May 05

Παρασκευή 6/5,18:00 Καμάρα-Στήριξη της πορείας ενάντια στην ακρίβεια

Το 2008 αρχίζει να διαφαίνεται η αδυναμία του ελληνικού κράτους να διαχειριστεί την οικονομία της χώρας και να ανταπεξέλθει σε αυτά που είχε υποσχεθεί. Το ελληνικό δημόσιο αδυνατεί να δανειστεί με χαμηλά επιτόκια από τις διεθνείς αγορές, με συνέπεια να μην μπορεί να σταθεί αντάξιο στις δεσμεύσεις του απέναντι στο τραπεζικό σύστημα και τον καπιταλισμό εν γένει. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας αρχίζει να καταρρέει και ξεσπάει η οικονομική κρίση, με αρχή τη ψήφιση του πρώτου μνημονίου το 2010. Ακολουθούν άλλα δύο μνημόνια, το 2012 και το 2015 αντίστοιχα, τα οποία επέφεραν αύξηση της ανεργίας, μειώσεις των βασικών μισθών, περικοπές, ιδιωτικοποιήσεις, μεταρρυθμίσεις που οδήγησαν στην περαιτέρω όξυνση των κοινωνικών και ταξικών ανισοτήτων στη χώρα με αποτέλεσμα να προκληθεί ένα μεγάλο κύμα μετανάστευσης και πολλές κοινωνικές αναταραχές.

Το βιοτικό επίπεδο των κατώτερων στρωμάτων υποβαθμίστηκε ακόμη περισσότερο καθώς το κόστος ζωής ανέβηκε κατακόρυφα με αυξήσεις σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης, με την επιβίωση πλέον να μετατρέπεται σε έναν καθημερινό αγώνα, ακόμη και με το βασικό μισθό. Καλείται λοιπόν, το σύνολο των εκμεταλλευόμενων να επωμιστεί την υποτίμηση των ζωών τους δουλεύοντας ακόμη περισσότερο απλά για να ξεπληρώνει χρέη, αδυνατώντας να πληρώσουν το νοίκι και να καταλήγουν άστεγοι, πεθαίνοντας από το κρύο, βάζοντας τέλος στις ζωές τους έχοντας φτάσει σε αδιέξοδο. Καλούνται δηλαδή οι από τα κάτω να “σώσουν” τα αφεντικά, τις τράπεζες και την αγορά για να συνεχίσει να ρέει το χρήμα μέσα στον καπιταλισμό, προς όφελος πάντα των “ισχυρών”.

Η κατάσταση χειροτερεύει όταν αρχίζουν να καταπατούνται και τα στοιχειώδη κοινωνικά και ταξικά δικαιώματα και ελευθερίες. Ψηφίζεται το αντεργατικό νομοσχέδιο όπου άρονται τα απεργιακά δικαιώματα και οι χρόνια συνταγματικά κατοχυρωμένες συνδικαλιστικές ελευθερίες. Αντίστοιχα ψηφίζεται το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο με τις/τους φοιτητ(ρι)ές να δίνουν αγώνες για να μην διαγραφούν, ενάντια στην κατάργηση του ασύλου, για δωρεάν στέγαση, σίτιση κλπ. Ακολουθεί η ψήφιση κι άλλων νομοσχεδίων που καταπατούν και λεηλατούν το φυσικό κόσμο, που βγάζουν σε πλειστηριασμό πρώτες κατοικίες ευάλωτων προφανώς νοικοκυριών και παράλληλα καταστέλλονται βίαια διαδηλώσεις, εκκενώνονται καταλήψεις ενώ την ίδια στιγμή οι συνθήκες εγκλεισμού στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης υποτιμάνε πλήρως την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Μέσα σε όλη αυτή τη δυστοπική συνθήκη στην Ελλάδα ανατιμήθηκαν προς τα κάτω οι αξίες των ακινήτων και καθώς αποτελεί τουριστικό θέρετρο, ντόπιοι και ξένοι επενδυτές άρπαξαν την ευκαιρία αγοράζοντας ακίνητα και ολόκληρες περιοχές για τις ανάγκες της τουριστικής βιομηχανίας. Ο εξευγενισμός ήρθε και ισοπέδωσε ολόκληρες γειτονιές και περιοχές με κοινωνικά χαρακτηριστικά και ένα πολιτισμικό παρελθόν, απ’ όπου εκδιώχθηκαν τα πιο χαμηλά οικονομικά στρώματα παίρνοντας τη θέση τους νεόπλουτοι για να εκμεταλλευτούν την περιοχή φτιάχνοντας hostel, ξενοδοχεία, εμπορικά καταστήματα, βγάζοντας περισσότερο χρήμα από τη μαύρη εργασία κάποιων άλλων. Από την άλλη διάφοροι ιδιοκτήτες εκμεταλλευόμενοι αυτή τη συνθήκη, ανέβασαν τα ενοίκια και μετέτρεψαν τα σπίτια σε airbnb, με αποτέλεσμα να ξεσπιτωθούν κάτοικοι χαμηλών κυρίως στρωμάτων. Ο νεοφιλελευθερισμός σε όλο του το μεγαλείο, ο οποίος τα τελευταία χρόνια συγκροτείται και λειτουργεί με τη χειρότερη μορφή της ληστρικής επιδρομής απέναντι στο μεγαλύτερο κοινωνικό σύνολο.

Τα τελευταία 2 χρόνια μέσα σε όλα αυτά το κράτος με την δικαιολογία της πανδημίας αποφασίζει να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία για να χρεώσει επιπλέον το κοινωνικό σύνολο σε όλα τα επίπεδα. Με υπερωρίες, πρόστιμα και ποινικοποίηση οποιασδήποτε πολιτικής δράσης. Οι υπάλληλοι σούπερ μάρκετ και μεταφορικών βρίσκονται σε καθεστώς σκλαβιάς ενώ ο υπόλοιπος κόσμος ζει με την ελπίδα του επιδόματος. Τη στιγμή, δηλαδή, που καταπατώνται όλα τα δικαιώματα της ανθρώπινης ύπαρξης επιλέγει να επιβάλλει πρόστιμα ύψους 150 και 300 ευρώ σε κόσμο που αψηφά τα δικτατορικά μέτρα και επιλέγει να βγει από το σπίτι. Στη συνέχεια, αφού ξεκινά η τουριστική περίοδος αποφασίζει πως δεν υπάρχει πλέον πανδημία, επιβάλλει τον εμβολιασμό όλων και επιβάλλει σε όσα δεν θέλουν να εμβολιαστούν υποχρεωτικά rapid test, με δικά τους έξοδα και στην συνέχεια πρόστιμα στους άνω των 60 αν δεν εμβολιαστούν. Αυτό, προφανώς, οδηγεί τον κόσμο που δεν θέλει να δίνει το ¼ του μισθού του σε φαρμακεία και κλινικές να εμβολιαστεί έτσι ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να ζει έστω και με τα βασικά. Παράλληλα στον τομέα της υγείας παρατηρείται η εντατικοποίηση του ταξικού διαχωρισμού μεταξύ αυτών που μπορούν να πληρώσουν για ένα κρεβάτι σε ΜΕΘ των ιδιωτικών κλινικών και σε αυτούς που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν, καθώς η κυβέρνηση νομοθετεί με βάση το κρατικό και καπιταλιστικό συμφέρον, αντιμετωπίζοντάς τους ως απλή στατιστική. Όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πρέπει να γίνει διαλογή ανάμεσα στους ασθενείς, μία συνθήκη που καθρεφτίζει τη σαπίλα του συστήματος και καταδεικνύει την κρατική αδιαφορία για την προστασία της κοινωνικής βάσης. Τα δημόσια νοσοκομεία επιφορτίστηκαν τραγικά ενώ οι ιδιωτικές κλινικές συνέχιζαν να κερδοσκοπούν και με το παραπάνω. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση έθεσε σε αναστολή ανεμβολίαστους γιατρούς, δεν προχώρησε στις απαραίτητες προσλήψεις ιατρικού προσωπικού και άφηνε τον κόσμο να περιμένει σε κέντρα για rapid test με τις ώρες, ενώ φρόντισε να βγάλει λίγο ακόμα χρήμα κλείνοντας τις δημόσιες δομές.

Το παιχνίδι του χρήματος δεν σταματά πουθενά για το ελληνικό κράτος. Ήδη μέσα στην πανδημία επέλεξε να επανδρώσει τον μπατσικό στόλο με καινούρια περιπολικά, μηχανές και προσλήψεις σε σώματα ασφαλείας ενώ το ιατρικό προσωπικό υποστελεχώνεται και οι υπεύθυνοι κραυγάζουν για την ενίσχυση της δημόσιας υγείας. Παράλληλα ενδυνάμωσε τους στρατιωτικούς του δεσμούς με την Γαλλία αγοράζοντας Rafale παίρνοντας ξεκάθαρη θέση στη μιλιταριστική ευρωπαϊκή σκακιέρα. Από τις πρώτες μέρες της ρωσικής εισβολής στα ουκρανικά εδάφη οι ανατιμήσεις και οι υπερχρεώσεις αγαθών θεωρούνται δεδομένες λόγω της θέσης της Ελλάδας στην ΕΕ. Τη στιγμή που ο πόλεμος μαίνεται στην Ουκρανία, το ελληνικό κράτος αποφασίζει τον Μάρτιο του 2022 τη συνεργασία του με την Τουρκία επισυνάπτοντας μία καινούρια συμφωνία για την ΑΟΖ έτσι ώστε να διανέμεται το φυσικό αέριο από την Ελλάδα στην υπόλοιπη Ευρώπη, ως αντικαταστάτης του ρωσικού φυσικού αερίου. Ο πόλεμός τους επιφέρει ανατιμήσεις και στα καύσιμα στο συν 11,5 % μέχρι και 27,4 %, στο ηλεκτρικό ρεύμα και τα τρόφιμα ενώ ο πληθωρισμός τον Φεβρουάριο αυξήθηκε ήδη στο 7.2 %. Η λύση του κράτους σε όλα αυτά ονομάζεται για άλλη μια φορά επιδότηση και κουπόνια.

Η αντιμετώπιση της ακρίβεια λέγεται συλλογικοποίηση των αρνήσεών μας. Στους καιρούς που ήρθαν, έρχονται και θα έρθουν ως αναρχικά υποκείμενα δεν μπορούμε να μιλάμε με ποσοστά ούτε να παρακαλάμε για τα αυτονόητα. Δεν θα αφήσουμε κανέναν και καμία αβοήθητη και εκτεθειμένη απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική θανατοπολιτική. Σε όλα αυτά τα πρόστιμα να μην πληρώσουμε ούτε ένα ευρώ. Να συλλογικοποιήσουμε τις απαλλοτριώσεις μας σε μεγάλα σούπερ μάρκετ για να μπορέσουμε να υπάρξουμε μαζί μακριά από προσαυξήσεις, άγχη, τιμές σε καρτέλες. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της πανδημίας προτάσσαμε τις δομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας γιατί δεν περιμένουμε από κανένα κράτος να μας βοηθήσει. Είμαστε εδώ η μία για την άλλη και μέσα από αυτές τις σχέσεις βρίσκουμε τρόπους να συνεχίζουμε να επιβιώνουμε σε έναν κόσμο γεμάτο εκμετάλλευση, ψέμα και προδοσία. Να ανοίξουμε καταλήψεις παντού. Να γίνουμε το άγχος των πλουσίων. Όλα μας ανήκουν στο εδώ και στο τώρα.

Ούτε ένα ευρώ δεν πρέπει να πληρώσεις, συγκρούσεις, απεργίες και απαλλοτριώσεις

Η ταξική βία είναι το καταφύγιο των εκμεταλλευομένων

Στηρίζουμε το κάλεσμα για πορεία της ανοιχτής συνέλευσης ενάντια στην ακρίβεια

Παρασκευή 6 Μαίου, 18:00 Καμάρα

Apr 30

Πρωτομαγιά 2022-Τρίτη 3/5, 18:00 Πλάτανος Βιολογικού-Εκδήλωση για την ιστορική και κοινωνική αναγκαιότητα της ταξικής σύγκρουσης

Εκδήλωση-συζήτηση για την ιστορική και κοινωνική αναγκαιότητα της ταξικής σύγκρουσης με τον κόσμο των αφεντικών, ένα χρόνο μετά τη ψήφιση του αντεργατικού νομοσχεδίου Χατζηδάκη.

-Παρουσίαση της επιχείρησης -Τάξη εναντίον Τάξης- από το αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση Θάνο Χατζηαγγέλου.

“Η θέση μας για την εργασία μέσα στον καπιταλισμό είναι αδιαπραγμάτευτη. Αν θέλουμε να καταστρέψουμε στην πράξη το οικονομικό αυτό σύμπλεγμα που έχει παράξει ηθικές αρχές για να υπηρετούν την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση υποκαθιστώντας την ανάγκη μας για ζωή, ανθρωπιά και αξοπρέπεια, είναι μονόδρομος να αρνηθούμε και να καταστρέψουμε την εργασία. Όμως εξίσου αδιαπραγμάτευτη είναι και η μαχητική υπεράσπιση των προλεταριακών ελευθεριών που κέρδησαν οι πολιτικοί μας πρόγονοι πέφτοντας στη φωτιά της μάχης ενάντια στην εξουσία. Απέναντι στο κράτος και τα αφεντικά, όπως και σε κάθε ξεπουλημένο εργατοπατέρα που έχει εκφυλίσει την έννοια και την υπόσταση της εργατικής πάλης, συνάπτοντας σύγχρονες Βάρκιζες με την αστική τάξη για λίγα προνόμια”.

-Τηλεφωνική παρέμβαση των συντρόφων από τις εκδόσεις Ανατρεπτικά Χρονικά σχετικά με την έκδοση Χρονικά Ταξικού Μίσους και αυτοπαρουσίαση.

Apr 30

Πρωτομαγιά 2022-Κυριακή 1/5, 11:00 Καμάρα: Στήριξη της απεργιακής συγκέντρωσης

Ξεπερνώντας πλέον τη 10ετία μνημονιακής ομηρίας στα συμφέροντα και τις ανάγκες του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού, αυτό που ονομάζουμε αναδιάρθρωση του εγχώριου καπιταλισμού έχει ρημάξει το συντριπτικό σύνολο της κοινωνικής βάσης. Η νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού στα ευρωπαϊκά πρότυπα των μονοπωλιών έχει ανασχέσει ακόμα και τα βασικά ταξικά δικαιώματα και συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Ένα χρόνο τώρα το Σχέδιο Ανάκαμψης για την έξοδο της χώρας από την προδιαγεγραμμένη κρίση του καπιταλισμού (τόσο αυτός των συχετισμών σε σχέση με την πανδημική κρίση όσο και σε σχέση με το διαρκές πλέον καθεστώς έκτακτης ανάγκης) οδήγησε στην πλήρη διάλυση του κρατικού παρεμβατισμού στη δημόσια υγεία, την ασφάλιση, την πρόνοια κλπ, την ίδια στιγμή που τα βασικά αγαθά τείνουν να αποτελέσουν ταξικά προνόμια (στέγαση, σίτιση, υγεία).

Όλα αυτά τα χρόνια η κοινωνική βάση έρχεται συνεχώς αντιμέτωπη με επαναλαμβανόμενα κύματα επιθέσεων. Μία συνθήκη που την καθιστά πλέον θεατή στο χαμό της. Όμως το τέλος της ιστορίας έρχεται όταν θα πιστέψει και η τελευταία μαχόμενη συνιστώσα σε αυτό. Δεκαετίες τώρα μπροστά στη βία των αφεντικών, χιλιάδες μαχόμενες πρωτοβουλίες υπερασπίστηκαν τα αναχώματα του ταξικού πολέμου μέσα από αιματηρές αντιστάσεις και αγώνες για την ταξική αντεπίθεση και εργατική αυτοδιάθεση.

Είναι πολιτικό και ιστορικό επίδικο των καιρών που ζούμε, να βρούμε το νήμα των αντιστάσεων, να συνδέσουμε και να συνδεθούμε με τις ιστορίες και τις εμπειρίες των πολιτικών μας προγόνων. Να αναλάβουμε την ευθύνη για την κήρυξη νέων μαχών στο πεδίο του ταξικού πολέμου για να πάρουμε πίσω τις ζωές που μας κλέβουν καθημερινά. Για να τσακίσουμε τους λακέδες του κράτους και του καπιταλισμού, τους δοσίλογους εργατοπατέρες του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Για να καταστρέψουμε την εργασία και κάθε σχέση εκμετάλλευσης. Τιμώντας τον ανθό της ταξικής βίας που πότισε με αίμα των δολοφονημένων αναρχικών του Σικάγο, να δώσουμε τις μάχες που μας αναλογούν για να αποκαταστήσουμε τα κοινωνικά και πολιτικά νοήματα της ταξικής πάλης.

Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία
Η ταξική βία είναι το καταφύγιο των εκμεταλλευομένων
Στηρίζουμε τις απεργιακές συγκεντρώσεις: Κυριακή 1 Μάη, 11:00 Καμάρα

 

Apr 17

Θάνος Χατζηαγγέλου: Στο κυνήγι μαγισσών, η περηφάνια κρύβεται στη δοκό της πυράς (+ENG)

Πολιτική τοποθέτηση για τις σκοπιμότητες της Αντιτρομοκρατικής πίσω από την προφυλάκιση των συντρόφων Γεωργίας Βούλγαρη και Πάνου Καλαϊτζή

Από την πρώτη μέρα της σύλληψής μου έχω επιλέξει συνειδητά να κρατήσω μία συνεπή στάση άρνησης στη συνεργασία με τις διωκτικές και ανακριτικές αρχές. Όσες φορές μίλησα το έκανα για να αναλάβω συγκεκριμένες πολιτικές και ιστορικές ευθύνες. Ευθύνες απέναντι στην ατομική και συλλογική μου διαδρομή μέσα στα πεπραγμένα της επαναστατικής βίας όπως και απέναντι σε δύο συντρόφους, στην πλάτη των οποίων η αντιτρομοκρατική επιχειρεί από την πρώτη στιγμή να προσωποποίησει τα χαμένα κομμάτια του παζλ της υποτιθέμενης εξάρθρωσης της Α.Δ.

Σε αυτήν την υπόθεση, πάνω από τις αντικειμενικές αλήθειες και τα ψέματα, η μεγαλύτερη επικινδυνότητα κρύβεται πίσω από τις πολιτικές στοχεύσεις της αντιτρομοκρατικής. Ποια είναι λοιπόν, τα τρανταχτά αποδεικτικά στοιχεία της, γνωστής για τα μεθοδευμένα ψέματα, υπηρεσίας; Ένα αστείο ανώνυμο τηλεφώνημα που κατονομάζει εμένα προσωπικά ως υπεύθυνο για ένα σύνολο επιθέσεων στην πόλη της Θεσ/νίκης (ένα τηλεφώνημα που υποθέτω ο αριθμός θα αγνοείται στη δίκη από τους χάκερ της υπηρεσίας), ένα σύνολο παρακολουθήσεων αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης από την προσωπική μου καθημερινότητα, η σύλληψή μου μαζί με τη συντρόφισσα Γ. Βούλγαρη στο σπίτι του Π. Καλαϊτζή, όπου στην κατοχή μου βρίσκεται ένα σύνολο κατασχεθέντων που βαφτίζονται οπλοστάσιο και δύο ξεκάθαρες πολιτικές τοποθετήσεις : η κοινή ανάληψη ευθύνης μίας και μόνο επίθεσης στο ΙΕΘΠ από εμένα και τη συντρόφισσά μου και η προσωπική μου ανάληψη ευθύνης για συμμετοχή στην Α.Δ.

Απέναντι λοιπόν, στα ανακριτικά ψεύδη μιας διαδικασίας που προφυλάκισε τρεις ανθρώπους κατά παραγγελία, θα θέσω τα δικά μου ερωτήματα: πως βαφτίζονται ως μέλη της Α.Δ. οι σύντροφοι Βούλγαρη και Καλαϊτζής χωρίς το παραμικρό στοιχείο αναφοράς τους στη δράση της οργάνωσης; Πως συμπεριλαμβάνεται μια αποσπασματική ενέργεια επαναστατικής βίας στη στρατηγική μιας οργάνωσης που έχει ως απαράβατη αρχή να αναλαμβάνει τις ευθύνες ακόμα και στα λάθη; Πως ένα σύνολο κατασχεθέντων ονοματίζεται ως οπλοστάσιο της Α.Δ.; Τρέφοντας αμέριστη εκτίμηση και σεβασμό στην πολιτική συγκρότηση της συντρόφισσάς μου, πως προκύπτει η συμμετοχή ενός νεαρού ανθρώπου 22 χρονών σε ένα σχήμα που δραστηριοποιείται 6 χρόνια, όταν δηλαδή αντικειμενικά βρισκόταν σε άλλη πόλη πηγαίνοντας ακόμη σχολείο; Πως ταυτοποιείται ο σύντροφος Καλαϊτζής ως μέλος της Α.Δ. σε μια δικογραφία που δεν αναφέρει πουθενά το όνομά του πουθενά σε ενέργεια, παρακολούθηση, κοινή συνεύρεση, κλπ; Οι απαντήσεις σε έναν κύκλο ρητορικών ερωτημάτων, βρίσκουν καταφύγιο στις στρατηγικές επιδιώξεις της Αντιτρομοκρατικής, που εργαλειοποιεί τις ζωές ανθρώπων για το ρεβανσισμό και τα παιχνίδια εξουσίας.

Δεκαετίες τώρα η Αντιτρομοκρατική επιχειρεί να σκιαγραφήσει ένα απαράβατο μοντέλο “τρομοκράτη” στα πρόσωπα των μελών επαναστατικών οργανώσεων. Βάσει αυτού του μοντέλου, ο ¨τρομοκράτης” είναι ένα αντικοινωνικό υποκείμενο, αποκομμένο από τις κοινωνικές διεργασίες, χωρίς καμιά επαφή με κινηματικές διαδικασίες, όπου όλη του η καθημερινότητα (σχέσεις, πράξεις, κινήσεις) σχετίζεται με την Οργάνωση. Για σχεδόν δύο δεκαετίες έχω επιλέξει τη δημόσια στρτάτευση πίσω από τα προτάγματα του αναρχισμού. Έχω στηρίξει και συμμετάσχει σε αμέτρητα κοινωνικά πεδία που κυοφορούσαν εστίες αγώνα. Σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, σε λαϊκές συνελεύσεις και κινηματικές διαδικασίες, σε εκδηλώσεις, πορείες, συγκρούσεις, σαμποτάζ και επιθέσεις. Έχω υπάρξει τόσο κοινωνικός όσο και παράνομος. Συνεπώς με βάση το modus operandi της Αντιτρομοκρατικής πρέπει είτε να υποθέσουμε πως η Α.Δ. είναι ίσως ο μεγαλύτερος σχηματισμός με χιλιάδες μέλη σε όλη τη χώρα, με παράνομους χώρους κάτω από το προκάλυμμα της αυτοδιαχείρισης και διαδικασίες που ξεπερνούν τη δυναμική ακόμα και ιστορικών εξεγερτικών γεγονότων, είτε πως όλη η υπόθεση είναι μία τρύπα στο νερό. Κι όμως υπάρχει το παρασκήνιο.

Η Αντιτρομοκρατική επιχειρεί να διαχύσει το φόβο και τον τρόμο στα αγωνιζόμενα κοινωνικά υποσύνολα έτσι ώστε να απομονώσουν κοινωνικά και διαπροσωπικά όσους στηρίζουν τις ενέργειες επαναστατικής βίας, πόσο μάλλον τα μέλη οργανώσεων. Όποιος στηρίζει και συνοδοιπορεί με αυτούς, όποιος διατηρεί συντροφικές, φιλικές ακόμα και συνεργατικές σχέσεις θα μπορεί αύριο μεθαύριο να βρεθεί κατηγορούμενος ή προφυλακισμένος με το μισό ποινικό κώδικα. Δεν χρειάζονται στοιχεία, αρκεί το μικρόβιο του φόβου έτσι ώστε το κίνημα να απομονώσει τα ριζοσπαστικά κομμάτια με πρόσχημα την ασφάλεια (προσωπική ή συλλογική). Στα ίδια πλαίσια έτσι κι αλλιώς κινούνται και οι τελευταίες αντιτρομοκρατικές διατάξεις που ποινικοποιούν ακόμα και την πολιτική-ηθική-οικονομική στήριξη των φυλακισμένων για ενέργειες επαναστατικής βίας.

Κι όμως απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια πολιτικής και κοινωνικής απομόνωσης των ανατρεπτικών προθέσεων του αναρχικού κινήματος, την καλύτερη απάντηση τη δίνουμε από την πρώτη μέρα της σύλληψής μας, περνώντας από τα πιο δυστοπικά μονοπάτια. Απέναντι στην κατασταλτική δίψα για δηλώσεις μετάνοιας, αποκηρύξεις, πισώπλατα μαχαιρώματα και αδειάσματα σχέσεων και συναισθημάτων, παραμένουμε αξιοπρεπείς, αλύγιστοι μπροστά στο βάθεμα της καταστολής, αλληλέγγυα ενωμένοι ο ένας δίπλα στους άλλους, ακόμα και αν υπερασπιζόμαστε διαφορετικές διαδρομές. Αν το κόστος της αυταξίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δείχνει το δρόμο προς τη φυλακή, τότε με περηφάνια το σηκώνουμε κάθε μέρα που περνάει. Γιατί ακόμα και στην εποχή του εξατομικευμένου φιλοτομαρισμού, θα υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται και τον διπλανό τους. Καμία διαπραγμάτευση για την αλληλεγγύη.

Άμεση απελευθέρωση των συντρόφων Γ.Βούλγαρη και Π.Καλαϊτζή

Ή με την καταστολή ή με την επαναστάση

Μέση λύση δεν υπάρχει

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Α.Δ.
Δ’ Πτέρυγα, Φυλακές Κορυδαλλού
17/4/22

 

Thanos Chatziaggelou: During a witch hunt, pride is hidden in the fire beam.

Since the first day of my arrest, I have consciously chosen to keep a consistent position and refused to cooperate with the prosecution and interrogation authorities. Every time I spoke, I did it to claim certain historical and political responsibilities. Responsibilities towards my individual and collective path in the acts of revolutionary violence, as well as towards two of my comrades, on whose names from the very first moment the anti-terrorist unit tries to personify the lost pieces of the puzzle of the so-called deracination of Anarchist Action.

In this case, beyond what is objectively true and what is a lie, the greatest danger lies behind the political goals of the anti-terrorist unit. So, what are the shocking pieces of evidence of the service, infamous for its methodical lies: A ridiculous anonymous phone call that names me personally as the one responsible for a set of arson attacks in the region of Thessaloniki (a phone call whose number I assume is going to be missed in the trial by the hackers of the service), surveillance of ambiguous quality and origin taken from my personal daily life, my arrest together with my companion Georgia Voulgari in the house of Panos Kalaitzis, where I had in my possession a set of confiscated items that are named as “arsenal” and two clear political statements: the common responsibility claim of one and only arson attack at the FNRC from me and my companion and my personal responsibility claim of being a member of the Anarchist Action.

So, I will ask my own questions in the face of the investigative lies of a process that put 3 people in pre-trial detention because it just wished to; how are the comrades Voulgari and Kalaitzis named as members of the Anarchist Action without the slightest reference of them in the action of the organization? How is a fragmented action of revolutionary violence included in the strategy of an organization that has as its inviolable principle to claim responsibility even for its mistakes? How is a set of confiscated items named as the arsenal of Anarchist Action? While having unreserved appreciation and respect for the political composition of my companion, how did they prove the participation of 22-year-old young person in an organization that has been active for 6 years, which means that she was objectively in another city and still going to school? How is the comrade Panos Kalaitzis identified as a member of the Anarchist Action in a case file in which his name is never mentioned in any action, surveillance, common meeting etc? The answers to these circles of rhetorical questions can be found in the strategic goals of the anti-terrorist unit, which uses human lives for revanchism and power games.

For decades now, the anti-terrorist unit has been trying to portray an inviolable “terrorist” pattern using the faces of people participating in revolutionary organizations. According to this model, the “terrorist” is an anti-social subject, isolated from social processes, without any contact with any structures of the movement, where all of his daily life (relationships, actions, movements) is related to his Organization. For almost two decades I have chosen to publicly stand with anarchism. I have supported and participated in countless social fields that were about to be reference points of the struggle. In squats and self-organized spaces, in popular assemblies and processes of the movement, in events, demonstrations, conflicts, sabotages and attacks. I have acted in both the social and the underground sphere. Therefore, based on the modus operandi of the anti-terrorist unit we must either assume that the Anarchist Action (A.D.) is maybe the largest formation with thousands of members across the country or illegal spaces under the guise of self-organization and the processes whose dynamics overcomes even that of historical insurgent events, or that the whole case is a dead-end one. And yet, there is background story.

The anti-terrorist unit is trying to spread fear and terror in the social groups who choose to struggle in order to socially and personally isolate the ones who support the acts of revolutionary violence, let alone members of organizations. Whoever supports and walks besides them, whoever maintains comradeship, friendship even cooperative relations with them will be able to find himself accused or imprisoned carrying half the penal code with him. They don’t need any evidence; the germ of fear is enough for the movement to isolate the radical parts under the pretext of safety (personal or collective). The latest anti-terrorist provisions, which criminalize eve, the political-moral-financial support of prisoners for acts of revolutionary violence, are moving in the same context anyway.

 

And yet, in the face of this attempt of political and social isolation of the revolutionary intentions of the anarchist movement, we answer them in the best way since the first day of our arrest while going through the most dystopian paths. Against the repressive thirst for repentance, denial, backstabbing and betrayal of relationships and feelings we stand with decency, stability in front of the depth of repression, with solidarity we stand in unity, the one next to each other, even if we defend different paths. If the cost of self-respect for human dignity shows the way to prison, then we proudly defend it every day. Because even during the era of personalized narcissism there will be people that think of the one standing next to them. We do not negotiate about solidarity.

Direct liberation of the companixns G. Voulgari and Panos Kalaitzis
Either standing with repression or with the revolution
There is no middle ground

Thanos Chatziaggelou, imprisoned member of A.D.
D’ wing, Korydallos Prison
17/4/2022

Apr 10

Κείμενο της συλλογικότητάς μας σχετικά με τις παραβιαστικές συμπεριφορές που κατήγγειλε συντρόφισσά μας

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την τοποθέτησή μας σε σχέση με τις παραβιαστικές συμπεριφορές που υπέστη η συντρόφισσά μας και τις κατήγγειλε.
https://athens.indymedia.org/post/1617931/

Το 2021 και το 2022 πολλές θηλυκότητες επέλεξαν να εκτεθούν και να αγωνιστούν ενάντια στους καταπιεστές και τους παραβιαστές τους, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της δημόσιας καταγγελίας ή ακόμα και πιο θεσμικά μέσα. Όπως κι αν επέλεξαν τα άτομα να καταδικάσουν αυτούς που προσπάθησαν να επιβληθούν στα σώματα και τις ψυχές τους, ο στόχος είναι ίδιος και απεικονίζει τα αποκαΐδια των εξουσιαστικών συμπεριφορών βασισμένων πάνω σε πατριαρχικά προνόμια.
Αυτήν τη φορά η καταγγελία φέρνει στο προσκήνιο άλλο ένα άτομο που φαινομενικά αγωνίζεται για να ακουστούν οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου, ενάντια στην πατριαρχική βαρβαρότητα και την εξουσία. Ο α/α χώρος, προφανώς, αποτελεί κομμάτι της κοινωνίας καθώς (αντι)δρά και παρεμβαίνει μέσα σε αυτή. Δυστυχώς, κουβαλάμε όλες και όλοι μας κατάλοιπα της κοινωνίας φυλακής και του θεσμού της οικογένειας και των προτύπων της κι αυτό που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε είναι η θέληση να υπάρξουμε ελεύθερα σπάζοντας τα προσωπικά και κοινωνικά μας δεσμά. Με σκοπό να φτάσουμε στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση το πρώτο βήμα είναι η αυτοκριτική και σε αυτή τη συνθήκη θεωρούμε πως είναι απαραίτητη. Η αυτοκριτική όλων με προσήλωση στον αγώνα για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Μέσα σε αυτήν τη διαδικασία καμία παραβιαστική ή εξουσιαστική συμπεριφορά δεν μπορεί να είναι ανεκτή. Για κανένα λόγο δεν θα έπρεπε να αποκρύπτονται τέτοιες συμπεριφορές λόγω της ταυτότητας που υποστηρίζει πως έχει το άτομο που έχει ασκήσει βία και δεν θα έπρεπε να περνάνε έτσι απλά γιατί δηλώνει «σύντροφος».
Εν έτη 2022 έχουμε σιχαθεί να διαβάζουμε για περισσότερα παραβιαστικά περιστατικά ενώ δίνονται αμέτρητοι αγώνες για τη γυναικεία απελευθέρωση. Έχουμε κουραστεί, ακόμα πιο πολύ, να βλέπουμε αρρενωπότητες να απολαμβάνουν τα πατριαρχικά τους προνόμια κι όταν οι κουκούλες πέφτουν, να περιμένουν από τα άτομα που έχουν δεχθεί βία να εκθέσουν τα βιώματά τους για να αρχίσουν να δουλεύουν πάνω στις συμπεριφορές τους με φόβο την απομόνωση. Θα έπρεπε να μας προβληματίζει όλους μας πως τέτοιες συμπεριφορές υπάρχουν ακόμα και μέσα στους ίδιους μας τους χώρους και δεν έχουμε τα αντανακλαστικά να τις εντοπίσουμε και να τις αντιμετωπίσουμε άμεσα πριν εκτεθεί σε αυτές κάποιο άλλο άτομο. Έχουμε σιχαθεί να πρέπει να βρούμε τρόπους να ζήσουμε γιατί μερικοί δεν ξέρουν τι πάει να πει ζωή. Μας έχει κουράσει το κρυφτό πίσω από την πολιτική ταυτότητα και τα κοινωνικά μοτίβα.
Από την πρώτη στιγμή στεκόμαστε δίπλα στη συντρόφισσά μας με όποιον τρόπο μπορούμε. Ξέρουμε πως είναι ένας αγώνας που θα έχει διάρκεια αφού η δημοσιοποίηση ενός τέτοιου περιστατικού είναι μονάχα η αρχή. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο συγκεκριμένος τύπος θα απέχει από δημόσιες πολιτικές και μη δραστηριότητες και χώρους γιατί δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο για τη συντρόφισσα και τη συλλογικότητά μας αλλά και για όλες τις θηλυκότητες και μη που μπορεί να βιώσουν τέτοιες συμπεριφορές γιατί, όπως έχει φανεί, αυτές επαναλαμβάνονται. Οι πληγές των ατόμων που δέχθηκαν βία αργούν να κλείσουν και εμείς θα προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να κρατήσουμε όσο πιο ασφαλείς γίνεται τους χώρους δράσης και ύπαρξής μας, μέχρι να είμαστε σίγουρες για τις ανάσες και τα βήματά μας. Η πατριαρχία στον αντιεξουσιαστικό χώρο ανθίζει και ήρθε η ώρα να θερίσουμε.
Όπως έχουμε ξαναπεί, θα βρισκόμαστε πλάι στις καταπιεσμένες αυτής της γης μέχρι να καταστρέψουμε κάθε μορφή εξουσίας, στην προκειμένη περίπτωση ακόμα και αυτήν που κάποια άτομα κρύβουν με περίσσια δεξιοτεχνία πίσω από την πολιτική τους ταυτότητα. Ακόμα για τα αυτονόητα μιλάμε. Ακόμα τα αυτονόητα δεν τα καταλαβαίνετε. Και μέχρι να δούμε τις στάχτες αυτού του δειλού κόσμου, ανταλλάζουμε αγκαλιές και βλέμματα γεμάτα στήριξη και αλληλεγγύη. Πάντα η μία δίπλα στην άλλη αφού μερικές φορές η πιο δυνατή προστασία μας είναι η ίδια μας η οργή.

Apr 10

Καταγγελία συντρόφισσας για παραβιαστικές συμπεριφορές από μέλος συλλογικότητας

Η πατριαρχία και η έμφυλη βία αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του εξουσιαστικού-καπιταλιστικού κόσμου και του σκοταδισμού της σάπιας κοινωνίας, της οποίας κομμάτι αποτελούμε και εμείς. Μέχρι τώρα έχουμε, τουλάχιστον, καταφέρει να κάνουμε μικρά βήματα προόδου ως προς την δημοσιοποίηση παραβιαστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών με σκοπό να προστατεύσουμε τις κοινότητες μας, να προσφέρουμε έναν “ασφαλέστερο” χώρο στα άτομα που έχουν δεχθεί βία και να εντείνουμε την προσπάθεια δημιουργίας δεσμών εμπιστοσύνης στον δρόμο με σκοπό να νιώθουμε όλα λίγο πιο ελεύθερα και άνετα στο να ζητάμε και να δεχόμαστε βοήθεια και λίγο πιο σίγουρα για το τι μπορεί να ακολουθήσει μετά από μία δημόσια καταγγελία. Έχουμε, επίσης, προσπαθήσει να αποκτήσουμε κάποια μινιμαρισμένα αντανακλαστικά ως προς την αντιμετώπιση των παραβιαστικών ατόμων με κύριο εργαλείο την απομόνωσή τους, αναζητώντας παράλληλα κι άλλους τρόπους καθώς η απομάκρυνση του από τους χώρους μας δεν συνεπάγεται κάποια αλλαγή στην συμπεριφορά του ή την προστασία άλλων ατόμων που δεν ανήκουν στις μικροκοινότητες μας από τις κακοποιητικές συμπεριφορές τους.
Η κοινωνία βρωμάει σεξισμό, σπισισμό και πάνω της καθρεφτίζονται ολοκάθαρα τα πατριαρχικά κατάλοιπα του κόσμου στον οποίο εναντιωνόμαστε και επιλέγουμε να πολεμάμε καθημερινά. Κομμάτι αυτού του κόσμου αποτελεί και το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα και δεν είναι λίγες οι φορές που ερχόμαστε αντιμέτωπες με αντίστοιχες συμπεριφορές μέσα σε «απελευθερωμένα» εδάφη, συντροφικές σχέσεις και διαδικασίες. Αυτή είναι άλλη μία φορά, λοιπόν, που η γνωστοποίηση παραβιαστικής συμπεριφοράς αφορά άτομο του αναρχικού χώρου.
Το πρώτο περιστατικό αφορά την επιβολή του ατόμου για χρήση γυμνού φωτογραφικού υλικού μέσω διαδικτύου. Ενώ του γνωστοποιήθηκε πως αισθανόμουν άβολα κατά την διάρκεια της κλήσης η μόνη απάντηση που ήρθε ήταν «θες να δεις τι κάνω;», «θες να δεις πόσο μου αρέσει;». Κι ενώ του είπα πως αυτό εμένα δεν μου προσφέρει κανένα είδους ευχαρίστησης συνέχισε να με κοιτάει με ύφος και να αυνανίζεται ενώ έβλεπε ότι είμαι στα όρια κρίσης. Τις επόμενες μέρες του ζήτησα να το επικοινωνήσει με κοντινά του άτομα και να μιλήσει για το περιστατικό με σκοπό να καταλάβει ακριβώς ποιο ήταν το πρόβλημα με την συμπεριφορά του, να δημιουργήσει ένα support group με σκοπό να μην αποκλειστεί και να συνεχίσει να πορεύεται σε συλλογικές διαδικασίες ως ένα άτομο που δουλεύει πάνω στις παραβιαστικές του συμπεριφορές για να τις αναλύσει και να μπει σε διαδικασία να τις αφήσει πίσω. Κι ενώ εγώ πρότεινα λύσεις και δούλευα πάνω στο περιστατικό το γεγονός ξεχάστηκε και όποτε το έφερνα στην επιφάνεια έμπαινε κάτω από το χαλάκι. Άλλη μια φορά που η αρρενωπότητα επιλέγει να μην αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και τις συνέπειες της χειριστικής συμπεριφοράς του.
Το δεύτερο περιστατικό αφορά την επιβολή του ατόμου κατά την διάρκεια του σεξ. Ενώ του είχε επικοινωνηθεί να μην τελειώσει μέσα μου ο τύπος αυτή την φορά με ακινητοποίησε και έκανε αυτό ακριβώς που του ζητήθηκε να μην κάνει ενώ δεν υπήρχε προφύλαξη με την δικαιολογία «ωχ δεν το κατάλαβα», «ήταν πολύ ωραίο». Αφού συνέβη και ήμουν σε κατάσταση σοκ, αφού έτρεμα και με ευχαρίστησε για το πόσο «ψύχραιμα» το διαχειρίστηκα και πως «ελπίζει να μην αποτελέσει πρόβλημα» πήρα μόνη μου το χάπι της επόμενης μέρας, βάζοντας το σώμα μου αυτή τη φορά σε μία άλλη διαδικασία για ένα σφάλμα που δεν ήταν δικό μου αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσω. Η συνέχεια με βρίσκει με νέα τραύματα όσον αφορά την σωματική και ψυχική μου υγεία λόγω του χαπιού. Του επικοινωνήθηκε πως παραβίασε το σώμα μου και μπήκε πάλι κάτω από το χαλάκι και κάθε φορά που επανάφερα το θέμα με απέφευγε μέχρι που στην τελική «του έπεσαν πολλά» και εξαφανίστηκε.
Όχι, δεν είναι ο,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει. Αλλά είναι παραβιαστικές συμπεριφορές που ειδικά εφόσον δεν αντιμετωπίζονται είναι επικίνδυνες. Αυτή είναι άλλη μία απόπειρα προειδοποίησης των υπόλοιπων θηλυκοτήτων και μη για ένα άτομο που δεν σέβεται τα προσωπικά όρια μίας άλλης ατομικότητας είτε από απόσταση είτε από κοντά. Είναι άλλο ένα άτομο που δεν δέχτηκε να αλλάξει και επέλεξε να αποκρύψει επανειλημμένα τις εξουσιαστικές του τάσεις. Όχι, δεν θα μείνει στο μεταξύ μας και όχι, δεν μπορούμε να βάζουμε την πατριαρχία κάτω από το χαλάκι όταν κατεβαίνουμε υποκριτικά στον δρόμο και φωνάζουμε για την αναρχία. Οι παραβιαστές κρύβονται καλά πίσω από ράσα, γραβάτες και ρούχα καθημερινά και κρύβονται ακόμα καλύτερα πίσω από την ταμπέλα του αναρχικού, του αγωνιστή, του καταληψία. Για ακόμα μία φορά βρισκόμαστε αντιμέτωπες με ένα τέτοιο περιστατικό και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναβαθμίσουμε τα αντανακλαστικά μας και να βρεθούμε πλάι στα άτομα που δέχονται την βία εξουσιαστικών συμπεριφορών. Δημιουργώντας κύκλους αυτομόρφωσης, ομάδες αντιμετώπισης και στήριξης των ατόμων που έχουν δεχθεί βία αλλά και αυτών που είχαν το προνόμιο να σκεφτούν που μπορούν να παραβιάσουν κατ’ επανάληψη το σώμα και το μυαλό ενός άλλου ατόμου. Σε αυτή την περίπτωση προσπάθησα η ίδια να βοηθήσω το άτομο θεωρώντας, λανθασμένα, πως μπορεί να αλλάξει και να συνεχίσει να συμμετέχει σε αυτό που λέμε «αγώνα». Παρόλα αυτά, η προσπάθεια- όπως και τα περιστατικά- βούλιαξαν σε έναν βούρκο αλαζονείας, ναρκισσισμού και πατριαρχικών κατάλοιπων. Είναι ευθύνη να γνωστοποιήσω τα περιστατικά για να βοηθήσουμε η μία την άλλη, γιατί η σιωπή δεν ήταν ποτέ λύση, γιατί το να σιχαινόμαστε τα παραβιασμένα σώματά μας δεν θα έπρεπε να βιώνεται από καμία.
Ο Κωνσταντίνος Φ., μέλος της συλλογικότητας για τον κοινωνικό αναρχισμό «Μαύρο και Κόκκινο», δηλώνει αναρχικό υποκείμενο και κατεβαίνει στους δρόμους βροντοφωνάζοντας για την γυναικεία χειραφέτηση. Και όταν γυρνάει σπίτι όλα αυτά πάνε περίπατο. Δεν θέλουμε συντρόφους με ψεύτικα προτάγματα, ούτε ανθρώπους που κρύβουν την σαπίλα τους πίσω από ταμπέλες. Θέλουμε, επιτέλους, ανθρώπους που πιστεύουν αυτά που λένε και περνάνε στην δράση. Ζητάμε για ακόμα μια φορά τα αυτονόητα: σεβασμό, αλληλεγγύη, ειλικρίνεια. Φτάνει πια.

μέλος της κατάληψης Terra Incognita

Apr 10

Χαιρετισμός του μέλους της οργάνωσης ΑΔ Θ.Χατζηαγγέλου στο διεθνές συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 9/4(+ENG)

Χαιρετισμός του μέλους της οργάνωσης Αναρχική Δράση Θ.Χατζηαγγέλου στο διεθνές συνέδριο:τρομονόμος, πολιτικές δίκες, δίκαιη δίκη και πολιτικοί κρατούμενοι, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 9/4

https://www.kinimatorama.net/event/135826

Θα σταθώ σήμερα στη βαρυσήμαντη έννοια της Δικαιοσύνης. Όσο το δίκαιο αυτού του κόσμου βρίσκεται δέσμια αιχμάλωτο στα χέρια των αστών της ντόπιας και υπερεθνικής ελίτ, η μαχόμενη προλεταριακή βάση είναι ιστορικά καταδικασμένη σε μια αέναη σφαγή για τα φασιστικά συμφέροντα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Είμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με το χαμό μας, όσο το δίκιο βρίσκεται πίσω από τους πολέμους που γεννούν οι διακρατικοί ανταγωνισμοί, πίσω από τη χρηματοπιστωτική δικτατορία των τραπεζικών μονοπωλίων, πίσω από τις βουτηγμένες στο αίμα σημαίες τρομοκρατικών συνασπισμών, όπως το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε.

Απέναντι στο αιματοβαμμένο δίκιο των αστών, η επαναστατική σχολή του ένοπολυ λαϊκού κινήματος στην Τουρκία, έρχεται να διδάξει πως η Δικαιοσύνη δεν ζητείται, αποκαθίσταται. Μέσα στην πιο ζοφερή συνθήκη, εκεί όπου ο φασισμός και ο ιμπεριαλισμός για δεκαετίες αλλάζουν απλά χέρια, οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές του κινήματος αντίστασης δεν ξεχνούν τους ανοιχτούς λογαριασμούς με την τυραννία.

Το δίκιο του φασισμού και του ιμπεριαλισμού στην Τουρκία, καταδιώκει αγωνιστές, συλλαμβάνει, βασανίζει και κακοποιεί σεξουαλικά απεργούς πείνας, απαγάγει, φυλακίζει, εκτελεί. Μπροστά του υψώνεται στο διάβα του επαναστατικού χρόνου, η προλεταριακή Νέμεσις. Λαϊκή δικαιοσύνη στην Τουρκία είναι η εκτέλεση του συνταγματάρχη Cihangir Erdeniz από τους αντάρτες της MLSPB, η εκτέλεση του πρωθυπουργού Nihat Erim και του επικεφαλή του τμήματος μυστικών υπηρεσιών Hiram Abas από τα κομμάντο της DEV SOL. Λαϊκή δικαιοσύνη είναι η εκτέλεση του συνταγματάρχη της χωροφυλακής πληροφοριών και αντιτρομοκρατίας Fehmi Altinbilek από τους παρτιζάνους των PHG. Λαϊκή δικαιοσύνη είναι η ομηρία, η ανάκριση και η θανατική ποινή που επιβλήθηκε στον εισαγγελέα Mehmet Selim Kiraz, μέσα στο δικαστικό μέγαρο, από τους επαναστάτες του DHKC, για τη συγκάλυψη και προστασία των δολοφόνων του 15χρονου Berkin Elvan. Με πυξίδα την επαναστατική αναγκαιότητα για δικαιοπραξία, οι Τούρκοι επαναστάτες και επαναστάτριες υψώνουν περήφανα το τσεκούρι του πολέμου, με τους μάρτυρες του αγώνα να νικούν το φόβο και το θάνατο. Αντικρίζοντας τον ίδιο θάνατο κατάματα, ο επαναστάτης Yusuf Aslan βροντοφώναξε στο ικρίωμα: “Θα πεθάνω μόνο μια φορά, έντιμα, για την ανεξαρτησία του Λαού μου. Όμως εσεις θα πεθαίνετε κάθε μέρα, λόγω της ατιμίας σας”.

Στην αντίπερα όχθη της κοινής μας θάλασσας, κάτω από τις εθνικιστικές κορώνες και την αντιτουρκική προπαγάνδα των εκάστοτε κυβερνήσεων, το ελληνικό κράτος εργαλοιοποιεί τις ζωές και την ελευθερία των αγωνιστών και των αγωνιστριών του Λαϊκού Μετώπου, ως διαπραγματευτικό χαρτί και διαπιστευτήριο φιλίας και συνεργασίας με το φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν. Δεν είναι λίγες οι φορές, όπου παραμονές συναντήσεων με Τούρκους διπλωμάτες ή εκπροσώπους του φασισμού, την επικαιρότητα κατακλύουν ειδήσεις με “αιφνιδιαστικές” συλλήψεις Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών, κατηγορουμένων για υποθέσεις επαναστατικής πάλης κάτω από το προκάλυμμα της Τρομοκρατίας. Η επιχείρηση της Αντιτρομοκρατικής σε οίκημα στα Σεπόλια και στα γραφεία του Λαϊκού Μετώπου στα Εξάρχεια, που οδήγησε στη σύλληψη και τη βαριά καταδίκη σε δεκάδες χρόνια φυλάκισης 11 αγωνιστές και αγωνίστριες, είναι ένα ακόμα διπλωματικό δώρο της κυβέρνησης Μητσοτάκη προς τον φασίστα Ερντογάν για να ενισχύσει τη μπάνκα των διακρατικών διαπραγματεύσεων για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών δύο λαών που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα περισσότερο από τις αλυσίδες του κοινού τους εχθρού.

Υπερσπιζόμενος περήφανα ένα διαφορετικό ρεύμα επναστατικής βίας και σύγκρουσης, αυτό του αναρχικού ανταρτοπόλεμου, μνημονεύω τα λόγια των Toupamaros: Οι λέξεις μας χωρίζουν, η δράση μας ενώνει. Η ενότητα των επαναστατικών δυνάμεων μέσα από την οικοδόμηση ενός διεθνιστικού μετώπου επαναστατικής πάλης αποτελεί ιστορικό μονόδρομο για την ενίσχυση των προλεταριακών αντιστάσεων στα μητροπολιτικά κέντρα.

Θα κλείσω με τα λόγια της οργάνωσης, που συνόδευαν την εμπρηστική επίθεση στο διπλωματικό όχημα Τούρκου μεγαλοστελέχους της τράπεζας Bstbd, ως αντίποινα στις δολοφονίες των απεργών πείνας Helin Bolek και Mustafa Kocak από το φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν.

“Κάθε δάκρυ θα γίνει καταιγίδα και θα πνίξει τους εχθρούς της ελευθερίας. Κάθε λυγμός θα γίνει όρκος εκδίκησης. Πλάι στους μάρτυρες του κοινού μας εχθρού γίνατε και εσείς βλαστάρι, που έριξε μπόι στην καρδιά του κόσμου. Αύριο κι όλας θα ζητηθεί ο λογαριασμός πριν την αυγή. Πιστέψτε το και ξυπνήστε. Ξυπνήστε σύντροφοι”.

Τιμή στους μάρτυρες του λαϊκού επαναστατικού πολέμου.

Αμέριστη αλληλεγγύη στους 11 αγωνιστές και αγωνίστριες του Λαϊκού Μετώπου που βρίσκονται στις ελληνικές φυλακές.

Πίστη, στοχοπροσήλωση και αφοσίωση στον αγώνα. Έχουμε δίκιο. Θα νικήσουμε.

Συντρόφισσες και σύντροφοι συνεχίζουμε…

Θάνος Χατζηαγγέλου

Δ’ Πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού

Today I will focus on the deep meaning of Justice. As long as the rightfulness of this world is captive of the international and local elite, the struggling proletariat basis is historically doomed to a perpetual slaughter in the name of fascist interests of capitalism and imperialism. We are continuously facing our doom as long as justice is hidden behind the wars caused by translational antagonisms, financial dictatorship of banking monopolies or behind the blood-soaked flags of terrorist coalitions such as NATO and EU.

Against the blood-stained law of the bourgeoisie, the revolutionary school of the armed popular movement in Turkey, comes to teach that Justice is not asked, it is restored. In the gloomiest period, where fascism and imperialism have been simply changing hands for decades, the fighters of the resistance movement do not forget the continuous war with tyranny.

The “justice” of fascism and imperialism in Turkey, persecutes militants, arrests, tortures, and sexually abuses hunger strikers, kidnaps, imprisons, executes. In front of it, rises the proletarian Nemesis in the course of the revolutionary time. People’s justice in Turkey is the execution of Colonel Cihangir Erdeniz by MLSPB guerrillas, the execution of Prime Minister Nihat Erim and the head of the secret service Hiram Abas by DEV SOL commandos. People’s justice is the execution of the anti-terrorism unit’s colonel Fehmi Altinbilek by PHG guerrillas. People’s justice is the hostage-taking, interrogation and death sentence imposed on prosecutor Mehmet Selim Kiraz, inside the courthouse, by DHKC rebels, for covering up and protecting the killers of 15-year-old Berkin Elvan. Having the revolutionary necessity for legal action as a guide, the Turkish revolutionaries proudly raise the ax of war, with the fighters defeating fear and death. Facing death in the eye, the revolutionary Yusuf Aslan shouted at the scaffold: “I will die only once, honestly, for the independence of my people. But you will die every day because of your dishonesty”.

On the other side under nationalist and anti-turkish propaganda of every government, the Greek state uses the life and freedom of the revolutionary fighters of the Popular Front as a bargaining chip and a credential of friendship and cooperation with the fascist regime of Erdogan. It is common for news of “sudden” arrests of Turkish and Kurdish militants accused of fighting under the guise of terrorism taking place before big meetings of Turkish diplomats or representatives of fascists. The operation of the anti-terrorist unit in a house at Sepolia and at the offices of the Popular Front at Exarcheia, which led to the arrest and severe sentence of tens of years of imprisonment of 11 fighters, is another diplomatic gift of the Mitsotakis government to the fascist Erdogan transnational bargaining chip in the interests of the exploiters of two peoples who have nothing more to separate than their chains of their common enemy.

I proudly defend another a different perspective of revolutionary violence ad conflict, that of anarchist guerilla warfare I refer to some Tupamaros words: Words separate us, actions unite us. The unity of revolutionary powers inside the construction of an international front of revolutionary struggle is a historical one-way road for the empowerment of proletariat resistance in the metropolitan centers.

I am going to conclude with some words of the organization, which accompanied the arson attack on the diplomatic vehicle of a Turkish official of the Bstbd bank, in retaliation for the murders of hunger strikers Helin Bolek and Mustafa Kocak by the fascist regime of Erdogan.

“Every tear will become a storm and will drown the enemies of freedom. Every sob will become an oath of revenge. Along with the martyrs of our common enemy, you also became a sprout, which made the heart of the world grow. Tomorrow, even, the payback is going to be asked for before sunrise. Wake up, comrades.”

Honor to the martyrs of the popular revolutionary war.

Unconditional solidarity to the 11 fighters of the Popular front that are being held in the greek prisons.

Faith, determination, focus; for the struggle. We are right. We shall win.

Comrades we keep going.

Thanos Chatziaggelou

D’ wing of Korydallos prison

Apr 10

Πέμπτη 14/4,19:00: Μικροφωνική-συγκέντρωση αλληλεγγύης στα συλληφθέντα συντρόφια της 8/2

“Οι δρόμοι εκκενώνονται από τα σώματα,όχι από τα όνειρα. Μπροστά σε έναν ανήθικο κόσμο που όλοι λιγοψυχούν, οι δικές μας ολόφωτες καρδιές προμηνύουν τους πιο εκκωφαντικούς κρότους” (Θ.Χατζηαγγέλου-Γ.Βούλγαρη).

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε το μένος της δεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη προς τον κόσμο που συνεχίζει να αγωνίζεται. Κάτι τέτοιο δεν είναι πρωτόγνωρο, δεν περιμένουμε από καμία κυβέρνηση και καμία εξουσία να λειτουργήσει διαφορετικά. Το θεωρούμε δεδομένο πώς κάθε λογής εξουσιαστές είναι αδύνατο να αντιληφθούν τον κόσμο που κουβαλάμε στις καρδιές μας. Η πολιτική στρατηγική της παρούσας κυβέρνησης όμως έχει ακολουθήσει μία επιθετική γραμμή προς τον πολύμορφο αγώνα, από την αρχή της μέχρι και σήμερα. Εκκενώσεις καταλήψεων, ξύλο στις πορείες, προπαγάνδα με σκοπό την τρομοκρατία του κόσμου του αγώνα ενώ, παράλληλα, μετανάστριες και φυλακισμένες παραμένουν απομονωμένες από όλο αυτο που λέμε ζωή. Πρωτοφανής ήταν και η διαχείρηση της εκκένωσης της κατάληψης «Στέκι στο Βιολογικό», με ακραίες κατασταλτικές κινήσεις και την εκκένωση του δεύτερου στεκιού στο Χημικό, μόλις 2 μέρες μετά το άνοιγμα του. Οι συλλήψεις που ακολούθησαν και οι μπάτσοι στην πόλη είναι ένα απλό δείγμα της ουσίας αυτής της πολιτικής κυβέρνησης.
Ο κόσμος του αγώνα δέχτηκε αλλεπάλληλα χτυπήματα βασισμένα μόνο στην πολιτική του ταυτότητα. Η διαχείρηση της απεργίας πείνας του επαναστάτη αγωνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα, με την συνεχόμενη κορύφωση από το κίνημα αλληλεγγύης και η εκδικητική στάση της κυβέρνησης απέναντί του, οι βαρύγδουπες δηλώσεις σχετικά με εκείνη την περίοδο και τα δημόσια σχόλια της κυβέρνησης σχετικά με την συγκυρία αντικατοπτρίζουν μονάχα ένα κομμάτι της σάπιας τους λογικής. Αγωνιστές και αγωνίστριες διώκονται με κούφια στοιχεία όπως έγινε στην περίπτωση του συντρόφου Κ. Καλαρέμα και την υπόθεση των 16 φοιτητών με βάση ορφανά DNA- ένα καινούριο παιχνίδι της κυβέρνησης ικανό να βοηθήσει στην στοχοποίηση και τον εγκλεισμό του ριζοσπαστικού κινήματος. Η παραβίαση της καθημερινότητας με τις παρακολουθήσεις συντροφισσών/ων της ΤΑ και όχι μόνο, με αποκορύφωμα την επίθεση στον σύντροφο μας Χ. Ματζουρίδη που δέχτηκε μία από τις μεγαλύτερες και μεθοδευμένες επιθέσεις, χτυπώντας την ψυχική και σωματική του υγεία, κλονίζοντας την πολιτική και όχι μόνο αξιοπρέπεια του.
Και ερχόμαστε στο τώρα. Στις συλλήψεις των 3 συντρόφων μας στις 8/2 έπειτα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Ο σύντροφος και μέλος της συλλογικότητάς μας, Θ. Χατζηαγγέλου και η συντρόφισσα Γ. Βούλγαρη συλλαμβάνονται έπειτα από εισβολή σε σπίτι στην οδό Αλκινόου 12 στην Άνω Πόλη, με αφορμή την εμπρηστική επίθεση στο “Ίδρυμα του Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού”, ενέργεια την ευθύνη της οποίας δεν αποποιήθηκαν από την πρώτη στιγμή στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα τους. Το ίδιο απόγευμα συλλαμβάνεται ο σύντροφος Π. Καλαϊτζής, με μόνη σύνδεση του με την υπόθεση να είναι η σχέση του με το σπίτι και οι συντροφικές, φιλικές και συναδελφικές σχέσεις με τον έναν εκ των 2 συλληφθέντων, χωρίς να υπάρχει άλλο στοιχείο σε βάρος του. Στις 12/2 περάσαν από την διαδικασία ανακριτή και εισαγγελέα και κρίθηκαν προφυλακιστέοι με τις κατηγορίες της συμμετοχής τους στην Οργάνωση “Αναρχική Δράση”(187Α), τον εμπρησμό στο «Ίδρυμα Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού» και άλλων κατηγοριών. Ο σύντροφος Θάνος Χατζηαγγέλου ανέλαβε την ευθύνη του εμπρησμού και των ευρημάτων του σπιτιού, η συντρόφισσα Γεωργία Βούλγαρη υπερασπίστηκε την επιλογή να έχει υποστηρικτικό ρόλο για την πραγματοποίηση της ενέργειας και ο σύντροφος Πάνος Καλαϊτζής αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες. Κάποιες μέρες μετά, έπειτα από τη λήψη DNA των 3 συλληφθέντων, εκ των οποίων στον Θ.Χ. και στην Γ.Β. πάρθηκε με βίαιο τρόπο, μετήχθησαν στις φυλακές Κορυδαλλού. Σε ενημερωτική εκδήλωση για την υπόθεση, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 10 Μάρτη στη Θεσ/νίκη, όπου οι 2 σύντροφοι και η συντρόφισσα παρενέβησαν τηλεφωνικά, ο σύντροφος Θ.Χατζηαγγέλου ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για την συμμετοχή του στην οργάνωση Αναρχική Δράση, ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του συντρόφου και μέλους του Ε.Α. Λάμπρου Φούντα.
Για μία ακόμη φορά η κρατική εκδικητικότητα είναι φανερή. Η αντιτρομοκρατική για να “στήσει” ποινικά το άρθρο 187Α που αφορά τη σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης, ψάχνει μανιωδώς ένα τρίτο άτομο χωρίς κανένα βέβαια στοιχείο αλλά για να παρουσιάσει μία ακόμη επιτυχία. Η δίωξη και η προφυλάκιση του σύντροφου Π. Καλαϊτζή είναι ακόμη μία σκευωρία του κράτους ποινικοποιώντας ακόμη μία φορά τις προσωπικές σχέσεις. “Προσπαθώ να σηκώσω το ανάστημά μου απέναντι σε αυτήν την αυθαιρεσία που νομίζει ότι η ζωή μου είναι ένα πιόνι σε μια αόρατη σκακιέρα. Απέναντι σε αυτούς που παίρνουν τις ανθρώπινες σχέσεις και τις χρησιμοποιούν όπως θέλουν και όπως τους ταιριάζει για να συνθέσουν το παζλ που σχεδιάζουν” (Π. Καλαϊτζής).
Το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της «νόμιμης» βίας, επεμβαίνει στις κοινωνικές σχέσεις, χρησιμοποιώντας την ωμή κρατική βία και τα μέσα αφομοίωσης, καταστέλλει κάθε εστία αντίστασης, ανατρεπτικού λόγου και πράξης. Υποδουλώνει συνειδήσεις, επιδιώκει να αποσπάσει την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση απέναντι σε όποιες “μεταρρυθμίσεις”, χειραγωγόντας έτσι την κοινωνία ώστε να λειτουργεί για χάρη αυτού. Προωθούνται έτσι νόμοι που βασίζονται πάνω σε μία ολόκληρη βιομηχανία επιτήρησης, ελέγχου, πειθαρχίας και εγκλεισμού που όχι μόνο χλευάζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια αλλά εκμεταλλεύονται και λεηλατούν όλο το φυσικό κόσμο. Η εξουσία μπορεί να αλλάζει όνομα, χρώμα, στρατηγική και ρητορεία όμως ποτέ δεν αλλάζει ρόλο. Επιδεικνύουν ακόμα μία επιτυχία για την πάταξη της εγχώριας τρομοκρατίας αλλά στην πραγματικότητα ποιος είναι ο πραγματικός τρομοκράτης; Η κρατική διαχείριση της πανδημίας είναι μία τρανή απόδειξη της θανατοπολιτικής του ελληνικού κράτους, όπως επίσης, η μηδενική κρατική ευθύνη στην μεγάλη πυρκαγιά στην Εύβοια το καλοκαίρι του ’21 αλλά και σε άλλες περιοχές με ολοκληρωτικές καταστροφικές συνέπειες, η πλήρης αδιαφορία στην αντιμετώπιση των συνεπειών από τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Απότοκο όλων αυτών είναι οι αυξήσεις που έρχονται σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης, στο ρεύμα και στα καύσιμα, οι χαμηλότεροι μισθοί, η αύξηση της ανεργίας, που φυσικά θα τα επωμιστούν τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Πρέπει να αναδείξουμε τις πραγματικές ευθύνες και τους πραγματικούς ενόχους. Δεν ξεχνάμε τους νεκρούς που αφήνει πίσω του η κρατική αδιαφορία και πολιτική.
Αυτή είναι άλλη μία κυβέρνηση βασισμένη στους κανίβαλους αυτού του κόσμου. Θεωρούμε πως η στάση μας απέναντι τους είναι ξεκάθαρη και η στήριξη μας προς τον πολύμορφο αγώνα αδιαμφισβήτητη. Άλλωστε όπως έχουμε δηλώσει μετά την εκκένωση και συνεχίζουμε να δηλώνουμε δημόσια «Η κατάληψη για 16 χρόνια αποτελεί σάρκα από την σάρκα του πολύμορφου αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία και καταπίεση χωρίς να ιεραρχεί και να διαχωρίζει τα μέσα που συμβάλλουν στη διασπορά των ελευθεριακών προταγμάτων και την οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης. Γιατί για μας αυτό είναι απελευθέρωση». Θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε σε έναν άλλο κόσμο μέχρι όλα να είμαστε ελεύθερα.

Λευτεριά στα συλληφθέντα συντρόφια της 08/02 Γ.Βούλγαρη και Θ.Χατζηαγγέλου
Άμεση απελευθέρωση του συντρόφου Π. Καλαϊτζή που βρίσκεται έγκλειστος χωρίς κανένα στοιχείο, λόγω των προσωπικών του σχέσεων

Πόλεμο στην κρατική τρομοκρατία

Θα μαχόμαστε στο πλευρό των κρατουμένων γιατί εκεί είναι η θέση μας

Άλλωστε ό,τι αγαπήσαμε σε αυτόν τον κόσμο ήταν πάντα εναντίον του

Μικροφωνική-συγκέντρωση αλληλεγγύης Πέμπτη 14/4 στις 19:00, Ναυαρίνου με Γούναρη

 

 

Apr 04

Πέμπτη 14/4, Ναυαρίνου με Γούναρη 19:00 : Μικροφωνική-συγκέντρωση αλληλεγγύης στα συλληφθέντα συντρόφια της 8/2

Τα ξημερώματα της Τρίτης 8/2 συνελήφθησαν σε σπίτι, η Γεωργία Βούλγαρη και ο Θάνος Χατζηαγγέλου, έπειτα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Αφορμή ήταν η εμπρηστική επίθεση του «Ιδρύματος Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού» στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης, λίγες ώρες πριν. Καθ’ όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης μέρας, τα στενά της περιοχής γέμισαν μπατσικά, τζιπάκια της αντιτρομοκρατικής και ασφαλίτες, ενώ παράλληλα γινόταν και έρευνες στα σπίτια των συλληφθέντων. Αργότερα το απόγευμα έγινε ακόμη μια προσαγωγή, του συντρόφου Παναγιώτη Καλαιτζή, η οποία μετατράπηκε σε σύλληψη για τις ίδιες κατηγορίες και παράλληλα έγινε έρευνα στον χώρο εργασίας των δύο συντρόφων.
Η μόνη σύνδεση του Πάνου Καλαιτζή είναι η παραχώρηση του σπιτιού του στον συνάδελφο του, Θάνο Χατζηαγγέλου, ως χώρο ανάρρωσης από τον ιό COVID19, αλλά και οι συναδελφικές τους σχέσεις, χωρίς να υπάρχει άλλο στοιχείο σε βάρος του. Την επόμενη μέρα πήραν προθεσμία δύο ημερών για την απολογία τους, όπου την Παρασκευή 11/2 κρίθηκαν προφυλακιστέοι, διωκόμενοι με βάση τον τρομονόμο 187Α, με την κατηγορία της συμμετοχής τους στην οργάνωση Αναρχική Δράση, τον εμπρησμό στο «Ιδρύμα Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού» και άλλων κατηγοριών. Ο σύντροφος Θάνος Χατζηαγγέλου ανέλαβε την ευθύνη του εμπρησμού, που έγινε στις 8/2 και των ευρυμάτων του σπιτιού, η συντρόφισσα Γεωργία Βούλγαρη υπερασπίστηκε την επιλογή της να έχει υποστηρικτικό ρόλο για την πραγματοποίηση της ενέργειας και ο σύντροφος Παναγιώτης Καλαιτζής αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες.
Κατά την κράτησή τους στην ΓΑΔΘ έγινε λήψη DNA των 3 συλληφθέντων, εκ των οποίων στον Θ.Χ. και στην Γ.Β. πάρθηκε με βίαιο τρόπο. Στις 14.2 ο Θ.Χ. και ο Π.Κ. μετήχθησαν στις φυλακές του Κορυδαλλού και πλεόν κρατούνται και οι δύο στην Δ΄ πτέρυγα ενώ η Γ.Β. μετήχθη στις 18.2 στη γυναικεία πτέρυγα. Αφού ήδη βρισκόταν στις φυλακές Κορυδαλλού, τους ανακοινώνεται το πάγωμα των τραπεζικών τους λογαριασμών, μια απόφαση που είχε ήδη εκδοθεί από τις 9.2 πριν καν απολογηθούν. Σε ενημερωτική εκδήλωση για την υπόθεση, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 10 Μάρτη, όπου οι 2 σύντροφοι και η συντρόφισσα παρενέβησαν τηλεφωνικά, ο Θ.Χ. ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για την συμμετοχή του στην οργάνωση Αναρχική Δράση. Η Γ.Β. ενημέρωσε για την κατάσταση στην γυναικεία πτέρυγα, την έλλειψη ιατρικής περίθαλψης και υγιεινής εντός των κελιών, τον συνωστισμό και την μαζική χορήγηση κατασταλτικών φαρμάκων ως απάντηση σε οποιοδήποτε ιατρικό πρόβλημα -και όχι μόνο- αναφέρουν οι κρατούμενες, με σκοπό την επιβολή τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή τους.
Στην Ελλάδα, η ποινικοποίηση των σχέσεων έχει μακρά ιστορία και έρχεται πάντα να συμπληρώσει τα σχέδια της εξουσίας για αποδυνάμωση του κινήματος. Από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια ακόμη, απότελούσε πάγια τακτική της ασφάλειας η τρομοκράτηση ή ακόμα και η σύλληψη των κομματιών εκείνων της κοινωνίας που διατηρούσαν σχέσεις με αγωνιστές και αγωνίστριες. Η ιστορία επαναλαμβάνεται στην υπόθεση που στήθηκε από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία με τις συλλήψεις της 8/2. Μια δικογραφία-φάρσα, στην οποία δεν εμφανίζεται πουθενά το όνομα του Π.Κ. μέσα από τις καταθέσεις των μπάτσων και τη στιγμή που ο ίδιος είχε μάλιστα παραχωρήσει το σπίτι του, στον συνάδελφό του Θ.Χ. που νοσούσε από κορωνοϊό, για καραντίνα, αρκεί για να τον θέσει προφυλακιστέο ως μέλος της οργάνωσης Α.Δ. Η εκδικητική μανία του κρατικού μηχανισμού, θα προσπαθήσει για άλλη μια φορά να στοχοποιήσει και να διαλύσει στο πέρασμά της, την έμπρακτη συναδελφική αλληλεγγύη. Η ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων αποτελεί έναν ακόμη τρόπο της αντιτρομοκρατικής να συνθέτει σκευωρίες ως μέτρο παραδειγματισμού με σκοπό την ψυχολογική και οικονομική εξόντωση του αλληλέγγυου κόσμου και να επιβάλλει ένα άτυπο καθεστώς εξαίρεσης και απομόνωσης σε όσους/ες αντιστέκονται.
Το κράτος και οι μηχανισμοί του τείνουν να προσαρμόζονται στις συνθήκες της εκάστοτε πραγματικότητας, με τα κατασταλτικά του εργαλεία και την έντασή τους ολοένα και να αυξάνονται, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που το ίδιο κρίνει απαραίτητο. Τα τελευταία χρόνια το νομικό και τεχνικό οπλοστάσιο του κράτους εμπλουτίζεται με σκοπό την αναβάθμιση της καταστολής. Σε νομικό και τεχνικό πλαίσιο, βλέπουμε την αναβάθμιση του πλημμεληματικού κατηγορητηρίου χωρίς δυνατότητα αναστολής (π.χ. κατοχή Molotov), την τοποθέτηση συσκευών γεωεντοπισμού και καμερών σε οχήματα συντροφιών και τη χρήση DNA ως αποδεικτικό στοιχείο σε δικαστικές αίθουσες. Επίσης βλέπουμε την εμφάνιση νέων σωμάτων και οχημάτων της αστυνομίας, εκκενώσεις καταλήψεων, μαζικές συλλήψεις σε πορείες και παρεμβάσεις, προφυλακίσεις έως και προσαγωγές και εξακριβώσεις στοιχείων ακόμα και σε αφισοκολλήσεις.
Η εντατικοποίηση του ελέγχου αλλά και οι άμεσες κατασταλτικές επεμβάσεις βρίσκουν έφορο έδαφος στο πλαίσιο της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» και των κρατικών μέτρων σε σχέση με τον COVID19. Η απαγόρευση συγκεντρώσεων, η καταστολή σε πλατείες, πάρκα και άλλους δημόσιους χώρους, η διάλυση επετειακών συγκεντρώσεων αλλά και πορειών εν μέσω της απεργίας πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα και οι εκκενώσεις των καταλήψεων πανεπιστημιακών κτιρίων ενόψει του νόμου 4777, αποτελούν κάποια από τα παραδείγματα. Η συνθήκη της πανδημίας και η χρήση της από τον κρατικό μηχανισμό επηρεάζει ακόμα περισσότερο την ζωή εντός των τειχών.
Εμείς από την πλευρά μας συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στο κράτος και στις πρακτικές του και να στεκόμαστε δίπλα σε κάθε εξεγερμένο που μάχεται για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Οι καρδιές μας χτυπάνε περήφανα για τα 3 συντρόφια μέχρι να ξαναβρεθούμε πλάι στους δρόμους.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ Γ.ΒΟΥΛΓΑΡΗ ΚΑΙ Θ.ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ Π.ΚΑΛΑΙΤΖΗ ΠΟΥ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΤΗΜΕΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΛΟΓΩ ΦΙΛΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ 187Α – ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
ΜΠΟΥΡΛΩΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

Πέμπτη 14/4 στις 19:00. Ναυαρίνου με Γούναρη: Συγκέντρωση-μικροφωνική αλληλεγγύης στους συντρόφους Θ. Χατζηαγγέλου, Π. Καλαϊτζή και στη συντρόφισσα Γ. Βούλγαρη

ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης στα συλληφθέντα συντρόφια της 8/2

για επικοινωνία με τη συνέλευση αλληλεγγύης: syneleysiallilegguis3@riseup.net

Mar 25

Covid 19 και συνθήκες κράτησης στις φυλακές

Για το ελληνικό κράτος οι φυλακές δεν είναι τίποτε άλλο πέραν από μαζικούς τάφους ψυχών και σωμάτων. Σιδερένια κλουβιά που κρατούν δέσμιο το πλεονάζον ανθρώπινο δυναμικό. Τα δύο τελευταία χρόνια που χαρακτηρίζονται από τη συνθήκη της πανδημικής κρίσης, ο αόρατος πληθυσμός των κάτεργων της “Δημοκρατίας” εξοντώνεται σωματικά και ψυχικά βιώνοντας ένα καθημερινό βασανιστήριο.
Covid 19 και συνθήκες κράτησης
Τη στιγμή που η ίδια η επινόηση του εγκλεισμού αποτελεί την πιο βάρβαρη σκέψη και πράξη του ανθρώπινου νου, η πανδημία ήρθε να μετατρέψει τον αργό και καθημερινό θάνατο σε ένα εξευτελιστικό βασανιστήριο, τόσο των ίδιων των κρατουμένων όσο και του φιλικού και συγγενικού τους περιβάλλοντος.
Τα τελευταία δύο χρόνια, στην ίδια εκδικητική και τιμωρητική συνθήκη που υπόκεινται οι κρατούμενες/οι καθημερινά, έρχεται να προστεθεί ένα σύνολο μέτρων που αναστέλλουν ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Μείωση των επισκεπτηρίων, με συνέπεια να συμπυκνώνονται και οι χρόνοι συνάντησης. Διεκοπή των ανοιχτών επισκεπτηρίων, με αποτέλεσμα πολλές φορές άνθρωποι με ζητήματα όρασης, για παράδειγμα, να βρίσκονται στο απόλυτο κενό, καθώς γι’αυτούς ένα επισκεπτήριο πίσω από τζάμι με τηλέφωνο ισοδυναμεί στην ουσία με μια τηλεφωνική κλήση.
Και αν η υπηρεσία και το υπουργείο Δικαιοσύνης στερούν μέσω των επισκεπτηρίων τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, τη ψυχική στήριξη, ένα άγγιγμα και μια αγκαλιά, οι καθημερινές συνθήκες κράτησης έρχονται να εξοντώσουν τις/τους κρατούμενες/ους εξαλείφοντας κάθε στίγμα αξιοπρέπειας. Ανύπαρκτη υγεινομική περίθαλψη, κλιμάκια του ΕΟΔΥ που επισκέπτονται χαριστικά τις φυλακές για να πραγματοποιήσουν προληπτικά τεστ, καμία παροχή σε είδη ατομικής φροντίδας. Στις φυλακές τα υγεινομικά πρωτόκολλα πάνε περίπατο. Την ίδια στιγμή που οι μηχανισμοί καταστολής κατέστειλαν νεολαίους/ες σε ανοιχτές πλατείες λόγω συνωστισμού, χτυπούσαν συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις (ακόμα και αν τηρούσαν ευκρινώς τα μέτρα συλλογικής προστασίας της κοινωνικής βάσης), στις φυλακές στοιβάζονται χιλιάδες κρατούμενοι ο ένας πάνω στον άλλον.
Για το υπουργείο Δικαιοσύνης η υγειονομική φροντίδα των νοσούντων κρατουμένων σημαίνει εγκλεισμός στα πειθαρχεία, όπου στερούνται περίθαλψης, τροφής και επικοινωνίας. Όμως ο νοσηρός σωφρονιστικός νους έχει επινοήσει ένα ακόμη πιο ανώφελο μα αντίστοιχα εξοντωτικό σχέδιο “φροντίδας” των κρατουμένων. Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού η υπηρεσία όταν εντοπίζει κρούσμα covid, επιλέγει, αντί να το απομονώσει από τις υπόλοιπες κρατούμενες, να σφραγίσει όλο το θάλαμο. Αποτέλεσμα αυτής της συνθήκης, που εντείνει τον εγκλεισμό, είναι οι κρατούμενες να υπόκεινται σε ένα φαύλο κύκλο συνεχούς έκθεσης στον ιό με επαναλαμβανόμενες καραντίνες. Παράδειγμα αυτής της συνθήκης αποτελεί η ιδιότυπη συνθήκη αιχμαλωσίας της συντρόφισσάς μας Γεωργίας Βούλγαρη στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού. Η συντρόφισσα έπειτα από ενάμιση μήνα κράτησης, βρίσκεται για τρίτη φορά σε καραντίνα. Εισήχθη σε καραντίνα κατά την άφιξή της στις φυλακές, όπου και παρέμεινε για 5 μέρες. Ένα μήνα μετά ο θάλαμός της σφραγίστηκε λόγω νέου κρούσματος, με τον εγκλεισμό να παρατείνεται για 3 μέρες παραπάνω επειδή ο ΕΟΔΥ δεν βρήκε χρόνο να περάσει για τεστ. Κατά την επανεξέταση των κρατουμένων βρέθηκε νέο θετικό κρούσμα με αποτέλεσμα την εκ νέου παράταση της καραντίνας στο θάλαμο. Αποτέλεσμα αυτής της συνθήκης είναι πως τόσο η συντρόφισσα όσο και οι υπόλοιπες κρατούμενες να στερούνται καθημερινά τον προαυλισμό, να έχουν στοιχειώδη πρόσβαση στην επικοινωνία, συνθήκες που επιφορτίζουν την ήδη επιβαρυμένη ψυχική ισορροπία και αντοχή των κρατουμένων. Ένα ακόμη παράδειγμα της ανύπαρκτης υγεινομικής περίθαλψης στις φυλακές είναι η έξαρση των κρουσμάτων στις φυλακές Δομοκού, με αποτέλεσμα τη νόσηση πολλών κρατουμένων, μέσα στους οποίους είναι και οι πολιτικοί κρατούμενοι Δ. Κουφοντίνας και Ν. Μαζιώτης.
Οι κρατούμενες/οι δεν είναι σκουπίδια για να στοιβάζονται σε ανθρώπινες χωματερές στερούμενες/οι ακόμα και τη σκέψη προς την ελευθερία. Αν δεν κερδίσουμε τα αυτονόητα, θα χάσουμε μια για πάντα την πίστη στον κοινό αγώνα εντός και εκτός των τειχών για τα ανεκπλήρωτα. Μέχρι το γκρέμισμα της κάθε φυλακής χτίζουμε γέφυρες αλληλεγγύης, στήριξης και κοινής εναντίωσης στο τερατούργημα του εγκλεισμού.

Άμεση άρση των εκδικητικών περιορισμών των κρατουμένων κάτω από το πρόσχημα της πανδημίας.
Ουσιαστική στήριξη και περίθαλψη των νοσούντων κρατουμένων.
Αγώνας για την καταστροφή κάθε φυλακής.