Το τελευταίο διάστημα έρχονται στο φως όλο και περισσότερες καταγγελίες για περιστατικά σεξιστικής βίας-από λεκτικές παρενοχλήσεις μέχρι βιασμούς και γυναικοκτονίες. Αυτή η συνθήκη δεν είναι καινούρια καθώς η βία που δέχονται διάφορες κοινωνικές ομάδες είναι απότοκο της πατριαρχίας. Το μόνο που ίσως άλλαξε είναι πως τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες  γυναίκες, τρανς, γκέι κ.α. βρήκαν το θάρρος και τη δύναμη να σπάσουν τη σιωπή και να μιλήσουν για την καθημερινή βία που υπομένουν μέσα στην πατριαρχία.Να μετατρέψουν σε δημόσιο κατηγορώ, το προσωπικό τους βίωμα για να δώσουν δύναμη και σε άλλους που από φόβο ή ντροπή για τον κοινωνικό στιγματισμό δε μιλούν και υπομένουν σιωπηλά τα βασανιστήρια.

Ένα ακόμα δείγμα αυτής της συνθήκης αποτελεί το αφεντικό του μπαρ Silver Dollar στην οδό Εθνικής Αμύνης 19 στη Θεσσαλονίκη, Γιάννης Βραχνός. Αυτό το σκουπίδι έχει φτιάξει στην πιάτσα ένα πολύ επιφανές όνομα: σωστός οικογενειάρχης, πετυχημένος επιχειρηματίας (καθώς το μπάρ του είναι σήμα κατατεθέν της τοπικής ροκ σκηνής χρόνια τώρα), συμπαθής τυπάς που όποιος αράζει μαζί του περνάει ωραία. Για τις εργαζόμενες της επιχείρησής και τις πελάτισσες του όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Τις τελευταίες μέρες έρχονται στο φως καταγγελίες από γυναίκες που μιλούν για περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης του αφεντικού προς αυτές. Στην πραγματικότητα μετά την πρώτη καταγγελία (μέσα στην οποία αναφέρονται και ακόμα 2 επιβεβαιωμένα περιστατικά), άλλη μια μαρτυρία έρχεται να συμπληρώσει  αντίστοιχα βιώματα ώστε να σπάσει το καθεστώς αμφισβήτησης που επιδιώκει να στήσει ο Γ. Βραχνός. Οι γυναίκες αυτές μιλούν για μια συστηματική συμπεριφορά του αφεντικού που επιχειρούσε να τις ξεμοναχιάσει με πρόσχημα τη φιλική κουβέντα. Σε μια περίπτωση μάλιστα κλείδωσε μια γυναίκα μέσα στο μαγαζί με το πρόσχημα οτι «έτσι δε θα τους ενοχλήσει κανένας άλλος», εκτός βέβαια από τον ίδιο και την παραβιάσε σεξουαλικά.

Ο Βραχνός δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος που όχι μόνο παρενοχλεί σεξουαλικά γυναίκες αλλά πουλάει και υφάκι, καθώς σχολιάζοντας δημόσια την πρώτη καταγγελία σε βάρος του αναφέρει πως «…εκ μέρους της επιχείρησης, σας προτείνω να μας μηνυσετε αυριο κιολας». Αλλά ακόμα και η τακτική των θυτών είναι πάγια καθώς προσπαθούν να στρέψουν την ευθύνη απέναντι στις γυναίκες, βγάζοντάς τες απο συναινετικές εως και ψεύτρες. Τέλος εδώ έρχεται και η κοινωνική ευθύνη όλων μας που θέτουμε υπο αμφισβήτηση μια καταγγελία, αγνοώντας τη δύναμη που χρειάζεται μια γυναίκα για να αμυνθεί δημόσια της παραβίασής της, γνωρίζοντας εξ αρχής οτι θα στιγματιστεί. Έτσι και αλλιώς η θέση του Βραχνού ως εκφραστή της βίας είναι διττή- από τη βία που ασκεί ως αφεντικό μέσα στον καπιταλισμό μέχρι την βία που ασκεί  ως «γνήσιος Άντρας» μέσα στην πατριαρχία.

Η παραβίαση των ορίων που θέτει μια γυναίκα απέναντι σε σεξιστικες παρεμβατικες συμπεριφορές είναι μέρος μιας κλιμακούμενης συνθήκης που ξεκινάει από τα αηδιαστικά βλέμματα και τα «αστεία» σχολιάκια , τα σφυρίγματα και τα καθόλου αθώα «ψιτ» και καταλήγει στην πιο ακραία έκφανση της Αντρικής κυριαρχίας στα σώματα των γυναικών με μαζικούς βιασμούς και γυναικοκτονίες. Όλα αυτά γιατί ο γκόμενος δεν ανέχεται και πολλά για τις σεξουαλικές του επιδόσεις, γιατί ο σύζυγος δεν ανέχεται να μην τον ικανοποιεί η γυναίκα του όπως και όποτε αυτός γουστάρει, γιατί ο πατέρας δεν ανέχεται η κόρη του να τραβιέται με μετανάστη και χίλια δυο άλλα γιατί, τα οποία πηγάζουν μέσα από τη συνθήκη της πατριαρχίας.

Με αφορμή όλα αυτά τα περιστατικά σεξουαλικών παρενοχλήσεων που έρχονται να προστεθούν σε μια συνθήκη γενικευνένης πατριαρχικής βίας απέναντι σε κάθε τη «μη Αντρικό», πραγματοποιήσαμε το πρωί του Σαββάτου 12 Γενάρη, παρέμβαση αντιπληροφόρησης με σπρέι, κείμενα και αφίσσες (με τη φάτσα του αφεντικού) τόσο στο μαγαζί του Γ. Βραχνού όσο και στην ευρύτερη γειτονιά έτσι ώστε να γίνει γνωστό ποιός πραγματικά είναι αυτός ο «ωραίος τυπάς» που ξέρουν όλοι. Από τη στιγμή που τίθεται στη δημόσια σφαίρα τί πραγματικά συμβαίνει μέσα σε αυτό το μαγαζί όταν φεύγει ο κόσμος και κλείνουν οι πόρτες καλό είναι ο καθένας να έχει στο νου του πως όταν στηρίζει το Silver Dollar και κάθε άλλο τέτοιο μαγαζί, νομιμοποιεί κοινωνικά την κουλτούρα του βιασμού.

Δε θα αφήσουμε καμία γυναίκα μόνη της απέναντι στη σεξιστική βία όπως και κανένα περιστατικό αναπάντητο. Δε φτάνει που ζούμε καθημερινά τη βία της μισθωτής σκλαβιάς, δε θα ανεχόμαστε και τις σεξιστικές παραβιάσεις του κάθε μαλάκα αφεντικού.

Υγ: Μαζί με τις φωτογραφίες της παρέμβασης επισυνάπτουμε και τις δύο καταγγελίες σε βάρος του Γ. Βραχνού, από μια πρώην εργαζόμενη και μια πελάτισσα που μιλούν για τα περιστατικά που βίωσαν μέσα στο μαγαζί του. Τα περιστατικά αυτά δεν πρέπει να μένουν ούτε στην αφάνεια, ούτε στη λήθη.

Στις 16/12 πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η πρώτη ανοιχτή συνέλευση- συζήτηση για την μόλυνση της γειτονιάς του Κορδελιού από το διυλιστήριο των ΕΛΠΕ με την συμμετοχή 25-30 ατόμων. Μετά από την ανάγνωση της εισήγησης της Ανοιχτής συνέλευσης δυτικών συνοικιών ακολούθησε διάλογος και τοποθετήσεις για το πως συνεχίζουμε στον αγώνα αυτό. Αποφασίστηκε να δημιουργηθούν αρκετά προπαγανδιστικά πανό και να τοποθετηθούν σε διάφορα σημεία του Κορδελιού και πέριξ πράγμα το οποίο έγινε το Σάββατο παράλληλα με το μοίρασμα κειμένων στην λαϊκή στο πάρκο Σμύρνης. Ανταλλάχθηκαν αρκετές σκέψεις και προτάσεις για επόμενες δράσεις με στόχο την συσπείρωση των κατοίκων, και την ανάδειξη του ζητήματος. Τέλος αποφασίστηκε η συνέλευση αυτή να επαναληφθεί την Κυριακή 13/1 και πάλι σε χώρο στο Κορδελιό. 

Ο κοινός μας αγώνας τώρα ξεκινάει, μέχρι να φύγει και το τελευταίο φουγάρο από την πόλη.

Η ανάπτυξη δυναμικής από τους ίδιους τους κατοίκους που βιώνουν το πρόβλημα είναι ο μόνος πραγματικός παράγοντας που μπορεί να λειτουργήσει υπέρ αυτών.

Τι είναι πιό φρικαλαίο: ο θάνατος μέσα σε ένα κελί ή το κελί το ίδιο;

Πρίν από κάποιες βδομάδες ήρθε στην επιφάνεια (ακόμα) ένα περιστατικό που επισφραγίζει την αποτρόπαιη κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στα ζώα και τη φύση. Στο Αττικό Πάρκο εν ώρα λειτουργίας, μια αντιλόπη διέφυγε υπό τον έλεγχο του προσωπικού ασφαλείας και έπεσε με δύναμη πάνω στα τζάμια του κλουβιού 2 τζάγκουαρ, καταστρέφοντας το. Τα 2 τζάγκουαρ δεν κάναν τίποτε παραπάνω από το αυτονόητο: δραπέτευσαν, διεκδικώντας την ελευθερία τους. Έτσι και ενεργοποιήθηκε το ευρωπαϊκό πρωτόκολλο ασφάλειας κατά το οποίο για λόγους προστασίας του κοινού, δόθηκε η εντολή θανάτωσης των 2 αιλουροειδών. Γιατί όμως  προκαλεί τόσο σόκ η ίδια η δολοφονία των 2 ζώων και όχι ο θεσμοθετημένος αργός θάνατος μέσα από τη συνθήκη του εγκλεισμού, μια κοινωνικά νομιμοποιημένη συνθήκη για τις ανάγκες του ανθρωποκεντρικού θεάματος . Με άλλα λόγια γιατί το πρόβλημα είναι η δολοφονία των 2 τζάγκουαρ και όχι οι ίδιοι οι ζωολογικοί κήποι;

Οι ζωολογικοί κήποι θεωρούνται χώροι κοινωνικής αναψυχής και διασκέδασης. Εκατοντάδες άνθρωποι διαφόρων ηλικιών-κυρίως οικογένειες με μικρά παιδιά-επισκέπτονται καθημερινά τους ζωολογικούς κήπους και τα εθνικά πάρκα, για να χαζέψουν κάθε λογής –άγρια και μή- ζώα. Για να περάσουν την ώρα τους ευχάριστα, υποστηρίζοντας πολλές φορές την μεγαλύτερη αντίφαση ότι επιδιώκουν να έρθουν σε επαφή με τη φύση. Όμως αναρωτήθηκε ποτέ του κανείς, τί πραγματικά κρύβεται πίσω από αυτή τη συνθήκη; Εκατοντάδες ζώα ζούνε αιχμάλωτα μέσα στα κλουβιά του θεάματος, αφού έχουν απαχθεί από το φυσικό τους περιβάλλον. Αρπάζονται βίαια και καταδικάζονται σε μια «ζωή» στοιβαγμένη μέσα σε ένα κλουβί, μέχρι να πεθάνουν. Διαιωνίζουν την αιχμαλωσία τους, αφού αναπαράγονται μέσα στη φυλακή.

Όταν το συνηθισμένο βαφτίζεται ως φυσιολογικό

Στην πραγματικότητα, τα ζώα που βρίσκονται έγκλειστα μέσα σε ζωολογικούς κήπους, χάνουν την αυτονόητη ελευθερία τους και τα ένστικτά τους ενώ σε κάποιες περιπτώσεις βασανίζονται άγρια, για να αποκτήσουν ικανότητες που θα προσφέρουν επαρκές θέαμα για τις καταναλωτικές ανάγκες. Χάνουν την αίσθηση του χώρου και του χρόνου, αφού περιορίζεται ακόμα και η ίδια τους η κίνηση.

Αιχμάλωτες ζωές για το θέαμα του κοινού

Την ύπαρξη μόνο ζωολογικών κήπων τα τελευταία  60 χρόνια, την οφειλούμε καθαρά και μόνο στη συνθήκη του ανθρωποκεντρισμού και αυτό γιατί παλαιότερα η επιβολή της ανωτερότητας μεταξύ φύλων, τάξεων και πολιτισμών γέννησε και ανθρωπολογικούς κήπους, τις λεγόμενες «εθνολογικές εκθέσεις». Οι εθνολογικές εκθέσεις, ήταν μέρη όπου ο καθένας μπορούσε να δεί κλουβιά όχι με ζώα, αλλά ανθρώπους  που συμφώνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα θεωρούνταν πως έχουν «κατώτερα» πολιτισμικά, πολιτιστικά και εθνολογικά χαρακτηριστικά. Κλουβιά με ιθαγενείς, σιαμαίους, νάνους ή άλλους ανθρώπους με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που παρέκκλιναν από το κανονικό των υπολοίπων «πολιτισμένων ανθρώπων» και θα αποτελούσαν εν δυνάμει ενδιαφέρον ή εκκεντρικό θέαμα. Άλλες φορές τα εθνολογικά πάρκα ήταν αποτέλεσμα επίδειξης της αποικιοκρατικής στρατηγικής χωρών όπως η Γαλλία που έπειτα από τις εισβολές και λεηλασίες σε ιθαγενικούς πολιτισμούς όπως στη Μαδαγασκάρη, το Σουδάν, το Μαρόκο, την Τυνησία κ.α. δημιούργησε στο Παρίσι τον “Κήπο της τροπικής Αγρονομίας” όπου εκθέματα σε κλουβιά ήταν διάφοροι ιθαγενείς-λάφυρα ντυμένοι με παραδοσιακές ενδυμασίες.

Μόνιμες «εθνολογικές εκθέσεις» υπήρχαν στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Μιλάνο, τη Βαρσοβία, την Πράγα, τη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη και το Αμβούργο, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που τα σόου έκαναν περιοδεία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ενθουσιάζοντας το μεγαλύτερο μέρος των τοπικών κοινωνιών που έσπευδαν να δουν από κοντά τον τρόπο ζωής των «βάρβαρων» ιθαγενών.

Ο εγκλεισμός είναι βασανισμός και όποιος απολαμβάνει αυτή τη συνθήκη ως θέαμα, είναι  συνένοχος. Οι ίδιοι επιδιώκουμε όλο και περισσότερο να αποξενωθούμε από τη φύση και τα ζώα, αστικοποιώντας διαρκώς τις ζωές μας. Ως ανθρώπινο είδος (από τη στιγμή που όρισε την ύπαρξή και τις ανάγκες του ανώτερες από τις υπόλοιπες) ρημάζουμε διαρκώς τον πλατήτη για τις υπερανάγκες μας, αδιαφορώντας για τις ανάγκες των υπολοίπων. Σκοτώνουμε καθημερινά εκατομμύρια ζώα, για τροφή, ένδυση και αναψυχή. Αν αντιλαμβανόμασταν τα ζώα ισάξια με τους εαυτούς μας , μόνο τότε θα αντιλαμβανόμασταν την βιαιότητα της συνθήκης και το βάρος των ευθυνών μας .

Οι ζωολογικοί κήποι, εκθέτουν τον αργό θάνατο των ζώων.

Ανθρώπινη ή μή, η ζωή οφείλει να έχει την ίδια αξία.

Σήμερα το πρωί κατά τη διάρκεια της δίκης για την υπόθεση του Λάκου Καρατζά στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση αλληλεγγύης στον αναρχικό Μάριο Σεϊσίδη εν όψει της εκδίκασης του εφετείου του στις 20 Δεκέμβρη στην Αθήνα.

Τρομοκράτες και ληστές είναι τα κράτη,  οι τράπεζες και οι δικαστές

Στις 16 Γενάρη του 2006 απαλλοτριώνεται η ΕΤΕ στην οδό Σόλωνος στην Αθήνα. Ενώ οι 5 δράστες της ληστείας αποχωρούν χωρίς να δημιουργηθεί κάποια ένταση, ο φρουρός τους καταδιώκει καλώντας ταυτόχρονα τους μπάτσους να επέμβουν. Και ενώ το κέντρο είναι κατάμεστοαπό κόσμο, οι μπάτσοι ξεκινούν να καταδιώκουν τους ληστές πυροβολώντας αδιακρίτως μέσα στο πλήθος. Από τις σφαίρες των ένστολων δολοφόνων τραυματίζεται ένας λαχειοπώλης και ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης ο οποίος και συλλαμβάνεται.

Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης του συντρόφου ξεκινάει ένα ατελείωτο κυνήγι μαγισσών. Μέσα από τα τρομοδελτία ειδήσεων η αντιτρομοκρατική μιλάει για υπόγειες διασυνδέσεις ποινικών και πολιτικών φυσιογνωμιών και για ύπαρξη ενός περίφημου επαναστατικού ταμείου που τροφοδοτεί τις οργανώσεις ένοπλης πάλης. Μπαίνουν στο στόχαστρο οι προσωπικές και συντροφικές σχέσεις του Γιάννη και σύντομα δημιουργείται ο στόχος: η συμμορία των ληστών με τα μαύρα. Ο Γιάννης κατηγορείται για 7 ληστείες και 7 απόπειρες ανθρωποκτονίας ενώ εκδίδονται 3 εντάλματα σύλληψης για τους αναρχικούς συντρόφους Γρηγόρη Τσιρώνη, Σίμο και Μάριο Σεϊσίδη, οι οποίοι επιλέγουν από την πρώτη στιγμή τον δρόμο της φυγοδικίας.

Τα πρωτοσέλιδα των τρομοφυλλάδων μιλούν για αδίστακτους τρομοκράτες, εκατοντάδες χιλιάδες ευρό από απαλλοτριώσεις, αμέτρητες θυρίδες όπου οι σύντροφοι κρύβουν τα χρήματα, σχέσεις με ένοπλες οργανώσεις και επικείμενα χτυπήματα. Τα αποτελέσματα των ερευνών όμως οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Ουδέν ανεβρέθει. Για πάνω από 10 χρόνια, η αντιτρομοκρατική συνδέει τους φυγόδικους συντρόφους με κάθε περιστατικό απαλλοτρίωσης ή επιθέσεις επαναστατικής βίας.Οι σύντροφοι φτάνουν στο σημείο να επικηρυχθούν με 600.000 ευρό ώς στόχος υψίστης σημασίας τη στιγμή που τα πρόσωπά τους φιγουράρουν κάθε λιγο και λιγάκι στα παράθυρα των τηλεδικείων και των τρομοφυλλάδων. Ζητούμενο για την αντιτρομοκρατική ήταν από την πρώτη στιγμή να δημιουργηθεί το κλίμα που θα νομιμοποιούσε κοινωνικά κάθε κατασταλτική ενέργεια εναντίον τους, ακόμα και αν αυτό θα σήμαινε την ενδεχόμενη εκτέλεσή τους σε συμπλοκή.

Όπως και έγινε. Ο Σίμος Σεϊσίδης συλλαμβάνεται τραυματισμένος βαριά έπειτα από καταδίωξη και συμπλοκή με τους μπάτσους. Χρόνια αργότερα εντοπίζεται και ο Γρηγόρης Τσιρώνης όπου κατά τη διάρκεια επιχείρησης των ΕΚΑΜ συλλαμβάνεται μαζί με τον Σπύρο Χριστοδούλου.Μαζί τους όμως βρίσκεται και ο Σπύρος Δραβίλας, ο οποίος μποστά στην απειλή μιας ζωής φυλακισμένης επιλέγει τον θάνατο δίνοντας τέλος στη ζωή του.  Η υπόθεση της φυγοδικίας των υπόπτων σταματάει την 4^η Αυγούστου του 2016, όταν και συλλαμβάνεται έπειτα από καταδίωξη ο Μάριος Σεϊσίδης μαζί με τον σύντροφο Κώστα Σακκά.

Δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης

Τα σενάρια της αντιτρομοκρατικής όμως άρχισαν από πολύ νωρίς να καταρρέουν αποδεικνύοντας πως η συμμορία των ληστών με τα μαύρα δεν είναι τιποτε άλλο παρά ένα κακό αστυνομοδικαστικό κατασκεύασμα. Πρωτόδικα ο σύντροφος Γιάννης Δημητράκης καταδικάζεται για μία ληστεία, ενώ οι σύντροφοι Σίμος Σεϊσίδης και Γρηγόρης Τσιρώνης απαλλάσονται από την υπόθεση, που τους κράτησε όμηρους τόσα χρόνια. 12 χρόνια μετά από την έναρξη της υπόθεσης όμως ο σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση ομηρίας. Παρότι ουσιαστικά η ύπαρξη της συμμορίας έχει καταρρεύσει ο σύντροφος πρωτόδικα καταδικάστηκε σε 36 χρόνια για τη ληστεία στη Σόλωνος και 2 απόπειρες ανθρωποκτονίας, με μοναδικό στοιχείο πέραν των συντροφικών του σχέσεων με τους υπόλοιπους, την καταχώρηση στη δικογραφία, ενός εγγράφου πραγματογνωμοσύνης DNA των εργαστηρίων της αστυνομίας, τη τελευταία στιγμή.

Η υπόθεση της συμμορίας των ληστών με τα μαύρα άφησε πίσω της την ύπαρξη ενός εργαστηρίου κατασκευής ενόχων εδώ και 12 χρόνια. Οι σύντροφοί μας καταδιώχθηκαν, τραυματίστηκαν από τα πυρά των ένστολων δολοφόνων, σύρθηκαν φυλακισμένοι στα κάτεργα της δημοκρατίας, λοιδορήθηκαν σε φυλλάδες και πάνελ της αστικής πληροφόρησης όμως ούτε στιγμή δεν σκύψαν το κεφάλι και μαζί τους ούτε και εμείς. Η αλληλεγγύη μας έσπασε τους τοίχους του εγκλεισμού και τη μοναξιά της παρανομίας και ταξίδευε δίπλα τους κάθε στιγμή. Έμεινε ακόμη μια μάχη για να βαδίσουμε ξανά όλοι μας μαζί ελεύθερα. Στις 20 Δεκέμβρη, στο εφετείο Αθηνών θα διεξαχθεί η δίκη σε β΄ βαθμό του συντρόφου Μάριου Σεϊσίδη, οπου καλούμαστε από κοινού όλοι μαζί να δώσουμε μια μάχη για να αναστείλλουμε την ομηρία του και να καταρρίψουμε την εξωφρενική πρωτόδικη ποινή των 36 χρόνων.

Καμία δικαστική μεθόδευση δε θα μείνει αναπάντητη-Κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους

Άμεση απελευθέρωση του συντρόφου Μάριου Σεϊσίδη

Δίκη 20 Δεκέμβρη-εφετείο Αθηνών

Το Σάββατο 15 Δεκέβρη, 20 περίπου σύντροφοι και συντρόφισσες από τον ε.κ.χ. Σχολείο, την Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, την κατάληψηTerra Incognita, την ΕΣΕ Θεσσαλονίκης και τη συλλογικότητα αναρχικών απότα Ανατολικά πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στην λαϊκή της ξηροκρήνης κα ιστις γύρω περιοχές (εργατικές κατοικίες Ξηροκτίνης, Παναγία Φανερωμένη,12 Απόστολοι) με αφορμή τη δολοφονία του Petrit Zifle από φασίστα της χρυσής αυγής. Στην περιοχή αυτή υπάρχει μεγάλη κοινότητα μεταναστών/τριών η οποία πλήττεται ακόμα πιο άμεσα από την οξυνση του εθνικιστικού-φασιστικού παραληρήματος. Μοιράστηκαν πάνω από 800 κείμενα των ομάδων στα ελληνικά και στα αλβανικά καθώς και το κείμενο της Αντιρατσιστικής Ομάδας Αλβανών Μεταναστών στην Αθήνα, πιάστηκαν κουβέντες με κατοίκους, αναρτήθηκαν πανό και κολλήθηκαν αφίσες.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ

«Την βλέπεις αυτή, την έχω φάει…

Κολλητέ χθές βράδυ φόρτωσα…

Έλα ρε αυτή είναι παρτόλα…

Καλά ρε, ούτε να την πέφτουμε δε μπορούμε…

Δεν αντιστάθηκε…το ήθελε…

Είχα πιεί…δεν ήξερα τι έκανα…

Τα ήθελε και τα έπαθε…με τα ρούχα που φορούσε…

Δε θα μου πεί εμένα οτι δεν είμαι Άντρας…»

Ο βιασμός δεν είναι μια κακιά στιγμή. Είναι κομμάτι μιας συνολικής κουλτούρας που καλλιεργείται μέσα από τις κοινωνικές νόρμες και πειθαρχήσεις της πατριαρχίας. Είναι μια κλιμακούμενη συνθήκη που ξεκινάει από τα αηδιαστικά βλέμματα και τα «αστεία» σχολιάκια και καταλήγει στην πιο ακραία έκφανση της Αντρικής κυριαρχίας στα σώματα των γυναικών. Η 21χρονη Ελένη Τοπαλούδη βιάζεται και δολοφονείται από 2 Άντρες καθώς αρνείται να συνευρεθεί ερωτικά μαζί τους. Το «όχι» της δεν στάθηκε αρκετό απέναντι στην βία της πατριαρχίας. Η Ελένη, η Μαρία, η Σάρα, η Φατιμά, η Χαμπίμπα είναι όλες τους θύματα της κουλτουρας του βιασμού μέσα στη συνθήκη αυτή. Θύματα ομαδικών ή ατομικών βιασμών από συμφοιτητές, φίλους, εραστές, συζύγους, πατεράδες, πατριούς, νταβατζήδες, παπάδες, σωφρονιστικούς μα πάνω απ’ όλα Άντρες με το Α κεφαλαίο. Αυτή η συνθήκη που αφήνει πίσω της κακοποιημένες και νεκρές γυναίκες πρέπει να πεθάνει μια για πάντα. Να μην αφήσουμε καμία γυναίκα, μόνη απέναντι στη βία της πατριαρχίας. Να κάνουμε τις αρνήσεις μας όπλο, απέναντι στο σεξισμό και την έμφυλη βία.

25-11 | Λευκίμμη Κέρκυρας

Κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης για το μακεδονικό ζήτημα σε ένα καφενείο του χωριού Δραγωτίνα, ο φασίστας Δημήτρης  Κουρής ξεκινά να βρίζει όλους τους αλλοεθνής συγχωριανούς τους. Η λογομαχία κλιμακώνεται, όταν στη συζήτηση επεμβαίνει ο 63χρονος Petrit Zifle, που τολμάει να αντιπαρατεθεί στον μονόλογο μίσους του φασίστα Κουρή. Οι απειλές προσωποποιούνται προς τον 63χρονο, με τον φασίστα να αποχωρεί διαμηνύοντας ότι γι’ αυτόν ο καβγάς δεν έχει τελειώσει.

Λίγες ώρες αργότερα, ο Petrit πέφτει νεκρός με 3 σφαίρες από καραμπίνα, σε ενέδρα που του στήνει ο φασίστας Κουρής, ενώ το σώμα του πετιέται σε ένα χαντάκι ανάμεσα στα Δραγωτινά και τα Σπαρτερά Λευκίμμης. Το γεγονός αποκρύπτεται απροκάλυπτα από τη δημόσια σφαίρα μέχρι τη στιγμή που παίρνει θέση η πρωτοβουλία αγώνα και αλληλεγγύης Λευκίμμης, αναδεικνύοντας τη δολοφονία και τα ρατσιστικά κίνητρα πίσω από αυτή, απέναντι στην προσπάθεια των αρχών να την αποδώσουν σε προσωπικές διαφορές. Και αυτό γιατί ο Δ. Κουρής δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο: αποτελεί χρόνια τώρα δημόσιο εκφραστή της ναζιστικής προπαγάνδας μίσους της Χρυσής Αυγής, μή χάνοντας την ευκαιρία να συνοδεύει κλιμάκια πρωτοκλασσάτων στελεχών ώς συνοδός ασφαλείας στο νησί,  ενώ στις τελευταίες εκλογές κατέβηκε με τους σχηματισμούς της συγκεκριμένης νεοναζιστικής οργάνωσης ως εκλογικός αντιπρόσωπος.

Η δολοφονία του Petrit Zifle, έρχεται να προστεθεί σαν απλό στατιστικό σε δεκάδες ακόμη ρατσιστικές δολοφονίες και επιθέσεις από το ακροδεξιό παρακράτος. Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες ακραίων περιστατικών ρατσιστικής βίας: από πογκρόμ σε μετανάστες, lgbtqi άτομα και αντιφασίστες, φάλλαγες σύγχρονων ταγμάτων ασφαλείας σε πλατείες και λαϊκές αγορές, μέχρι επιθέσεις σε στέκια μεταναστών και κέντρα αγώνα. Όλα αυτά σε συνάρτηση με τη δημόσια πολιτική υπεράσπιση της ναζιστικής ρητορικής από τη Χρυσή Αυγή μέσα στο κοινοβούλιο, με αποκορύφωμα την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα το Σεπτέμβρη του 2015.

Όμως η βρωμιά και η δυσωδία του μίσους δεν κρύβεται στο ιδεολόγημα των υμνητών του αλλά στην απόπειρα κοινωνικής νομιμοποίησης των εγκλημάτων του, μέσα από τον εντεινόμενο κοινωνικό εκφασισμό. Έδω έρχεται να συμπληρώσει τις ψηφίδες του μίσους, ο ρόλος των εθνικιστικών συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία. Μέσα από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια, ο εθνικισμός βρίσκει ξανά υπόσταση στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, ανασυντάσεται και αποκτά χώρο και έρεισμα. Η πόλη μας έχει γίνει κεντρικό πεδίο εξέλιξης αυτής της στρατηγικής καθώς κάτω από το μανδύα δήθεν ακομμάτιστων & αχρωμάτιστων πατριωτών που απομονώνουν ακραία περιστατικά ακροδεξιάς έκφανσης ξεπήδησαν μέχρι στιγμής επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους όπως ο ΕΚΧ Σχολείο για τη μάθηση της Ελευθερίας και η κατάληψη 111 αλλά  και η κυριότερη κινηματική βολή με τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia, δεκάδες βεβηλώσεις μνημείων όπως αυτό του Ολοκαυτώματος, των εβραϊκών τάφων στο ΑΠΘ, ποκρόμ σε μετανάστες και επιθέσεις σε άτομα που οι ίδιοι πιθανολογούν οτί είναι αντιφασίστες.

Η θεσμοθετημένη συγκάλυψη της φασιστικής βίας είναι η επανάληψη του ίδιου εγκλήματος

Κεντρικό ρόλο στην κοινωνική νομιμοποίηση της φασιστικής βίας δε θα μπορούσε να έχει άλλος παρά τα ΜΜΕ. Η περίπτωση της δολοφονίας του Petrit Zifle κατέγραψε μια πρωτοφανή μεθοδευμένη συγκάλυψη όλο αυτό το διάστημα. Παράλληλα ξεδιπλώνεται και η στρατηγική απενοχοποίησης των εθνικιστικών συλλαλητηρίων: τη στιγμή που στα χέρια μας φτάνουν δεκάδες εικόνες  με ναζιστικούς χαιρετισμούς, φασιστική συνθηματολογία, εθνικιστικά σύμβολα (όπως η σημαία με τον στόχο), φασιστικές επιθέσεις και παραληρήματα μίσους για την πατριδολαγνεία, οι κονδυλοφόροι της εξουσίας μιλούν για ακίνδυνους πατριώτες, που δέχονται επιθέσεις από αντιεξουσιαστές επειδή έχουν μαζί τους την ελληνική σημαία. Από τα τηλεδικεία του Αλαφούζου που δουλεύουν ανοιχτά για τα συμφέροντα της δεξιάς μέχρι την λαϊκίστικη ρητορεία του νοικοκυραίου που ξερνάει κάθε Τατιάνα, όπου δε φτάνει η κρατική προπαγάνδα επιστρατεύεται το δαιμόνιο του δημοσιογράφου.

Ο εθνικισμός είναι ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία της εξουσίας για να διασπάσει τις δυνάμεις των εκμεταλλευόμενων. Και η εθνική ενότητα είναιν το εργαλείο ενίσχυσης του εθνικισμού. Σ΄ αυτήν την εθνική ταυτότητα που καλουμαστε λοιπόν να υπερασπιστουμε με τόσο πάθος, εμείς βλέπουμε και βιώνουμε την εκμετάλλευση και την καταπίεση σε πολλές και διάφορες μορφές καθημερινά για αυτό κι επιλέγουμε να ενισχύουμε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις στρέφοντας το μίσος μας απέναντι στον αποπροσανατολισμό που επιχειρείται με όχημα τον εθνικιστικό παροξυσμό και την πατριωτική ομοψυχία.  Ο δικός μας εχθρός βρίσκεται και μέσα από τα σύνορα.  Μιλάει μια και μόνο γλώσσα: τη γλώσσα της υποταγής και της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της μισαλλοδοξίας.

Απέναντι στην θεσμοθετημένη βία της εξουσίας που πηγάζει μέσα από το κράτος και την εκκλησία, μέσα από τον καπιταλισμό και την πατριαρχία, που στήνει πολέμους και εθνικές σφαγές για τα συμφέροντα των αφεντικών απαντάμε μαχητικά με την ανάδυση των συλλογικών μας αντιστάσεων σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας:σε σχολεία και σχολές, στους χώρους εργασίας, σε δρόμους και πλατείες, στις καθημερινές μας σχέσεις και χειρονομίες.

Ο διαρκής πόλεμος απέναντι στον εθνικισμό, είναι καθήκον απέναντι στα θύματα της φασιστικής βίας

Δεν ξεχνάμε – Δε συγχωρούμε το θάνατο του Petrit Zifle

Την Παρασκευή 14 Δεκέμβρη, ό Πρωθυπουργός Α. Τσίπρας και το επιτελείο του, έρχονται για ακόμη μια φορά στη Θεσσαλονίκη για να διαφημίσουν πολιτικά και οικονομικά τα οφέλη της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ο Κυβερνητικός θίασος συνεχίζει τις εμφανίσεις του μετά τη ΔΕΘ και τη σύνοδο των Βιομηχάνων μοιράζοντας νέες υποσχέσεις στους εκμεταλλευόμενους για φοροελαφρύνσεις, οικονομική ανάκαμψη, επιδόματα κτλ. Η συνταγή αυτή είναι παλιά, εμφανίζεται κυρίως κάθε 4 χρόνια (αν και τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται συντομότερα) και δεν είναι άλλη από την προεκλογική εκστρατεία. Μεγάλα λόγια και υποσχέσεις έρχονται να διαφοροποιήσουν την μια κυβέρνηση από την άλλη. Για μας τους εκμεταλλευόμενους η πραγματικότητα είναι διαφορετική και οι εναντιώσεις μέσα σε αυτή ίδιες, όπως ίδιες είναι και οι κυβερνήσεις όποιο χρώμα και αν έχουν.

• ενάντια στην καπιταλιστική ανάπτυξη

όλο και περισσότερες περιοχές στοχοποιούνται από το κράτος και το κεφάλαιο για νέα αναπτυξιακά έργα. Χιλιάδες εκτάσεις του φυσικού κόσμου λεηλατούνται και καταστρέφονται για τα κέρδη των αφεντικών την ίδια στιγμή που η ποιότητα ζωής των τοπικών κοινωνιών υποβαθμίζεται ολοένα και περισσότερο. Εξορύξεις, αιολικά και υδροηλεκτρικά πάρκα, ΧΥΤΑ είναι μέρος του εγκληματικού σχεδίου της ολοκληρωτικής καταστροφής της φύσης για τα συμφέροντα των ντόπιων και υπερεθνικών αφεντικών. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, η ενίσχυση των τοπικών αντιστάσεων ενάντια στην ανάπτυξη είναι μονόδρομος για να αναστείλουμε τη στρατηγική εκμετάλλευσης και λεηλασίας του φυσικού κόσμου.

• ενάντια στην πολεμική προετοιμασία του ελληνικού κράτους

παράλληλα με την ενεργειακή αναβάθμιση, το ελληνικό κράτος μέσα από το ΝΑΤΟ αναβαθμίζει τη στρατιωτική του υπεροχή στα βαλκάνια. Υπέρογκες δαπάνες για εξοπλιστικά συστήματα, δημιουργία νέων βάσεων με παράλληλη αναβάθμιση των ήδη υπάρχουσων. Νέες στρατιωτικές διευκολύνσεις και συμμαχικές κινήσεις για την περίφραξη των οικονομικών συμφερόντων του ΝΑΤΟ έρχονται να μετατρέψουν βήμα-βήμα τα βαλκάνια σε ένα μεγαστρατηγείο που θα ελέγχει την ενεργειακή και οικονομική κίνηση ως στρατηγικός πλέον κόμβος ένωσης της Ευρώπης με τη Μέση Ανατολή. Από την ολική άρνηση στις στρατιωτικές υπηρεσίες μέχρι την επίθεση στις δομές και την υπόσταση που έχει ο εθνικός στρατός να αγωνιστούμε για να αναστείλλουμε τις επιδιώξεις των κρατών που υπόσχονται νέες πολεμικές σφαγές για την προάσπιση των συμφερόντων τους.

• ενάντια στην ανάδυση των εθνικισμών

μέσα σε αυτό το κλίμα αναδύεται και η στρατηγική έντασης των εθνικισμών για το διχασμό των καταπιεσμένων. Οι φασίστες βγαίνουν ξανά στο προσκήνιο επιδιώκοντας να δημιουργήσουν κινήματα δρόμου μιλώντας για αλυτρωτισμούς και εθνική ομοψυχία, χωρίς την παραμικρή αναφορά στο ρόλο και την εμπλοκή της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στο μακεδονικό ζήτημα. Να τσακίσουμε τον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει, αντιμετωπίζοντας το πραγματικό διακύβευμα του μακεδονικού ζητήματος, που δεν είναι άλλο από την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ για την αναβάθμιση των συμφερόντων και της θέσης της στρατιωτικής συμμαχίας.

Να σταματήσουμε να ψάχνουμε την ευθύνη στις κυβερνήσεις και τη λύση στις εκλογές. Το σύνολο της ευθύνης ανήκει ολοκληρωτικά στον κρατισμό και η λύση είναι οι αδιαμεσολάβητοι αντιθεσμικοί αγώνες για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης και αυτοδιάθεσης. Την Παρασκευή 14 Δεκέμβρη στις 19:00 όλοι και όλες στην Καμάρα ενάντια στις εκλογικές αυταπάτες και τον κρατισμό. Ενάντια στην εκμετάλλευση, τον φασισμό και τους πολέμους που γεννά.

Αντικρατική Συγκέντρωση ενάντια στην ομιλία του Α. Τσίπρα

14 Δεκέμβρη 19:00, Καμάρα

Την Τρίτη 11-12 βρεθήκαμε στην κοινή πορεία που διοργάνωσε η Βιομέ και οι επιτροπές κατοίκων Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής ενάντια στις εξορύξεις με σκοπό την σύνδεση των αγώνων ενάντια στη λεηλασία της φύσης από τις εξορύξεις από την Ήπειρο ώς τη Χαλκιδική. Πέρα από τους ίδιους τους αγωνιστές από τη Βιομέ και τη Χαλκιδική, βρεθήκαμε με αγωνιστές και αγωνίστριες από την Κρήτη ενάντια στα αιολικά πάρκα, από τη Θεσπρωτία ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων και πολλούς άλλους.

Ακολουθεί το κείμενο για τις εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Ήπειρο και φωτογραφίες της παρέμβασης

Εν όψει της μαθητικής πορείας της 6ης Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκαν συντονισμένες παρεμβάσεις σε σχολεία της πόλης από συλλογικότητες με τρικάκια, σπρέι, κείμενα και στράτσα.

10 χρόνια μετά το θάνατο του Α. Γρηγορόπουλο, οι Δεκέμβρηδες επικαιροποιούν το πρόταγμα της σύγκρουσης με το κράτος και τις δυνάμεις καταστολής.