρίας των ζωών μας και η οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης στον κόσμο των αφεντικών. Στηρίζουμε τις απεργιακές κνητοποιήσεις της 26ης Νοέμβρη γιατί η τρομοκρατία του κράτους και των αφεντικών σπάει στους δρόμους του αγώνα, της κοινωνικής συνείδησης και της ταξικής αλληλεγγύης.

Την Τρίτη 24 Νοέμβρη, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στη γειτονιά της Άνω Πόλης με κείμενα, αφίσες, σπρέι και τρικάκια, έπειτα από πληροφόρηση για νέα περιστατικά δηλητηρίασης ζώων στην οδό Θεοφίλου. Δεκάδες ζώα βρίσκουν φρικτό θάνατο από φόλες και η σιωπή σε αυτό το έγκλημα, είναι ωμή συνενοχή. Δεκάδες καταγγελίες για βασανισμένα και νεκρά ζώα φτάνουνε στα αυτιά μας. Η κακοποίησή τους δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους.

Τα σημεία στα οποία τοποθετήθηκαν φόλες δεν είναι καθόλου τυχαία. Μιλάμε για χώρους όπου καθημερινά είναι πεδία συνάντησης δεκάδων ζώων είτε κατοικίδιων, είτε αδέσποτων που φροντίζουν αρκετοί από μας. Και αυτό είναι ακόμα πιο προκλητικό και αηδιαστικό.

Μέσα στον καπιταλισμό, το έγκλημα απέναντι στον φυσικό κόσμο είναι διαρκές και αμετάκλητο. Δεν αρκεί που το περιβάλλον λεηλατείται και καταστρέφεται ολοκληρωτικά για να μετατραπεί σε αστικό τοπίο και πηγή κέρδους. Δεν αρκεί που εκατομμύρια ζώα εκτοπίζονται από τον φυσικό τους ορίζοντα, αμέτρητα εδάφη απαλλοτριώνονται από την μανία της ανάπτυξης και του καπιταλιστικού εξωρραϊσμού και τη θέση τους παίρνουν τσιμέντα και πολυκατοικίες, εργοστάσια και βιομηχανίες. Γιατί ακόμα και μέσα στο αστικό τοπίο κάποιοι φορείς ή ακόμα και μεμονωμένοι επιφανείς πολίτες φροντίζουν να «καθαρίσουν» κάθε ίχνος ζωής.

Αδέσποτα ζώα, τοξικοεξαρτημένοι, μετανάστ(ρι)ες, οροθετικές, άστεγοι, τρανς και ομοφυλόφιλοι, όλοι με τον τρόπο τους βρίσκονται στο περιθώριο/στόχαστρο της κανονικότητας. Μιας κανονικότητας που καταγγέλει τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται εκτός και αν στρέφεται απέναντι στο ίδιο της το περιθώριο.

Όσοι ονειρεύονται όμως μια πόλη καθαρή από τα παράσιτα του καπιταλισμού να είναι σίγουροι πως θα μας βρουν μπροστά τους. Μέχρι οι δρόμοι και οι πλατείες μας, τα σπίτια και τα στέκια μας, οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένες δομές να φιλοξενούν μια νέα συνθήκη ισότητας, αλληλεγγύης και αυτοδιάθεσης, θα αποτελούν καταφύγια για το κάθετι διαφορετικό μέσα στη θλίψη και την αποστείρωση του υπάρχοντος.

Ενημερώνουμε την γειτονιά για νέα περιστατικά δηλητηρίασης ζώων

Αντιστεκόμαστε ενεργά στην κακοποίηση και τις δολοφονίες

Η φόλα ειναι δολοφονία και η απάντησή μας απέναντι στους δολοφόνους αντίστοιχη

Τα κάτεργα του εγκλεισμού είναι ο καθρέφτης της Δημοκρατίας

Το κράτος καταστέλλει την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη για να επιβάλλει τον καπιταλιστικό προσανατολισμό στη διαχείριση της πανδημίας. Τα μέτρα που λαμβάνει εντείνουν τους ταξικούς διαχωρισμούς και τον αποκλεισμό ολοένα και περισσότερων κομματιών της κοινωνικής βάσης, τα ποσοστά φτώχειας και εξαθλίωσης εκτοξεύονται καθημερινά ελλείψει κρατικής μέριμνας και πρόνοιας, την ίδια στιγμή που το ΕΣΥ υποβαθμίζεται με ραγδαίους ρυθμούς σκόπιμα για την ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα. Η νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού από τα χέρια της δεξιάς κανονικοποιεί το καθεστώς εξαίρεσης κα αφανισμού ολόκληρων πληθυσμών. Μέρος αυτού του σχεδιασμού αφορά τον έγκλειστο πληθυσμό της κοινωνικής βάσης στα κάτεργα της Δημοκρατίας είτε αυτά είναι φυλακές είτε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στα σωφρονιστικά κάτεργα δεν είναι απλά ακραία. Οι σύγχρονες αποθήκες ψυχών και σωμάτων αποτελούν αυτή τη στιγμή μαζικούς τάφους μελλοθάνατων μέσα στην πανδημική κρίση. Την ίδια στιγμή που η κεντρική οδηγία ακόμα και από τα στόματα του ΕΟΔΥ αποδίδει κατά ένα μεγάλο μέρος στον υπερσυγκεντρωτισμό, την ταχεία διασπορά της νόσου. Ο κρατικός μηχανισμός δε λαμβάνει κανένα μέτρο πρόνοιας γα τους κρατούμενους στις φυλακές. Εντείνεται ο εγκλεισμός περιορίζοντας και τις λιγοστές ανάσες ελευθερίας, ενώ οι κρατούμενοι αποκόβονται από το φιλικό και συγγενικό τους περιβάλλον, στερούμενοι επισκεπτήρια και υλική ενίσχυση.

Εκατοντάδες είναι αυτή τη στιγμή τα κρούσματα στις ελληνικές φυλακές με τον πρώτο επίσημο θάνατο από την πανδημία να καταγράφεται στις φυλακές Διαβατών, όπου τις τελευταίες μέρες καταγράφηκαν 59 νέα κρούσματα σε έγκλειστους και 6 σε ανθρωποφύλακες (καθώς έχουν προηγηθεί και άλλοι το προηγούμενο διάστημα που επισήμως αποδόθηκαν σε άλλα αίτια). Στα Διαβατά οι ίδιοι οι κρατούμενοι καταγγέλουν πως βρίσκονται στοιβαγμένοι κατά 10 άτομα σε έναν θάλαμο 20 m2, χωρίς να περιορίζεται οι επαφή των ήδη θετικών κρουσματών με τους υπόλοιπους. Δεν υπάρχει καμία πρόσβαση και παροχή καθαριστικών (πόσο μάλλον προϊόντων ατομικής υγιεινής), οι κρατούμενοι δε μπορούν να πλύνουν τα ρούχα τους ούτε να κάνουν μπάνιο. Κοινώς μέσα σε μιά συνθήκη που ακόμα και το κράτος υπερτονίζει τους κανόνες ατομικής υγιεινής, οι κρατούμενοι στερούνται τα στοιχειώδη δικαιώματα πρόσβασης ακόμα και στην τυπική καθαριότητα.

Υπεύθυνη για την υπογραφή μαζικών συμβολαίων θανάτου σε όλους τους κρατούμενους είναι η Γενική Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής , Σοφία Νικολάου και όλο το συνάφι της που μέσα από την αδιαφορία τους και την επικοινωνιακή προπαγάνδα σχεδιάζουν τη μαζικότερη γενοκτονία κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές τις τελευταίες δεκαετίες. Για τη Νικολάου, που δε λογαριάζει τίποτα, η αποσυμφόρηση στις φυλακές θα έρθει μέσα από τους δεκάδες θανάτους κρατουμένων. Όλα αυτά ενώ τα μόνα μέτρα που έχουν παρθεί είναι ο εντεινόμενος εγκλεισμός, η κανονικοποίηση της τρομοκρατίας, οι μεταγωγές κρατουμένων σε φυλακές υψίστης ασφαλείας μακριά από το περιβάλλον τους όπως η πρόσφατη μεταγωγή του συντρόφου Κώστα Σακκά που πραγματοποιεί απεργία πείνας από τις 9 Νοέμβρη, τα νέα σωφρονιστικά νομοσχέδια που καταργούν κάθε ευεργετική διάταξη κα παρατείνουν την κράτηση. Την ίδια στιγμή η καταστολή εκτός των τειχών εντείνεται σε βαθμό που οι πόρτες των κάτεργων της Δημοκρατίας ανοίγουν διάπλατα για όλους μας με ακραίες πολιτικές και δικαστικές μεθοδεύσεις αλλά και νομικά άλματα.

Το πρωί του Σαββάτου 14 Νοέμβρη, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με μπογιές και τρικάκια στα γραφεία των Κτιριακών Υποδομών, τον κρατικό φορέα που μεταξύ άλλων έργων αναλαμβάνει την κατασκευή φυλακών στην ελληνική επικράτεια. Οι φυλακισμένοι αγωνιστές και αγωνίστριες είναι το άλλο μας μισό, που βρίσκεται αιχμάλωτο εντός των τειχών. Όσο το κράτος καταστέλλει την κοινωνική αλληλεγγύη (το μόνο μέσο που μπορεί να σπάσει τη σιωπή και την απομόνωση των φυλακισμένων) υπογράφει το δικό του συμβόλαιο θανάτου.

Κανένας έγκλειστος δεν είναι μόνος απέναντι στην κρατική θανατοπολιτική

Άμεση λήψη μέτρων για τις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Άμεση επιστροφή του συντρόφου απεργού πείνας Κώστα Σακκά στις φυλακές Κορυδαλλού

Το στοίχημα των εξεγέρσεων δεν είναι να αποτελέσουν κόσμημα στη βιτρίνα της ιστορίας αλλά επίκαιρο πρόταγμα στους αγώνες του σήμερα. Έτσι η κάθε στιγμή αγώνα ζωντανεύει για να μας θυμίζει την ευθύνη που έχουμε απέναντι στο παρόν. 47 χρόνια μετά την αιματοβαμμένη αντικρατική εξέγερση του Πολυτεχνείου, καλούμαστε όλοι και όλες να σπάσουμε τον φόβο και τον τρόμο της (Νέας) Δημοκρατίας.

Εδώ και μήνες γινόμαστε μάρτυρες της αμείωτης έντασης της κρατικής θανατοπολιτικής με αφορμή τη διαχείριση της πανδημικής κρίσης. Η πανδημία δεν υπήρξε ποτέ για το κράτος το πρόβλημα αλλά η λύση σε όλα τα επίπεδα. Ένα χρόνο πρίν, οι πρώτοι μήνες διακυβέρνησης της ΝΔ δώσαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το μήνυμα της νεοφιλελεύθερης ανασυγκρότησης του κρατικού μηχανισμού. Αρκεί να θυμηθούμε τις αντίστοιχες μέρες του πολυτεχνείου με το γενικό lock out των πανεπιστημίων, την κατάργηση του ασύλου και την εισβολή του στρατού κατοχής της δημοκρατίας μέσα στην ΑΣΣΟΕ, τους ξυλοδαρμούς, τις συλλήψεις και τους βασανισμούς φοιτητών και αλληλέγγυων, τις εκκενώσεις στεκιών και καταλήψεων εν όψει της πορείας και το διάχυτο κλίμα τρομοκρατίας. Από τότε ακολούθησε ένα κρεσέντο νεοφιλελεύθερης επίθεσης στις δομές και τον κόσμο του αγώνα με εκκενώσεις καταλήψεων και δομών αντίστασης καθώς και την κανονικοποίηση της αντιτρομοκρατίας, στον κόσμο της εργασίας με νομοσχέδια που άρουν ακόμα και τα βασικά συνδικαλιστικά δικαιώματα, στους μετανάστες που ζούν ένα ασταμάτητο κυνήγι μαγισσών, στους φυλακισμένους…

Και ενώ εντείνεται η κοινωνική δυσαρέσκια, η πανδημία εμφανίζεται την καλύτερη χρονική στιγμή για να εκτονώσει την ένταση και την κοινωνική πίεση χωρίς να αναστείλει την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Το κράτος καταστέλλει την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη για να επιβάλλει τον καπιταλιστικό προσανατολισμό στη διαχείριση της πανδημίας. Τα μέτρα που λαμβάνει εντείνουν τους ταξικούς διαχωρισμούς και τον αποκλεισμό ολοένα και περισσότερων κομματιών της κοινωνικής βάσης. Οι φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ασφυκτιούν απο τον υπερπληθυσμό, οι εργαζόμενες εκτίθενται καθημερινά στις εγκληματικές συνθήκες της μισθωτής σκλαβιάς (συνωστισμός στις βιομηχανικές μονάδες, κανένα μέτρο πρόληψης κ.α.), τα ποσοστά φτώχειας και εξαθλίωσης εκτοξεύονται καθημερινά ελλείψει κρατικής μέριμνας και πρόνοιας… Και όλα αυτά τη στιγμή που το ΕΣΥ υποβαθμίζεται σκόπιμα καθημερινά για την ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα.

Και αυτή η επίθεση θέλουν να μην έχει αντίλογο. Απαγορεύουν την κυκλοφορία και τις συναθροίσεις, ελέγχουν και καταγράφουν τις μετακινήσεις, απαγορευούν δημόσιες διαδηλώσεις σωματείων και συνδικαλιστικών φορέων σπέρνοντας τον φόβο για την καταστολή και την ποινικοποίηση των αντιστάσεων, χτυπούν βίαια συγκεντρώσεις και πορείες όσων σπάνε το μονοπώλειο της κρατικής και μιντιακής προπαγάνδας του νέου ολοκληρωτισμού. Επιβάλλουν την κοινωνική ειρήνη διεξάγωντας τον πιο αδυσώπητο πόλεμο.

Απέναντι στη σιωπή των κοινωνικών αντιστάσεων που επιχειρεί να επιβάλλει το κράτος, απαντάει εκκωφαντικά η ίδια η ιστορική αναγκαιότητα της κοινωνικής ανατροπής. Απέναντι στον διχασμό και τις διαιρέσεις που επιβάλλει ο καπιταλισμός, απαντάει η ενότητα της ταξικής συνείδησης. Απέναντι στην τρομοκρατία που σπέρνει η εξουσία τότε, τώρα και πάντα, οι εξεγέρσεις θα είναι παρούσες για να θυμίζουν πως τίποτα δεν κερδήθηκε με προσευχές.

Εξέγερση ενάντια στην κρατική θανατοπολιτική

17 Νοέμβρη 15:30 Πολυτεχνείο ΑΠΘ