Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου, μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση, Θ.Χατζηαγγέλου για την απεργία πείνας μέχρι θανάτου των Τούρκων συντρόφων-ισσών

“Ο θάνατος αντέχεται με την τρελή ακλόνητη ελπίδα. Γιατί ζήτημα χρόνου είναι η πτώση του”.

Με αυτά τα λόγια ο Αισχύλος υμνεί την ωδή της ανυποταγής ενάντια στην τιμωρητική λύσσα της τυραννίας. Η εικόνα του Προμηθέα Δεσμώτη που στέκει αμετανόητος μπροστά στην εκδικητικότητα των θεών, είναι ο διαχρονικός φόβος των βαρβάρων που βλέπουν την αιχμαλωσία να στέκει αδύναμη μπροστά στο δίκιο της αυτοδιάθεσης και της αυταπάρνησης. Ο Προμηθέας στέκει μετέωρος και ασάλευτος ανάμεσα στο θάνατο και τη ζωή, αλυσοδεμένος και καρφωμένος με μία σιδερένια σφήνα στο στέρνο ενώ ένα όρνιο κατατρώει κάθε μέρα τα σπλάχνα του. Στέκει αλύγιστος βιώνοντας το ίδιο ανεκπλήρωτο μαρτύριο προξενώντας το φόβο στον δεσμοφύλακά του, που μαρτυρά πως ο ίδιος είναι ικανός να δραπετεύσει ακόμα και από το ίδιο του το σώμα.

Αν ο Αισχύλος σήμερα αναζητούσε σύγχρονες απεικονίσεις του έργου του, θα έγραφε για τους Τούρκους συντρόφους και συντρόφισσές μας. Για εκείνα τα αλύγιστα αστέρια του λαϊκού επαναστατικού κινήματος της γειτονικής χώρας, που δεκαετίες τώρα έχουν κάνει τέχνη τη ζωή υπερνικώντας το θάνατο του φασισμού και του ιμπεριαλισμού της δικτατορικής κατοχής. Προσωπικότητες ανυπότακτες που υφαίνουν, με το κόκκινο νήμα, το πέπλο της αντίστασης που θα καλύψει μια για πάντα τη δυστυχία και την εκμετάλλευση του λαού τους.

Μέσα στα κάτεργα του φασισμού το νήμα της αντίστασης κρατούν αυτή τη στιγμή οι επαναστάτες κρατούμενοι Sibel Balac, Gokhan Yildirim και Ileri Kizilaltun που πραγματοποιούν απεργία πείνας μέχρι θανάτου ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης και τις πειθαρχικές διώξεις των πολιτικών κρατουμένων, τις απαγορεύσεις και τον περιορισμό της επικοινωνίας, τις στημένες δίκες με τη χρήση μυστικών μαρτύρων και πρακτόρων, καθώς και την αποφυλάκιση αρρώστων κρατουμένων, όπως ο καρκινοπαθής αγωνιστής Ali Osman Kose που παραμένει αιχμάλωτος εδώ και 34 χρόνια.

Η επαναστάτρια Sibel Balac είναι δασκάλα που απολύθηκε από το φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν με τη χρήση των διαταγμάτων έκτακτης ανάγκης. Συνελήφθη στις 10 Δεκέμβρη του 2018 και καταδικάστηκε σε 8 χρόνια και 1,5 μήνα για συμμετοχή σε διαδηλώσεις ενώ η φυλάκισή της στηρίχθηκε σε πλαστά έγγραφα και μυστικούς μάρτυρες λόγω της αδιάλλακτης στάσης της μπροστά στο 28ο Ανώτατο Ποινικό Δικαστήριο Άγκυρας.

Ο επαναστάτης Gokhan Yildirim βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την προστασία και την περιφρούρηση των κόκκινων συνοικιών της Κωνσταντινούπολης από τις ναρκομαφίες και τη διαφθορά. Οι Τούρκοι σύντροφοι και συντρόφισσες δίνουν για δεκαετίες έναν αιματηρό ριζοσπαστικό αγώνα ενάντια στους ναρκοδιακινητές που συνεργάζονται επίσημα με τους φασίστες του ΑΚΡ για να σπείρουν την παρακμή και τη διαφθορά μέσα στις αγωνιζόμενες κοινότητες των τουρκικών μητροπόλεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση του συντρόφου Gokhan, που ο ίδιος καταδικάστηκε σε 46 χρόνια φυλάκιση με βάση τους νόμους περί “τρομοκρατίας”, την ίδια στιγμή που οι ναρκομαφιόζοι που εμπλέκονται στην υπόθεση αφέθηκαν ελεύθεροι δύο μήνες μετά. Η σύμφυση της νόμιμης καπιταλιστικής διάρθρωσης με τη συγκροτημένη μαύρη παραοικονομία είναι δεδομένη και αναπόσπαστη και εξυπηρετεί όχι μόνο οικονομικές τρύπες αλλά κυρίως πολιτικές. Οι φυλακισμένοι επαναστάτες συνεχίζουν τον επιτακτικό αγώνα ενάντια στα ναρκωτικά με ένα από τα κεντρικά αιτήματα των απεργών να είναι η παύση των διώξεων όσων αγωνίζονται ενάντια στις ναρκομαφίες και η διακοπή της συνεργασίας του κράτους με τους βαρόνους των ναρκωτικών. Οι επαναστάτες αγωνίζονται ενάντια στη μεθοδευμένη διακίνηση του θανάτου για να υπερασπιστου΄ν στην πράξη τους νεκρούς αυτού του πολέμου, όπως ο 25χρονος αγωνιστής του Λαϊκού Μετώπου Hasan Ferit Gedik που εκτελέστηκε το 2013 από ναρκομαφιόζους στο μέτωπο αντίστασης ενάντια στη διαφθορά και την παρακμή.

Στη μάχη για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία μπαίνει πλέον και ο επαναστάτης Ileri Kizilaltun που βρίσκεται φυλακισμένος εδώ και 10 μήνες με βάση τις καταθέσεις ενός ψευδομάρτυρα.

Το μόνο που έχει να επιδείξει αυτή τη στιγμή ο φασισμός του Ερντογάν είναι η συστηματική τρομοκρατία μέσω της μηδενικής ανοχής και η κλιμακούμενη γεωπολιτική ένταση. Η ενίσχυση της εξοπλιστικής δραστηριότητας, ο διάλογος για τα πυρηνικά με τη Ρωσία, η από κοινού με το ελληνικό κράτος προσυμφωνημένη αντιμεταναστευτική πολιτική, οι προκλήσεις στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο έχουν διττό χαρακτήρα: η Τουρκία αποζητά ισορροπίες με τη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία και τις δυνάμεις του αντίπαλου δέους, εμφανιζόμενη ωε ρυθμιστής συσχετισμών ισχύος στη σφαίρα του ενεργειακού ιμπεριαλισμού, την ίδια στιγμή που σπέρνει το φόβο και την τρομοκρατία στον εσωτερικό εχθρό.

Αν είναι κάτι που χαρακτηρίζει το λαϊκό επαναστασικό κίνημα στη γειτονική χώρα, είναι η πολιτική και τακτική συνέπεια στον ταξικό πόλεμο. Και οι φυλακισμένοι επαναστάτες δεν θυμίζουν σε τίποτα αφοπλισμένες δυνάμεις. Παρά τα δεσμά της αιχμαλωσίας βρίσκονται αλύγιστοι, στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στην αυταρχικότητα του φασισμού και του ιμπεριαλισμού. Το απολυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν υπογράφει τη θανατική ποινή των απεργών πείνας Sibel Balac και Gokhan Yildirim, αρνούμενο να δικαιώσει τον αγώνα τους. Όμως στο δικό μας δρόμο, ο θάνατος δεν έχει πλέον εξουσία. Με λέξεις όπως ο σεβασμός και η εκτίμηση να στέκουν φτωχές για να περιγράψουν το μεγαλείο της αντίστασης των συντρόφων και των συντροφισσών μας, κρατάμε σαν αντίποινα τα τελευταία λόγια πριν την πτώση της τυραννίας.

“Εδώ τελειώνει ο Λόγος
κι αρχίζει η βία.
Τρέμει η γη
πονούν τα σπλάχνα της.
Βογκάει βαθιά και σκοτεινά.
Πύρινη λαίλαπα ξεχύνεται στη γη
μάστιγα η σκόνη,
λύσσα εμφύλια τρελαίνει τους ανέμους
κι η θάλασσα ζητάει ν’ αφανίσει τον ουρανό”.

Μαζί μέχρι το τέλος.

Νίκη στην απεργία πείνας των επαναστατών συντρόφων Sibel Balac, Gokhan Yildirim, Ileri Kizilaltan. Άμεση απελευθέρωση του Ali Osman Kose.

Δεν ξεχνάμε τους μάρτυρες της κόκκινης αντίστασης που πότισαν με το αίμα τους τον ανθό της ελευθερίας.

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, Φυλακές Κορυδαλλού
24/8/2022

Γράμμα του αναρχικού αιχμαλώτου, μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση, Θάνου Χατζηαγγέλου προς τους αναρχικούς αιχμαλώτους Monica Caballero και Francisco Solar, με αφορμή τη διεθνή εβδομάδα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αναρχικούς.

Σύντροφοι Monica και Francisco,

Αυτές οι λέξεις ταξιδεύουν στο πλευρό σας από ένα κελί πολύ μακριά από τα δικά σας. Κουβαλούν μαζί τους τις ίδιες συνένοχες σκέψεις που συνθλίβουν σύνορα και τείχη. Την ίδια επιμονή και ανυπομονησία για την επιστροφή στα μονοπάτια της φωτιάς. Οι σκέψεις αυτές δεν πεθαίνουν καθημερινά στα κάγκελα και τις ένστολες φιγούρες που μας χωρίζουν. Παραμένουν ζωντανές συντροφεύοντας την ίδια αναγκαιότητα για ακόμη ένα συνεκτικό σχέδιο που θα παραδώσει στη φωτιά και το μπαρούτι την τάξη και την ασφάλεια αυτού του γερασμένου κόσμου.

Μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερα κομμάτια του ουρανού χαρίζονται στο ατσάλινο πλέγμα. Και ένα ερώτημα βασανίζει το κεφάλι μου όλο και πιο πολύ: είναι το μπετό που ψηλώνει ή μήπως σκύβει το κεφάλι ολοένα και πιο χαμηλά; Έρχεται όμως η ίδια η ζωή να απαντήσει. Η φυλακή δεν θα μας νικήσει σύντροφοι. Γιατί παραμένουμε με την ίδια περηφάνια ταγμένοι ολόψυχα στον ορίζοντα της ανατροπής.

Νέοι σχηματισμοί άμεσης δράσης συγκροτούνται στα εδάφη που μέχρι πρότινος δηλώναμε αμετάκλητα παρόντες. Νέα σχέδια επίθεσης παίρνουν σάρκα και οστά, ταξιδεύοντας σε όλα τα μητροπολιτικά κέντρα την εκκωφαντική αναγκαιότητα της επίθεσης στους εκφραστές της βίας και της εκμετάλλευσης των καταπιεσμένων.

Ταξιδεύοντας στο σήμερα, τα λόγια των Ιταλών ανταρτών της ένοπλης αυτονομίας είναι αναγκαίο να θυμίσουμε στους τυράννους μας πως η αβεβαιότητα είναι το πιο δυσβάσταχτο πράγμα. Όσα χρόνια αιχμαλωσίας και αν περάσουν θα παραμείνουμε αμετάκλητα ταγμένοι στη φλέβα της αποτύπωσης της θεωρίας μέσα από την πράξη, περήφανα υπερασπιζόμενοι τον αναρχικό ανταρτοπόλεμο. Είμαστε οι κρίκοι στη συνοχή του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος της ανυποταξίας, της ρήξης και της ανατροπής. Δεν θα μας λυγίσει ο εγκλεισμός ούτε στιγμή. Γιατί η θέληση και η αναγκαιότητα μπροστά στην αιχμαλωσία είναι σαν τους δείκτες του ρολογιού: όσο ο χρόνος προσπαθεί μάταια να τις διαιρέσει, αυτές διανύουν τις ατομικές επαναστατικές διαδρομές αρχίζοντας και τελειώνοντας πάντα στο ίδιο σημείο.

Σας στέλνω την ολόφωτη συνενοχή μου κρατώντας την ανάσα μου για τις εχθροπραξίες που έπονται. Όλη μας η δύναμη στην έγκλειστη διεθνή κοινότητα του αναρχικού ανταρτοπόλεμου και μια υψωμένη γροθιά σε κάθε μαχόμενη πρωτοβουλία που επιμένει να συγκρούεται ολομέτωπα με την τάξη αυτού του κόσμου.

Άμεση απελευθέρωση του συντρόφου Marcelo Vilarroel Sepulveda
Δεν ξεχνάμε τους απανταχού επαναστάτες που τίμησαν με τη ζωή τους τα αναχώματα της προλεταριακής βίας

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
18/8/2022

T.Chatziaggelou|A message of resistance to comrades Monica Caballero and Francisco Solar

Letter of the anarchist prisoner Thanos Chatziaggelou to the anarchist prisoner Monica Caballero and Francisco Solar, regarding the international week of solidarity to anarchist prisoners.

These words travelled by your side from a cell very far from yours. They carry with them, the identically guilty thoughts that crush borders and walls. They carry the same persistence and impatience for the return to the paths of fire. Those thoughts don’t die daily on the iron bars and uninformed figures that separate us. They remain alive accompanying the same necessity for one more consensual plan that will surrender to the fire and gunpower the order and safety of this old world.

Day by day more and more parts of the sky are given away to the iron bars. And there is one question torturing my head more and more: is it the concrete that grows higher or is it maybe the head lowering? However, life itself answers this question. Prisons will not crush us comrades. Because we remain with the same pride wholeheartedly fighting to overcome power.

New formulations of direct action are coming together in territories where until recently we were stating irrevocably present. New plans of attack are being realised, travelling to all metropolitan centres and spreading the necessity to attack the carriers of violence and the exploration of the oppression (ones).

Travelling into the present, the words of the Italian autonomous guerillas offer it is of great importance to remind our tyrants that uncertainty is the most unbearable state. No matter how many years of captivity go by we will wholeheartedly remain faithful to the nucleus of turning theory into action proudly defending the anarchist guerilla warfare. We are the parts currently connecting the past, the present and the future of insubordination, rupture and subversion. Inprisonment will not bend us even for a moment. Because willingness and the necessity against captivity are like the pointers of clock: while time is pointlessly trying to divide them, they cross their revolutionary paths by starting and ending at the exact same point.

I am sending you my bright guilt holding my breath for the next acts against the people of power. All of our strength to the international imprisoned community of anarchist guerilla warfare and a raised fist to every struggling initiative that insists on against the order of this world.

Direct liberation of the comrade Marcelo Villarroel Sepulveda
We don’t forget the omnipresent revolutionaries that honoured with their lives the barracks of proletarian violence

Thanos Chatziaggelou, captive member of the Organization Anarchist Action
D’ Wing, Korydallos Prison
18/8/22

Πολιτική τοποθέτηση του αναρχικού αιχμαλώτου Θ. Χατζηαγγέλου για τα 2 χρόνια από τα γεγονότα που σημάδεψαν την κρατική δολοφονία του συντρόφου Βασίλη Μάγγου.

Υπάρχουν μέρες που μυρίζουν θάνατο. Σημεία αναφοράς μέσα στο χρόνο που έχουν αποτυπωθεί με κηλίδες αίματος για να μνημονεύουν τη θλίψη και την απώλεια, μα πάνω απ’όλα το ιστορικό χρέος που επιφορτίζει τον καθένα και την καθεμία για να δικαιώσει το χαμό. Οι μικρές και μεγάλες διαδρομές ταξιδεύουν μέσα στο χρόνο από τα λόγια και τα έργα της συλλογικής κοινότητας αντίστασης. Βρίσκουν τη δική τους ξεχωριστή θέση στην αντρεπτική μνήμη και μέσα από τα μονοπάτια του επαναστατικού αγώνα περνούν στην αθανασία.

2 χρόνια πριν, ο σύντροφος Βασίλης Μάγγος έχασε τη μάχη με τη ζωή. Την τελευταία μάχη στην οποία δήλωσε παρών. Έχασε, όμως δεν νικήθηκε, γιατί ταξιδεύει κάθε στγμή σαν ιαχή πολέμου σε κάθε εχθροπραξία. Με τις ιδιαιτερότητες και τις αντιφάσεις που κουβαλάει ο καθένας μας, ο Βασίλης ήταν μία αμόλυντη καρδιά ταγμένη από νωρίς στα μέτωπα αντίστασης. Ο βασανισμός του στις 14 Ιούνη του 2020 από την ένστολη μαφία του Μπέου έξω από τα δικαστήρια του Βόλου ήταν κάτι που σημάδεψε ανεξίτηλα τη ψυχολογία του, οδηγώντας τον στην κατάρρευση και το θάνατο ένα μήνα μετά. Ένας θάνατος που από μόνος του δεν στάθηκε αρκετός, με τους έμμισθους δολοφόνους του Χρυσοχοίδη να απαγάγουν το νεκρό σώμα του συντρόφου βεβηλώνοντάς το από την Ιατροδικαστική Υπηρεσία Λάρισας στη Θεσσαλονίκη για να διενεργηθεί κρυφή νεκροτομή ερήμην του συγγενικού του περιβάλλοντος.

Για όποιον επέλεξε έστω και λιγοστές φορές τα μονοπάτια της τοπικής αντίστασης στην πόλη του Βόλου, ο σύντροφος Βασίλης ήταν μία εκρηκτική φυσιογνωμία που σίγουρα στάθηκε στο πλάι του. Παρών σε μαθητικούς και φοιτητικούς αγώνες, στα αντιφασιστικά αναχώματα, στην εξέγερση του Δεκέμβρη, στο κίνημα υπεράσπισης των καταλήψεων, στις πορείες αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές, στους αγώνες ενάντια στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις, στο τοπικό κίνημα αυτοδιάθεσης των Σταγιατών, σε κάθε κοινωνικό και ταξικό φραγμό μιας κοινωνίας που αργοπεθαίνει καθημερινά από τον βραχνά της τοπικής μαφίας που παρασιτεί στη δημοτική αυτοδιοίκηση. Για τον Βασίλη ακατόρθωτο και αδιανόητο δεν ήταν ο αγώνας ενάντια στην τυραννία αλλά η αδιαφορία και η παραίτηση. Ακατόρθωτο ήταν να βλέπει σβάστικες και σύμβολα μίσους στους τοίχους και να μην κάνει τίποτα. Ακατόρθωτο ήταν να διαπραγματεύεται επί χρήμασι ακόμα και τον αέρα που αναπνέει, επειδή οι μεγαλοπαράγοντες αυτής της πόλης αποφασίζουν να θάψουν μια ολόκληρη κοινωνία κάτω από την τέφρα του προσωπικού τους κέρδους.

Δύο χρόνια πίσω με τον σύντροφο Βασίλη βρεθήκαμε ακόμη μία φορά να μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες. Δίπλα δίπλα στη μεγάλη πορεία ενάντια στη δημιουργία μονάδας παραγωγής και καύσης SRF-RDF, που οδήγησε στην πολιορκία του κάτεργου της ΑΓΕΤ-La Farge από εκατοντάδες οργισμένους διαδηλωτές. Δίπλα δίπλα στον πετροπόλεμο και τις συγκρούσεις σώμα με σώμα, στο λυσσαλέο κυνηγητό από τους ένστολους μπράβους του Μπέου, στις αλλεπάλληλες επιθέσεις μέσα στην πόλη, στην αστυνομική διεύθυνση, στα δικαστήρια την επόμενη μέρα όπου και η στοχοποίησή του οδήγησε στο βασανισμό και την κακοποίησή του. Ένα μήνα μετά, η είδηση του θανάτου του με βρήκε στην Αθήνα, όπου τα βήματα οδηγούσαν μηχανικά στην ΑΣΟΕΕ και την αντανακλαστική συνέλευση που είχε καλεστεί. Συναντώντας βλέμματα συντρόφων και συντροφισσών που με την πάροδο των χρόνων είχαμε χαθεί, αδυνατούσαμε να πιστέψουμε πως αυτή η έντονη προσωπικότητα δεν είναι πια κοντά μας. Πως θα πάμε σε μια συναυλία και ο Έβαμερ δεν θα είναι εκεί, κλέβοντας την παράσταση.

Ένα χρόνο μετά στη διαδήλωση μνήμης και αγώνα για το χαμό του Βασίλη, θυμάμαι ακόμα πως στο άκουσμα των συνθημάτων που δήλωναν την εκκωφαντική παρουσία του συντρόφου, έσκυβα το κεφάλι για να κρύβω τα δάκρυα μπροστά στους εχθρούς της ελευθερίας. Γιατί οι χαμένοι μας σύντροφοι βασιλεύουν στο οξύ μας βλέμμα και το χαμόγελο μπροστά στα μάτια του εχθρού. Σήμερα που η σιδηρόφραχτη αιχμαλωσία μου στερεί σωματικά και μόνο τη δυνατότητα να είμαι παρών σε κάθε ανάχωμα αντίστασης, η σκέψη μου επαναλαμβάνει εμμονικά κάθε ξεχωριστό βήμα πλάι στον σύντροφο Βασίλη.

Ηθικός αυτουργός στη δολοφονία του συντρόφου Βασίλη Μάγγου είναι το ίδιο το κράτος μέσα από τους ένστολους βασανιστές του. Είναι ο ίδιος δεξιός εσμός που την ίδια στιγμή που αρνείται να δημοσιοποίησει τα στοιχεία των ένστολων μαφιόζων που βασάνισαν τον Βασίλη, αποφυλακίζει το δολοφόνο του αναρχικού συντρόφου Α. Γρηγορόπουλου, Ε. Κορκονέα. Η δική μας θέση είναι να συνεχίσουμε τους αγώνες, στους οποίους δόθηκαν ολόψυχα οι νεκροί μας σύντροφοι για να δικαιώσουμε το χαμό τους. Να ταξιδέψουμε τις διαδρομές τους στο διάβα της ιστορικής μνήμης. Να πολεμάμε για πάντα, και ας μην νικήσουμε ποτέ.

Κύριε Γιάννη, με την ίδια ταπεινότητα και σεβασμό θα σας θυμίσω τα ίδια λόγια που είχαμε πει ένα χρόνο πριν, όταν σας κράτησα για πρώτη φορά ατο χέρι, στέλνοντάς σας ένα μικρό μήνυμα αγάπης και αλληλεγγύης: την ίδια στιγμή που εσείς χάνατε ένα γιο, εμείς κερδίζαμε έναν πατέρα. Μια υψωμένη γροθιά στις οργισμένες μειοψηφίες που παρέδωσαν στις φλόγες της αντεκδίκησης το Αστυνομικό Τμήμα Ανακασιάς, κάνοντας το φόβο να αλλάξει στρατόπεδο. Αυτός ο κόσμος θα ανασάνει μόνο μέσα από τις στάχτες του.

Καμιά ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη
Βασίλης Μάγγος αδιάλειπτα παρών

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
13/7/2022

Κλήση για συμπληρωματική ανάκριση στην πόλη της Θεσσαλονίκης, σχετικά με την υπόθεση της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Χθες εκτάκτως ενημερώθηκα από την υπηρεσία των φυλακών πως υπάρχει κλήση από την 5η ανακρίτρια Θεσσαλονίκης για συμπληρωματική απολογία το πρωί της Παρασκευής 24 Ιούνη. Ήδη από το κλητήριο θέσπισμα διαφαίνονται νέες κατηγορίες προς το πρόσωπό μου.

Από τις πρώτες στιγμές της τωρινής αιχμαλωσίας μου, οι διωκτικοί μηχανισμοί γνωρίζουν πολύ καλά τη θέση και την αντίληψή μου για το σύνολο των ανακριτικών διαδικασιών. Η άρνησή μου να συμμετέχω, μία θέση δημόσια και ανοιχτά κατατεθημένη, είναι μία επιλογή συνειδητή που προσπαθώ να τηρώ με συνέπεια. Δεν αντιλαμβάνομαι καν τη στάση μου ως απολογητική απέναντι στην αστική δικαιοσύνη. Υπερασπίζομαι δημόσια τις επιλογές μου, έκνομες ή μη, μα πάντα αναγκαίες με βάση την προσήλωση στο επαναστατικό καθήκον.

Η αφοσίωσή μου στο πρόγραμμα της κοινωνικής απελευθέρωσης δεν είναι ένα προϊόν ποινικής διαπραγμάτευσης, ούτε ένα πολιτικό αλισβερίσι πίσω από ανακριτικά γραφεία. Είναι αυτό που μπορεί να αποτυπωθεί με τα πιο απλά λόγια: η ζωή μου ολόκληρη. Για το διάχυτο ταξικό έγκλημα που επικρατεί γύρω μας, για τις αιματηρές πολιτικές που οδηγούν την προλεταριακή βάση στην κοινωνική γενοκτονία, για την εκμετάλλευση και τον κανιβαλισμό, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, για όλα αυτά που πρεσβεύει η δικτατορία της Δημοκρατίας, δεν είμαι εγώ αυτός που οφείλει να απολογηθεί.

Η συγκεκριμένη Ανακρίτρια γνωρίζει πολύ καλά πως δεν έχω σκοπό να “απολογηθώ”, πόσο μάλλον να αποσπάσει κάποια πληροφορία για την υπόθεση. Δεν θα είχα έτσι κι αλλιώς σκοπό να συμμετέχω σε άλλο ένα θέατρο όπως η προανακριτική διαδικασία, όπου ενώ όλα τα στοιχεία μαρτυρούσαν την αθωότητα του συντρόφου Π. Καλαϊτζή, η Ανακρίτρια σε διατεταγμένη υπηρεσία με την Αντιτρομοκρατική, διέταξε την προφυλάκισή του. Αυτή είναι η ανεξάρτητη δικαιοσύνη-το τιμωρό χέρι της Τυραννίας, που φυλακίζει αθώους, που θάβει στο μπετό τους πολιτικούς της αντιπάλους, που σήμερα οδηγεί στο θάνατο επαναστάτες απεργούς πείνας, όπως τον σύντροφο Γιάννη Μιχαηλίδη.

Στο αίτημά μου για αναστολή της μεταγωγής η πρώτη αντανακλαστική απάντηση της υπηρεσίας ήταν το ενδεχόμενο της βίαιης προασαγωγής μου για κατάθεση, με αιτιολόγηση την έλλειψη σεβασμού προς την ανακριτική αρχή. Εγώ το μόνο που έχω να δηλώσω είναι πως ακόμα και ανάμεσα σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετους κόσμους που βρίσκονται μόνιμα σε τροχιά σύγκρουσης, ο σεβασμός είναι κάτι που κερδίζεται, δεν επιβάλλεται. Η υποταγή είναι αρετή μόνο για τους προσκυνημένους. Εμείς ακόμα και από το πιο βαθύ σκοτάδι, θα κρατάμε ψηλά το κεφάλι για μια αχτίδα ήλιου.

Κανένας συμβιβασμός με τα ασυμβίβαστα
Καμία υποχώρηση

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
22/6/2022

Πολιτική τοποθέτηση του αιχμάλωτου αναρχικού Θάνου Χατζηαγγέλου με αφορμή το νέο κύκλο εμπρησμών σε δασικές εκτάσεις το τελευταίο διάστημα.

Κλείνουμε ένα χρόνο από το κρατικό έγκλημα που οδήγησε στην καταστροφή χιλιάδων εκτάσεων του φυσικού κόσμου. Καμμένα δάση και ποτάμια που στέρεψαν, δολοφονημένα ζώα από τις φλόγες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όλα μία θυσία στο βωμό της πράσινης επένδυσης. Τα πρώτα σημάδια του φετινού καλοκαιριού προμηνύουν την επανάληψη του ίδιου έργου. Και αν πέρσι η θέληση συναντούσε την άγνοια στην ουσιαστική συνδρομή, είναι σήμερα πιο αναγκαίο από ποτέ να χρησιμοποιήσουμε τη συλλογική εμπειρία για να ξεπεράσουμε τυχόν λάθη, αστοχίες, ακόμα και αδυναμίες.

Οι πρώτες εικόνες του πύρινου ολέθρου μας βρήκαν όλους θεατές με το συναίσθημα της οργής να κατακλύζει το συλλογικό σώμα. Και ήταν εκείνη η στιγμή που έπρεπε κανείς να επιλέξει πού πραγματικά ανήκει: στο πλευρό όσων κινδυνεύουν άμεσα ή στη ζεστή αγκαλιά του καναπέ του με το τηλεκοντρόλ να έχει γίνει προέκταση του χεριού του. Από την πρώτη στιγμή εκατοντάδες αλληλέγγυοι/ες από πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες, συλλόγους και φορείς, παρέες, ακόμα όμως και μεμονωμένα άτομα σπεύσαμε να συνδράμουμε στο επιχειρησιακό και κοινωνικό πεδίο, όπου εκατοντάδες εστίες φωτιάς ξεπηδούσαν μαγικά συντονισμένα.

Στην Βαρυπόμπη, στην Εύβοια, στην Ηλεία, στα Βίλια και όπου αλλού χρειάστηκε γίναμε ένα με τους κατοίκους αλλά και ένα σημαντικό μέρος του πυροσβεστικού σώματος και των διεθνών δυνάμεων συνδρομητικής βοήθειας που αδιαφορούσαν για τις κεντρικές εντολές των Υπουργείων και της διοίκησης της ΕΜΑΚ. Εντολές που εμμέσως πλην σαφώς δήλωναν: καμιά συνδρομή-καμιά εμπλοκή, αφήστε τον τόπο να καεί ολοσχερώς. Ένα πρωτοφανές κύμα ενεργητικής αλληλεγγύης κόντρα στο διάχυτο μαρασμό της συλλογικής αντίληψης, την παραίτηση και την εξατομίκευση δήλωσε παρόν στις κατασβέσεις εστιών, στην αναζήτηση, τη διάσωση και την περίθαλψη τραυματισμένων ζώων, στις αποστολές πακέτων στήριξης και την οικοδόμηση δομών αλληλοβοήθειας για τους πληγέντες.

Στους τόπους όπου οι ώρες μοιάζαν αιώνας, γίναμε μάρτυρες ακραίων εικόνων και συναισθημάτων. Είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια τι σημαίνει μαζικός χαμός και μαρτυρικός θάνατος καθώς στο διάβα μας συναντούσαμε εκατοντάδες νεκρά ζώα από εγκαύματα ή ασφυξία. Είδαμε ανθρώπους απεγνωσμένους να χάνουν τα αυτονόητα μέσα σε μια νύχτα. Είδαμε την ευκολία με την οποία οι κυβερνητικοί κύκλοι αποχαρακτηρίζαν ολόκληρες περιοχές που μέχρι πρότινος ήταν προστατευόμενες, συνεπώς παραγωγικά μη αξιοποιήσιμες. Δεκάδες μαρτυρίες κατοίκων αλλά και πυροσβεστών φτάναν στα αυτιά μας για την εσκεμμένη ολιγωρία των επιχειρησιακών μηχανισμών του Πυροσβεστικού Σώματος, την ίδια στιγμή που το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έστελνε κατασταλτικές μονάδες για να εκκενώσουν ολόκληρα χωριά-για να μην υπάρχουν μάρτυρες. Είδαμε όμως και χαμόγελα γεμάτα αισιοδοξία, που σκεπάζαν τη δυστοπική θλίψη, από τις τοπικές κοινωνίες προς κάθε αλληλέγγυο/α, χαμόγελα από κόσμο που δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό του ότι υπάρχουν άνθρωποι που στέκονται δίπλα του με ανιδιοτέλεια. Άνθρωποι ξένοι προς αυτόν, ντόπιοι και μετανάστες μαζί που δεν μπορούσαν απλά να βλέπουν το θάνατο σαν εικόνα στις ειδήσεις.

Οι προκατακλυσμιαίες εικόνες του σήμερα δείχνουν πως και αυτό το καλοκαίρι ετοιμαζόμαστε να ξαναζήσουμε τον ίδιο εφιάλτη. Και ακριβώς επειδή η σωτηρία της κοινωνικής βάσης βρίσκεται στα ίδια της τα χέρια οφείλουμε να κάνουμε την πρότερη εμπειρία, όπλο για τις μάχες του σήμερα. Τόσο σαν κίνημα όσο και σαν κοινωνία εν γένει να μάθουμε από τα λάθη μας για να μην τα ξαναζήσουμε.

Σήμερα πιο πολύ από ποτέ οφείλουμε να προετοιμαστούμε για όσα μαίνονται. Οι πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες οφείλουν να δίνουν δυναμικό παρόν στις τοπικές κοινωνίες που θα βρεθούν στο στόχαστρο της καπιταλιστικής λαίλαπας για να διασπείρουν τους οργανωτικούς αυτοματισμούς με βάση την αυτοοργάνωση, μακριά και ενάντια σε κάθε θεσμικό και κομματικό καλοθελητή που εργαλειοποιεί προς όφελος της προβολής του την κοινωνική αλληλεγγύη. Η στάση μας πρέπει να είναι ενιαία και αδιαίρετη καλλιεργώντας τη συλλογική συνείδηση που λέει “μένω, προστατεύω και υπερασπίζομαι τον τόπο μου”, στρέφοντας τα βέλη προς τους κυρίαρχους και όχι προς τις ενδοκοινωνικές διαμάχες και τον κανιβαλισμό. Οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε και να οργανώσουμε λαϊκές πολιτοφυλακές για την περιπολία και την περιφρούρηση των δασών μας, ομάδες πρόληψης και επιχειρησιακής επέμβασης για να συνδράμουμε άμεσα και ουσιαστικά στις κατασβέσεις, στις διασώσεις ζώων, στη δημιουργία δομών στήριξης, στέγασης και φροντίδας των πληγέντων με βάση τις ανάγκες που θα προκύψουν.

Σε αυτήν τη βαρβαρότητα που χαρακτηρίζεται από το θράσος και την ανήθικη λαιμαργία του κράτους και των αφεντικών, οφείλουμε να πάρουμε θέση για να μετατοπίσουμε το φόβο προς τα ανάκτορα της τυραννίας. Αυτοί που σήμερα με κρατάνε αιχμάλωτο, προφασιζόμενοι πως οι επιθέσεις της Αναρχικής Δράσης θέταν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, είναι οι άμεσα και απόλυτα υπεύθυνοι για το θάνατο εκατοντάδων συνανθρώπων μας από τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες και κάθε φυσική καταστροφή, η υπαιτιότητα της οποίας βρίσκεται στην ανθρωποκεντρική επέμβαση στο φυσικό κόσμο και την επενδυτική δραστηριότητα των καπιταλιστικών μονοπωλιών. Έχουν καλύψει τα εγκλήματά τους με το σάβανο της πράσινης ανάπτυξης, σε διατεταγμένη υπηρεσία προς τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το κυνήγι του ενεργειακού ιμπεριαλισμού. Είναι απόλυτα υπεύθυνοι για το μαζικό χαμό χιλιάδων ζώων, για την καταστροφή δασών, οικοσυστημάτων, βιοτόπων κτλ. Είναι απόλυτα υπεύθυνοι και πρέπει να πληρώσουν για όλα, για το αίμα που χύνεται αδιάκοπα για να γεμίζει τις τσέπες τους. Έχουν περιουσίες, έχουν επενδύσεις, έχουν ολική εξουσία παντού γύρω μας, όμως εμείς έχουμε το δίκαιο και το δίκαιο πάντα νικάει το φόβο.

Το επόμενο διάστημα πρέπει να μας βρει ενωμένους, οργισμένους και αποφασισμένους να βρεθούμε στο επίκεντρο των περιστάσεων και των κοινωνικών και ταξικών αναγκαιοτήτων. Γιατί απέναντί μας στέκει ένα οργανωμένο σχέδιο που θέτει στο στόχαστρο τις ζωές μας και τη φύση ολόκληρη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ συνανθρώπους μας σαν τον 38χρονο εθελοντή πυροσβέστη Βασίλη Φιλώρα που κατέληξε με σοβαρά τραύματα στις 5 Αυγούστου του 2021, χάνοντας τη μάχη με τη ζωή στο επιχειρησιακό μέτωπο της Ιπποκράτειου Πολιτείας. Έναν άνθρωπο που έδωσε τη δική του ζωή για να σωθούν εκατοντάδες άλλες. Σε αυτήν την σκοτεινή εποχή, η μόνη φλόγα που αξίζει να ανάψει είναι η φλόγα της εξέγερσης. Για να καθαρίσει αυτός ο τόπος από την αδικία και την εκμετάλλευση.

“Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε, σου είναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής και δεν μπορείς να μας λυγίσεις…”
Φωτιά στις κάλπες, όχι στα δάση

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Δ’ Πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού
20/6/2022

Κυκλική απεργία πείνας μίας εβδομάδας των αναρχικών αιχμαλώτων Γ. Βούλγαρη και Θ. Χατζηαγγέλου, στο πλευρό του συντρόφου Γιάννη Μιχαηλίδη

Η δικτατορία του εγκλεισμού είναι ο καθρέφτης της Δημοκρατίας. Είναι η νοσηρή απεικόνιση της τυραννίας που δεν αρκείται στις στρατιωτικές της νίκες. Θέλει να δει αυτούς που υποτάσσει να λυγίζουν, να βουλιάζουν στις στερήσεις και στην παρακμή. Να βλέπει στα πρόσωπα των αιχμαλώτων, να χάνεται το γέλιο και τη θέση του να παίρνει η δυστυχία. Η εξουσία οικοδομεί μαζικούς τάφους ψυχών για να θάψει στο μπετό τις φωνές των αοράτων.

Και όμως κάποιοι κραυγάζουν ακόμα. Κραυγάζουν δυνατά για την αδικία, την ανισότητα, τις αυθαιρεσίες. Κραυγάζουν για την Ελευθερία και οι φωνές τους σπάνε το μπετό, κόβουν τα σύρματα και ταξιδεύουν ελεύθερες σαν τα πουλιά στον ουρανό. Κοιτάν από ψηλά τη μικροπρέπεια αυτού του κόσμου και από το περήφανο ύψος τους πέφτουν σαν κεραυνοί στα κεφάλια των αφεντάδων.

Ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης ανήκει σε αυτές τις φωνές. Ανυπότακτος αγωνιστής τόσο εκτός όσο και εντός των τειχών. Αλύγιστος στην εκδικητικότητα του εγκλεισμού μέχρι και σήμερα. Ταπεινός σαν προσωπικότητα όσο ορκισμένος εχθρός της εκμετάλλευσης ο σύντροφός μας συμπυκνώνει στη διαδρομή του τα νοήματα που σήμερα καλούμαστε να υπερασπιστούμε συλλογικά. Την επαναστατική συνείδηση ενάντια στην υποταγή, την ανιδιοτέλεια ενάντια στο συμφέρον, την όξυνση του αγώνα με κάθε κόστος ενάντια στον αφοπλισμό και τη γενικευμένη παραίτηση.

Κόντρα στη συνολική παρακμή που επικρατεί γύρω μας, υπάρχουν άνθρωποι που με την πίστη και την αφοσίωσή τους στα επαναστατικά ιδανικά έχουν αφήσει το δικό τους ιδιαίτερο στίγμα στον ανατρεπτικό αγώνα για τη συνολική απελευθέρωση. Οι ζωές αυτών των ανθρώπων, που έχουμε την τιμή να αποκαλούμε συντρόφους μας, βαραίνουν σαν τα βουνά. Γι’ αυτό και οι αγώνες που δίνουν είναι αγώνες όλων μας. Ο Γιάννης υποθηκεύει το σώμα του για να υπερασπιστεί το συλλογικό ρεύμα όσων επέλεξαν να βαζίσουν, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία μέρα, στα μονοπάτια της αδιαλλαξίας μέσα από τα τείχη.

Ερχόμενοι στο σήμερα οι προσωπικές ετερόκλητες διαδρομές των δυό μας συναντήθηκαν στη κοινή θέληση να τολμήσουμε να αγωνιστούμε για κάτι καλύτερο. Η αιχμαλωσία μας μπορεί βιαστικά να δείχνει πως κάπου νικηθήκαμε, όμως υποσχεθήκαμε να μην αφήσουμε τη φυλακή να μας στερήσει τους μικρούς καθημερινούς αγώνες και τα όνειρα. Είναι σήμερα η δική μας σειρά να πιάσουμε το νήμα της έμπρακτης αλληλεγγύης υπερασπιζόμενοι την κοινότητα των πολιτικών κρατουμένων. Από σήμερα 11 Ιούνη προχωράμε σε κυκλική απεργία πείνας μίας εβδομάδας στέλνοντας ένα ελάχιστο μήνυμα αλληλεγγύης και συνοδοιπορίας με τον σύντροφό μας Γιάννη Μιχαηλίδη. Επιλέξαμε ως σημείο αναφοράς την 11η Ιούνη, τη μέρα που έπειτα από την καταδίκη του Jeff Luers σε 22 έτη φυλάκισης το 2001, αποτελεί το σημείο αναφοράς για την έκφραση της αλληλεγγύης σε κατηγορούμενους για υποθέσεις “οικοτρομοκρατίας” και αναρχικούς με μακροχρόνιες ποινές.

Υπερασπίζοντας στην πράξη την κοινότητα των αμετανόητων κρατουμένων στέλνουμε τη μαχητική μας αλληλεγγύη σε όσους δεν λυγίζουν μπροστά στη φθορά του εγκλεισμού: στους συντρόφους Claudio Lavazza και George Ibrahim Abdallah που δεν υποτάσσονται στο μακροχρόνιο εγκλεισμό του γαλλικού κράτους, στο σύντροφο Marcelo Villarroel Sepulveda που για 27 χρόνια αντιμετωπίζει ένα διαρκές μεταβαλλόμενο περιβάλλον εγκλεισμού, υπαγορευμένο από τους δικτατορικούς νόμους του Πινοσέτ, στους εκατοντάδες επαναστάτες συντρόφους που βρίσκονται αιχμάλωτοι στα κελιά του Τούρκικου φασισμού. Σε κάθε αλύγιστη καρδιά που ανήκει στους δρόμους της αντίστασης.

Νίκη στον αγώνα του συντρόφου μας Γιάννη Μιχαηλίδη
Βαθιά ανάσα μέχρι το θάνατο του κρατισμού και κάθε εξουσίας
Ζήτω η Αναρχία

Γεωργία Βούλγαρη
Θάνος Χατζηαγγέλου
αναρχικοί αιχμάλωτοι στις Φυλακές Κορυδαλλού